Το φαινόμενο δεν είναι μονάχα ελληνικό. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να αποτελεί σύμπτωση και αναμφίβολα, αν και εφόσον γνώμονας είναι το καλό της υδατοσφαίρισης, μετά από αυτά τα «αντίο» πρέπει να γίνει από τους υπεύθυνους και όσους περικλείουν το άθλημα, μία εις βάθος… ενδοσκόπηση.
Το αποτέλεσμα αυτής θα φέρει στην επιφάνεια πορίσματα που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Μόνο έτσι όμως υπάρχει ελπίδα.
Μετά τη γνωστοποίηση της απόφασης, στο peak της ηλικίας τους, να βάλουν μία τελεία στην επαγγελματική τους καριέρα οι Νικόλ Ελευθεριάδου, Χρυσή Διαμαντοπούλου και Ελένη Σωτηρέλη, τις ακολούθησε και η Κατερίνα Μπανκέλι.
Η βασική τερματοφύλακας της Εθνικής Ιταλίας στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, λίγες ημέρες πριν σβήσει 24 κεράκια στη τούρτα των γενεθλίων της, ανακοίνωσε πως αποσύρεται από την ενεργό δράση για να αφιερωθεί στις σπουδές της.
Οι πενιχροί – στις μέρες μας – οικονομικοί πόροι στην υδατοσφαίριση γυναικών σε σύγκριση με την αφοσίωση και τις θυσίες που αυτή «απαιτεί» και το θολό μέλλον, οδηγούν ακόμα και ελίτ αθλήτριες σε βιαστική – κατά τα χρονικά στεγανά – μετάβαση στην μετά πρωταθλητισμού ζωή.
Λίγες εβδομάδες αφότου έκλεισε την πόρτα της Εθνικής Ιταλίας και αφού πρώτα είχε ζήσει την εμπειρία συμμετοχής στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός (6η θέση), η Κατερίνα Μπανκέλι αποφάσισε να ρίξει το βάρος στο σχέδιο, αντικείμενο το οποίο σπούδασε στη Φλωρεντία όμως έβαλε σε… παύση για την ολυμπιακή προετοιμασία. Προτεραιότητά της πλέον οι μεταπτυχιακές σπουδές.
«Πάντα έκανα διπλή ζωή, όπως πολλοί αθλητές αλλά η αποφοίτηση δεν ήταν εύκολη. Ξύπνημα νωρίς, προπόνηση, παρακολούθηση μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο και μετά επιστροφή στο γυμναστήριο και προπόνηση στην πισίνα: Δεν είναι εύκολος δρόμος. Στην πραγματικότητα, πρέπει να πω ότι το lockdown λόγω του Covid 19 ήταν θείο δώρο για μένα, χωρίς αυτό δεν ξέρω πότε θα είχα καταφέρει να αποφοιτήσω. Τώρα, μετά την Ολυμπιακή χρονιά, αποφάσισα να ξεκινήσω ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου και να επικεντρωθώ περισσότερο στο Design. Είναι ένας κόσμος που με συναρπάζει και ελπίζω να είναι μέρος του μέλλοντός μου».
Αναφορικά με το πόλο και τη θέση που αυτή κατέχει για εκείνη, η Μπανκέλι είπε στο Water polo Development: «Ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα έκανα τις ίδιες θυσίες που έκανα για να φτάσω στα αποτελέσματα που, κατά τον δικό μου μικρό τρόπο, πέτυχα. Είμαι 24 ετών, μπορώ να πω πως είχα μια σύντομη αλλά έντονη καριέρα. Η υδατοσφαίριση είναι ένα κομμάτι της καρδιάς μου που θα είναι πάντα μαζί μου. Νιώθω λίγο προνομιούχα που έζησα αυτό που έζησα, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ήταν ωραίο να βιώνω αυτά τα συναισθήματα σε αυτό το μικρό συννεφάκι που είναι η υδατοσφαίριση. Αυτό το άθλημα μου έχει δώσει συναισθήματα και εμπειρίες που δεν σου δίνει η κανονική ζωή. Μια άπειρη αποσκευή, ένα μάθημα ζωής.
