Άρθρο του Βασίλη Ιωσήφ
Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι, ένα κοινό όνειρο και μία κοινή αγάπη για την υδατοσφαίριση.
Ελλάδα, Υδατοσφαίριση (για τους περισσότερους, Πόλο). Ένα άθλημα που τα τελευταία χρόνια έχει φέρει πολλές επιτυχίες, διακρίσεις και δόξες στη χώρα μας, με αποκορύφωμα το ολυμπιακό μετάλλιο της εθνικής ανδρών στο Τόκιο το 2021. Ένα άθλημα που, παρά τις διακρίσεις, τις απαιτήσεις και την προσπάθεια που απαιτεί από τους αθλητές, παραμένει στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Έναν ερασιτεχνικό αθλητισμό που δεν έχει να προσφέρει πολλά στους αθλητές, είτε σε ό,τι αφορά τα χρήματα, τις εγκαταστάσεις, είτε σε άλλους τομείς.
Στο ελληνικό πρωτάθλημα της υδατοσφαίρισης υπάρχει ένας κανονισμός που, σε αντίθεση με τα δημοφιλή αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, επιτρέπει σε κάθε ομάδα να έχει στο ρόστερ της μόνο δύο αλλοδαπούς αθλητές. Πολλοί θα παρουσίαζαν αυτό το καθεστώς ως κίνηση προστασίας των Ελλήνων αθλητών.
Πώς είναι, όμως, να είσαι ένας από αυτούς; Ένας από τους ξένους παίκτες που έρχονται σε μία χώρα για ένα άθλημα το οποίο δεν έχει να τους προσφέρει τα τεράστια χρηματικά ποσά που βλέπουμε στο ποδόσφαιρο;
«Είμαι ο Marin, Είμαι ο Jesse, Είμαι ο Uros, Είμαι ο Amir!»
Η συνάντηση αυτή ήταν σαν ένα ανέκδοτο που είχα ακούσει παλιά: Ένας Κροάτης, ένας Ολλανδός, ένας Σέρβος και ένας Ιρανός βρέθηκαν στην ίδια πόλη για έναν κοινό σκοπό, αλλά σε διαφορετικές ομάδες. Ο Marin Delic, γέννημα-θρέμμα του Σπλιτ της Κροατίας, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του αντρικού τμήματος πόλο του ΠΑΟΚ. «Είναι η πρώτη μου φορά μακριά από το σπίτι, ήθελα να φύγω, ήθελα κάτι καινούργιο, νέες εμπειρίες», εξηγεί ο ίδιος.
Για τον Jesse Koopman, το ταξίδι του δεν ξεκίνησε τώρα, καθώς φέτος είναι η τρίτη του χρονιά στη Θεσσαλονίκη, επίσης για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Όπως μου είπε, «ήξερα την ομάδα, αλλά δεν ήξερα την πόλη. Δεν είναι η πρώτη μου φορά έξω από την Ολλανδία, αλλά σίγουρα είναι το πιο όμορφο μέρος που έχω βρεθεί από όλες τις χώρες στις οποίες έχω παίξει». Ο Jesse έχει κυνηγήσει το όνειρό του και σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Σικελία – ένας σύγχρονος Γκιούλιβερ.
Όπως και για τον Σέρβο Uros Vasic, δεν είναι η πρώτη του φορά μακριά από το Νις της Σερβίας. Ο ίδιος μου εκμυστηρεύτηκε: «Από τότε που ήμουν μικρό παιδί, το είχα ονειρευτεί όλο αυτό: να παίζω σε άλλες χώρες, να γνωρίζω νέους ανθρώπους, την κουλτούρα τους, τον τρόπο ζωής τους». Ο ίδιος έχει μεταναστεύσει για την αγάπη του για το άθλημα στη Βραζιλία, την Ισπανία, τη Μάλτα, την Ουγγαρία, και φέτος ήρθε στη Θεσσαλονίκη για τον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης (ΟΦΘ). Για τον ίδιο λόγο ήρθε στη Θεσσαλονίκη και ο Amirhossein Keihany, ο οποίος, αν και Ιρανός και πιο συγκεκριμένα από την Τεχεράνη, ήρθε στη Θεσσαλονίκη απευθείας από τον Βόλο, όπου αγωνιζόταν την περασμένη χρονιά. «Πριν δύο χρόνια, ήρθα στην Αθήνα για προετοιμασία με την εθνική ομάδα, και μία ομάδα έψαχνε φουνταριστό, κι έτσι βρέθηκα εδώ».
