Σε ένα γενικότερο πλαίσιο συζήτησης, αρκετές φορές μέσα στην εβδομάδα, είτε ακόμη και εντός μιας ημέρας νιώθουμε μια έντονη κούραση από τις πολλές ώρες δουλειές και είναι λογικό όταν ένας φεύγει νωρίς το πρωί από το σπίτι, να μην έχει κουράγιο να επιστρέψει λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Ένα παρεμφερές βίωμα ζήσαμε και την Τρίτη, όπου δεν ήμασταν σίγουροι αν μετά τη δουλειά είχαμε το κουράγιο να δώσουμε το «παρών» και στην αναμέτρηση του ΝΟ Βουλιαγμένης με την Ντιναμό Τιφλίδας για την 3η αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο, είναι σημαντικό να τιμάς τα παιδιά και τον αγώνα που δίνουν, απλώς με το να βρίσκεσαι κοντά τους και αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά και όλες τις ομάδες. Ανασκουμπωθήκαμε λοιπόν και οδηγήσαμε μέχρι τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στη Βάρη, διανύσαμε την απόσταση και όσα είδαμε γέμισαν τις προσωπικές μας «μπαταρίες».
Συγκεκριμένα, πέραν της άρτιας οργάνωσης γύρω από την αναμέτρηση, σε ένα κολυμβητήριο «στολίδι», όπου οι άνθρωποι του ΝΟΒ είχαν ετοιμάσει τα πάντα στην εντέλεια και επιτέλους νιώσαμε ότι είμαστε σε μια από τις ευρωπαϊκές πισίνες που έχουμε επισκεφθεί πολλάκιες τα τελευταία έξι χρόνια. Το πόλο είναι γιορτή και δεν αφορά μόνο τα όσα γίνονται εντός του τερέν, αλλά και τι προσφέρεις απέξω. Ευτυχώς, εντός συνόρων, υπάρχουν τέτοιες στιγμές από τις ομάδες που συμμετέχουν στα ευρωπαϊκά κύπελλα και δεν βιώνουμε καταστάσεις όπου παλεύουμε μόνοι μας, με ελάχιστο χρόνο, να βρούμε εμείς τις συνθήκες για να δουλέψουμε ως επαγγελματίες και όχι ως παιδιά κατώτερου Θεού. Φυσικά, το πώς θα έπρεπε να δουλεύουμε εμείς είναι το λιγότερο με τις ελλείψεις που υπάρχουν στα βασικά.
Εισαγωγή τέλος και θα σας δώσουμε την εικόνα για μια στιγμή που πραγματικά μας χαροποίησε και μας έκανε να νιώσουμε ξανά ότι αξίζει αυτό που κάναμε, η κούραση της Τρίτης και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτά διότι, είδαμε εκ του σύνεγγυς την πεμπτουσία των σπορ. Μετά το τέλος της αναμέτρησης του ΝΟ Βουλιαγμένης με την Ντιναμό Τιφλίδας και την ήττα των Γεωργιανών από τους παίκτες του Βλάντιμιρ Βουγιασίνοβιτς, παρακολούθησαμε κάτι που σε άλλα αθλήματα παρατηρείται ως… ανταλλαγή φανέλας. Ένας αμοιβαίος σεβασμός, μέσω ενός σύντομου… μαθήματος.
Για να διευκρινίσουμε τι συνέβη, ένας Γεωργιανός αθλητής της Ντιναμό, αμέσως μετά τον αγώνα που έδωσε, σταμάτησε έξω στο πλάι της πισίνας τον Χρήστο Αφρουδάκη (Δεν χρειάζονται συστάσεις εδώ) και του ζήτησε συμβουλές που έχουν να κάνουν με το σουτ, την τεχνική και άλλα ενδεχομένως που συζήτησαν οι δύο άνδρες.
Το πόσο σπουδαία καριέρα έκανε ο Χρήστος Αφρουδάκης, το γνωρίζουμε όλοι, ωστόσο ήταν πράγματι ενθαρρυντικό να γινόμαστε μάρτυρες σε αυτό το γεγονός, όπου σε ρόλο δασκάλου ο Έλληνας θρύλος έδειχνε με περίσσια πρόθεση και κατανόηση στον Γεωργιανό αθλητή ορισμένα από τα «μυστικά» του. Απ’ότι καταλάβαμε από απόσταση, ο Αφρουδάκης του εξηγούσε κάτι για το «κοφτό» σουτ που ταλαιπώρησε γενιές τερματοφυλάκων που βρήκε απέναντι του.
Μια πανέμορφη εικόνα, σεβασμός σε έναν μεγάλο αθλητή που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ένα παιδί από τη Γεωργία που δεν δίστασε να ρωτήσει έναν «αντίπαλο» για να γίνει καλύτερος. Αυτός είναι ο αθλητισμός που αγαπάμε και όταν φθάνουμε στο απόγειο της απογοήτευσης από πολλές νοσηρές καταστάσεις, έρχεται μια τέτοια εικόνα για να μας ομορφύνει την ψυχή και να μας θυμίσει γιατί κάνουμε όλα αυτά που κάνουμε.