Δεν ήταν εύκολο να φύγω. Μίλησα με τα κορίτσια της Setterosa και με την Aurora (σ.σ Condorelli, το Νο2 στην εθνική ομάδα) που ήταν ένα θεμελιώδες στήριγμα για μένα, ανά πάσα στιγμή. Της χρωστάω πολλά. Θα ξεκινήσουν ξανά με ένα νέο έργο και σίγουρα θα επιστρέψουν στο υψηλότερο level. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που νιώθει και αυτό που θέλει, όπως μου είπαν οι συμπαίκτριές μου. Κάνω αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή», συμπλήρωσε.
Την πόρτα της επιστροφής βέβαια και της αναίρεσης της απόφασής, δεν την έκλεισε. «Ποτέ μην λες ποτέ. Ίσως σε 10 μέρες ή σε 3 μήνες συνειδητοποιήσω ότι το πόλο μου λείπει πάρα πολύ…».
Ακολουθεί το δελτίο τύπου της Rari Nantes Florentia, το σκουφάκι της οποίας φορούσε από 11 χρονών! Την περασμένη και τελευταία – μέχρι την επόμενη ίσως – σεζόν της σε συλλογικό επίπεδο, η Μπανκέλι την πέρασε στην Sis Roma.
«Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων στην οικογένειά μου, στην προπονήτριά μου Elena Gigli, στη Rari Nantes Florentia που με πίστεψαν από την αρχή, ιδιαίτερα στους Aleksandra Cotti, Lucia Giannetti, Allegra Lapi, Andrea Nesti και στον Πρόεδρο Andrea Pieri, στον πρώτο μου προπονητή Maurizio Ceccarelli, που με έκανε να παθιαστώ με αυτό το άθλημα, μαζί με τον Andrea Sellaroli και τον Marco Capanna. Ευχαριστώ επίσης όλο το περιβάλλον της Ιταλικής Ομοσπονδίας Κολυμβησης, όλους τους τεχνικούς και τους συναδέλφους του συλλόγου και της εθνικής ομάδας με τους οποίους έχω μοιραστεί δεκατρία χρόνια μιας υπέροχης καριέρας, που με οδήγησαν να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Θα ήθελα να επισημάνω ότι αυτή η απόφαση είχε ήδη ωριμάσει στο μυαλό μου πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά περίμενα να την ανακοινώσω μετά για να απολαύσω πλήρως την πιο όμορφη αθλητική και ανθρώπινη εμπειρία. Δεν μετανιώνω για την καριέρα μου και για το παρελθόν μου και ελπιζω παρά υπόσχομαι να φτάσω τους ίδιους στόχους σε επαγγελματικό επίπεδο, Εκτός από την απίστευτη ολυμπιακή περιπέτεια, έχω στη μνήμη μου το Παγκόσμιο Πρωταθλήμα κάτω των 18 ετών το 2018 στο Βελιγράδι, όπου χάσαμε στον τελικό από την Ισπανία, αλλά ψηφίστηκα ως η καλύτερη τερματοφύλακας ολόκληρης της διοργάνωσης. Και μετά το χάλκινο του κόσμου την προηγούμενη χρονιά στο Όκλαντ και το 2019 στο Φουντσάλ της Πορτογαλίας. Για να φτάσουμε στην τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φουκουόκα του 2023, όταν η Setterosa κέρδισε την Αυστραλία με 16-14 στο τέλος ενός σκληρού αλλά όμορφου αγώνα, αλλά πάνω από όλα τη νίκη στα προημιτελικά με 8-7 επί των χρυσών μέχρι τότε Ηνωμένων Πολιτειών.»