«Αν ήθελα να γίνω επαγγελματίας, έπρεπε να φύγω»
«Στη χώρα μου, ο αθλητισμός είναι πιο ερασιτεχνικός. Προκειμένου να γίνω επαγγελματίας και να κυνηγήσω το όνειρό μου, έπρεπε να φύγω από εκεί», μου περιγράφει ο Jesse. «Είμαι συνηθισμένος να ζω σε μία ξένη χώρα εδώ και χρόνια, οπότε δεν με επηρεάζει και πολύ το να είμαι μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους». Την ίδια κατάσταση μου περιέγραψε και ο Amir: «Στο Ιράν, δεν ενδιαφέρονται τόσο για τον αθλητισμό, δεν υπάρχουν χορηγοί, δεν τους νοιάζει». Παράλληλα, μου εξήγησε ότι δεν είναι λίγοι οι αθλητές από το Ιράν που ψάχνουν την ευκαιρία να αποκτήσουν διαβατήριο άλλης χώρας, προκειμένου να προπονούνται σε καλύτερες εγκαταστάσεις, με καλύτερες συνθήκες και πιθανόν περισσότερα χρήματα. «Τους ξένους αθλητές στην Ελλάδα τους εκτιμούν πιο πολύ», μου τονίζει ο Marin, ενώ ο Uros μου εξηγεί γιατί αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα: «Το πρωτάθλημα εδώ είναι ένα από τα τέσσερα καλύτερα στον κόσμο, είναι πολύ ανταγωνιστικό».
«Έχω ένα πτυχίο, όταν σταματήσω ξέρω τι θα κάνω μετά»
Σε αυτό το άθλημα, όπως και σε όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα, τα χρήματα που προσφέρονται δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στους αθλητές μία άνετη ζωή ή τη δυνατότητα να ξεκουραστούν όταν τελειώσουν την καριέρα τους. Και οι τέσσερις μου είπαν ότι ένα πτυχίο είναι απαραίτητο για τη ζωή τους μετά τον αθλητισμό. «Έχω ένα πτυχίο. Όταν σταματήσω, ξέρω τι θα κάνω μετά το τέλος της καριέρας μου», μου αναφέρει ο Jesse, ενώ ο Uros συμπληρώνει: «Όταν ασχολείσαι με ένα άθλημα όπως το πόλο, πρέπει να σκέφτεσαι και το μέλλον σου. Η εκπαίδευση και κυρίως ένα πτυχίο είναι πολύ σημαντικά. Τώρα που έχω το πτυχίο μου, το ευχαριστιέμαι περισσότερο, καθώς δεν αγχώνομαι τόσο για το μέλλον».
«Το 90% των παικτών δεν παίζει αυτό το άθλημα για τα χρήματα, αλλά για τις εμπειρίες»
Τελικά, τι είναι πιο σημαντικό: τα χρήματα ή να ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις; Αυτό ήταν ένα από τα πολλά ερωτήματα που έθεσα και στους τέσσερις. Όλοι μου απάντησαν πως, όταν καταφέρνεις να κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς, τα χρήματα δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο. Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ούτως ή άλλως, τα χρήματα δεν είναι και πολλά. Όλοι μου μίλησαν για μια ιστορία αγάπης, η οποία ξεκίνησε από την παιδική τους ηλικία και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Μια ιστορία αγάπης για το άθλημα της υδατοσφαίρισης, για τις εμπειρίες και τις φιλίες που τους έχει προσφέρει. «Η εμπειρία του να πηγαίνεις σε άλλη χώρα για να ασχοληθείς με αυτό που αγαπάς, να γνωρίζεις νέους ανθρώπους και να κάνεις φιλίες για μια ζωή είναι ανεκτίμητη», μου εξηγεί ο Uros. «Όλοι όσοι ασχολούνται με αυτό το άθλημα γνωρίζουν ότι δεν είναι τόσο ισχυρό στο οικονομικό κομμάτι. Από πολύ μικρή ηλικία το αγάπησα, και αυτό δεν θέλω να σταματήσει, θέλω να το ευχαριστιέμαι όσο μπορώ», συμπληρώνει ο Marin.
