Το Ισραήλ θα παρέμενε πάντα ξεχωριστό γι’ αυτόν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αφού αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, επέστρεψε στους Αγώνες της Μακαμπάια το 1969 και κυριάρχησε ξανά – έξι χρυσά μετάλλια, ένας άλλος «εξαιρετικός αθλητής» τιμή. Για τον Spitz, δεν ήταν μόνο η νίκη, ήταν η υπερηφάνεια, η ταυτότητα και η απόδειξη του εαυτού του σε μια σκηνή που είχε περισσότερα από απλά μετάλλια – είχε νόημα.

Η σύνδεσή του με τους Αγώνες δεν έσβησε ποτέ. Το 1985, πολύ μετά το τέλος των αγωνιστικών του ημερών, στάθηκε στο ύψος του με τη δάδα στο χέρι, ανάβοντας τη φλόγα για να ανοίξει τους Αγώνες. Τότε, το 2005, δεκαετίες απομακρύνθηκε από τα χρόνια της δόξας του, επέστρεψε ξανά, αυτή τη φορά όχι ως ανταγωνιστής αλλά ως σύμβολο. Στεκόμενοι μπροστά σε χιλιάδες νεαρούς αθλητές στην Τελετή Έναρξης Αγώνων JCC Maccabiah στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, τα λόγια του Spitz έφεραν το βάρος κάποιου που κάποτε ήταν ακριβώς εκεί που στεκόταν – πεινασμένος, αβέβαιος, αλλά τολμηρός να ονειρευτεί.

Πριν οι Ολυμπιακοί Αγώνες τον κάνουν οικιακό όνομα, υπήρχαν οι Παναμερικανικοί Αγώνες του 1967. Ο Σπιτζ έφυγε από την Ινδιανάπολη με πέντε χρυσά μετάλλια, κάνοντας ρεκόρ που θα σήμαινε για σαράντα χρόνια – μέχρι που ο Βραζιλιάνος αστέρας Τιάγκο Περέιρα τον προσπέρασε το 2007. Αυτή η κυριαρχία έδωσε τον τόνο για αυτό που όλοι περίμεναν στην Πόλη του Μεξικού την επόμενη χρονιά.

Και εκεί είναι που γυρίζει η ιστορία. Μέχρι το 1968, ο Spitz ήταν κάτι παραπάνω από ταλαντούχος – ήταν τολμηρός, ακόμη και αναιδής. Δεν ντρεπόταν ούτε γι’ αυτό. Οι δημοσιογράφοι δεν χρειάστηκε να ψάξουν για εισαγωγικά. Ο Spitz τους έδωσε πρωτοσέλιδα ο ίδιος. Προέβλεψε ότι θα κερδίσει έξι χρυσά μετάλλια στο Μεξικό. Έξι. Στα 18 μου. Τόσο σίγουρος ήταν για το μεγαλείο του.

Αλλά ο αθλητισμός έχει έναν τρόπο να ταπεινώνει ακόμα και τα πιο λαμπρά αστέρια. Ο Σπιτζ έφυγε από το Μεξικό με δύο χρυσά – αλλά και τα δύο ήταν σε σκυταλοδρομίες, όχι σε ατομικές εκδηλώσεις. Ναι, η σκυταλοδρομία 4×100 ελεύθερο και η σκυταλοδρομία 4×200 ελεύθερο πήγαν στην Αμερική και ναι, ο Spitz κολύμπησε εξαιρετικά. Αλλά στον αγώνα που υποτίθεται ότι θα τον καθόριζε -την πεταλούδα των 100 μέτρων- χτυπήθηκε. Και όχι απλά ξυλοκοπήθηκε, αλλά χτυπήθηκε από κάποιον που γνώριζε πολύ καλά: τον Doug Russell, έναν συμπατριώτη του που είχε συντρίψει δέκα συνεχόμενες φορές νωρίτερα εκείνο το χρόνο. Αυτή τη φορά, ο Russell άγγιξε τον τοίχο μισό δευτερόλεπτο μπροστά, αρπάζοντας το χρυσό και μαζί με αυτό, η ευκαιρία για τον Spitz να διεκδικήσει το σημείο σκυταλοδρομίας. Αυτό πόνεσε.

Δεν ήταν ότι ο Spitz δεν ήταν γρήγορος – είχε ήδη δέκα παγκόσμια ρεκόρ μέχρι τότε. Δεν ήταν ότι του έλειπε το ταλέντο – η κυριαρχία του ήταν αδιαμφισβήτητη μέχρι το Μεξικό. Αλλά για πρώτη φορά σε παγκόσμια σκηνή, έπεσε κάτω από τη δική του προφητεία. Η νίκη του Russell του έδωσε δύο χρυσά και έσπρωξε τη σκυταλοδρομία του medley των ΗΠΑ σε άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Σπιτζ, εν τω μεταξύ, έφυγε με δύο χρυσά, ένα ασήμι και ένα μπρούτζινο. Εντυπωσιακό με κάθε μέτρο, όχι όμως το εξάχρυσο παραμύθι που είχε υποσχεθεί.

Κοιτάζοντας πίσω, όμως, αυτή η αναποδιά μπορεί να ήταν η σπίθα. Το Μεξικό δεν ήταν το τέλος της ιστορίας του – ήταν η αρχή ενός θρύλου που θα πυροδοτούσε πλήρως στο Μόναχο τέσσερα χρόνια αργότερα. Αλλά το 1968, ο κόσμος είδε κάτι σπάνιο: ο Mark Spitz, ο βασιλιάς επί των τιμών, να γεύεται την πικρία της ήττας.

Και ίσως αυτό είναι που έκανε την ενδεχόμενη άνοδό του τόσο αξέχαστη.