Λίγο ή πολύ όλοι οι αθλητές έχουν μέσα τους το αίσθημα του ρομαντισμού, πως αλλιώς θα κατάφερναν να πετύχουν τα όνειρα τους, σε έναν κόσμο, σε μία χώρα, σε μία κοινωνία που συνεχώς αδιαφορεί για τον αθλητισμό παρά τις συνεχείς διακρίσεις και δόξες που προσφέρει. Αυτό τον ρομαντισμό είδα και στους τέσσερις που παρά τις δύσκολες στιγμές και όλης αυτής της πίεσης που βιώνουν, αυτό που τους βοηθάει να μην τα παρατήσουν, είναι η αγάπη.
«Η πέτρα χρειάζεται την πίεση για να γίνει διαμάντι!»
Ήταν και οι ίδιοι παιδιά, θα αποκτήσουν τα δικά τους, σίγουρα στις ομάδες που αγωνίζονται βρίσκονται και πολλά μικρά παιδιά που έχουν τα ίδια όνειρα και φιλοδοξίες που είχαν και αυτοί. Παιδιά που ονειροπολούν, παιδιά που τους έχουν για πρότυπα, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν σε μία κοινωνία όπου ο αθλητισμός έρχεται σε δεύτερη μοίρα, γεγονός που τους κάνει να ξανασκέφτονται τα όνειρα τους και πολλές φορές να τα παρατάνε για διάφορους λόγους, όπως το διάβασμα για το σχολείο, η πίεση που νιώθουν, ο φόβος του αν δεν πετύχουν και πολλά άλλα που λίγο ή πολύ όλοι μπορούμε να σκεφτούμε.
Και οι τέσσερις μέσω αυτής της συνέντευξης προσπάθησαν να μιλήσουν σε αυτά ακριβώς τα παιδιά. Όλοι τόνισαν πως το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή είναι να ονειρεύεσαι και να μην παρατάς τα όνειρα σου. «Η συμβουλή μου προς τους νεότερους θα ήταν να κάνουν αυτό που τους αρέσει και να το ευχαριστιούνται κάθε μέρα» λέει ο Marin. «Αν δεν ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις και δεν το αγαπάς, δεν θα μπορέσεις ποτέ να φτάσεις στην κορυφή» προσθέτει ο Jesse Koopman.
«Το να τα παρατήσεις δεν είναι επιλογή, χρειάζεται επιμονή και υπομονή για να καταφέρεις αυτό που θέλεις. Χωρίς προσπάθεια δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα. Βήμα, βήμα και όλα θα έρθουν». Συμπληρώνει ο Uros λέγοντάς μου πως αυτά ήταν τα λόγια της μητέρας του όταν και αυτός σκέφτηκε να τα παρατήσει.
Στο Ιράν μου λέει ο Amir έχουν μία φράση «η πέτρα για να γίνει διαμάντι θέλει την πίεση και τις δύσκολες συνθήκες», μου εξηγεί πως αν κάποιος θέλει να πετύχει πρέπει να αντέξει τις δύσκολες στιγμές και να μην τα παρατήσει όταν έρθουν αυτές.
Εν τέλη τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Αυτό που μετράει είναι να αγαπάμε αυτό που κάνουμε και μόνο έτσι θα πετύχουμε στην ζωή μας κάθε όνειρο μας όσο τρελό και αν είναι. «Ποτέ μην σταματάτε να ονειρεύεστε». Αυτή ήταν η φράση που έκλεισε την κουβέντα μας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Jesse Koopman
«Σε παιχνίδι με την εθνική Ολλανδίας»
Marin Delic
«Φορώντας το σκουφάκι της Jadran Split»
Split, 21.09.2019 – Vaterpolo kvalifikaciska utamcica za ligu prvaka Jadran Split – Strasbourg. Na slici Marin Delić. foto HINA/ Mario STRMOTIĆ/ ms
Amirhossein Keihany
«Με την εθνική ομάδα του Ιράν»
Uros Vasic
