«Η ζωή συνεχίζει να είναι φίλη μου και η μοίρα μου εχθρός μου» είχε ξεστομίσει κάποτε η Φρίντα Κάλο. Τη μοίρα απέναντί της την έχει και η Αλεξία Καμμένου, την κοιτάζει κατάματα, είναι συμβιβασμένη με τα εμπόδια που φέρνει. Ο ρόλος που επιτελεί άλλωστε με τόση αγάπη και σεβασμό, δεν της επιτρέπουν να εθελοτυφλεί.
«Πρέπει συνεχώς να κάνουμε μία ανασκόπηση και μία αυτοκριτική, πάντα υπάρχουν κενά, πάντα θα έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Εμείς είμαστε οι πρώτοι υπεύθυνοι για αυτά. Έτσι είναι η ζωή μας, αυτή είναι η μοίρα μας». Τάδε έφη η ομοσπονδιακή προπονήτρια το πρωί της 7ης του Δεκέμβρη στα πέριξ της ανοιχτής πισίνας του ΟΑΚΑ.
Δοθείσης της ευκαιρίας, η ύπαρξη ενός σταθερού «σπιτιού» για τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα είναι κομβικής σημασίας. Το είπε και η αρχηγός, Μαργαρίτα Πλευρίτου, μοιράζοντας τις σκέψεις της με το #AQF24.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Λίγες μέρες αφότου μπήκε μία άνω τελεία στις εγχώριες δραστηριότητες και τις αγωνιστικές υποχρεώσεις των συλλόγων ανά την Ευρώπη, οι Εθνικές ομάδες που πρόκειται να συμμετέχουν στα επερχόμενα πρωταθλήματα των ηπείρων τους και το Παγκόσμιο της Ντόχα, ξεκίνησαν δειλά δειλά την προετοιμασία τους. Άλλωστε σε λιγότερο από ένα μήνα, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε Ζάγκρεμπ (άντρες) και Αϊντχόφεν για τις γυναίκες ξεκινά και οι προσδοκίες, μιλώντας πάντοτε για «γαλανόλευκες» αποχρώσεις, είναι υψηλές.
Σκληρή δουλειά, δίψα για διάκριση, πίστη στο σύνολο και τις δυνατότητές του. Τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή, πόσω δε μάλλον στον αθλητισμό. Και η Αλεξία Καμμένου το γνωρίζει καλά.
Το #AQF24 βρέθηκε στο μέρος που «χτίζεται» η Εθνική ομάδα των γυναικών και παρακολούθησε ιδίοις όμμασι τα κορίτσια να δουλεύουν στα… κόκκινα. Μίλησε με τις πρωταγωνίστριες, συνδέοντας τη μια πλευρά της «κλωστής» με την άλλη και άκουσε την… τιμονιέρισσα. Τις σκέψεις και τις ανησυχίες της, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της.
«Τα κορίτσια έχουν έρθει πιο έτοιμα»
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές και πρόσφατες συνάμα εικόνες στο άκουσμα της Εθνικής ομάδας γυναικών είναι αυτή της Ελευθερίας Πλευρίτου στη Φουκουάκο μετά το τέλος του αγώνα με τον Καναδά και την κατάληψη της 8ης θέσης, να δακρύζει στην κάμερα, λέγοντας: «Θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας, αξίζουμε κάτι καλύτερο».
«Καταλαβαίνω το ξέσπασμα και τα δάκρυα της Ελευθερίας. Τα συναισθήματα του προπονητή όμως πρέπει είναι πολύ πιο ελεγχόμενα γιατί κατανοεί και την πίεση των αθλητών/τριών, είναι “μέσα” σε όλο αυτό, το ζει. Όλα αντιμετωπίζονται με την προπόνηση. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για την κακή στιγμή» ανέφερε αρχικά η ομοσπονδιακή τεχνικός περνώντας στο… διά ταύτα με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χωρίς να της ζητηθεί. Εξηγήσεις άλλωστε δεν οφείλει καμιά τους σε κανέναν. Δίνουν και την ψυχή τους κάθε λεπτό, κάθε μέρα, σε κάθε διοργάνωση για να κάνουν υπερήφανη τη χώρα αυτή και ενίοτε τα καταφέρνουν.
«Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα δεν ήταν σε καλή κατάσταση από την αρχή της προετοιμασίας. Μας δυσκόλεψε δηλαδή πάρα πολύ η φυσική κατάσταση των κοριτσιών με το που ξεκινήσαμε τη σκληρή δουλειά για το Παγκόσμιο. Παρόλα αυτά κάνανε την προσπάθεια τα παιδιά και τα δύο παιχνίδια χάθηκαν στο γκολ. Και στους άνδρες και στις γυναίκες ισχύει αυτό. Ξέρουμε ότι μία φάση θα μπορούσε να έχει διαφορετική εξέλιξη και να είχαν αλλάξει τα πάντα. Όμως δεν μπορούμε να σταθούμε σε αυτό ούτε να τα… ρίξουμε στην ατυχία.
Σκεφτήκαμε και αναλύσαμε τα γεγονότα. Και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έπρεπε τα κορίτσια να δουλέψουν περισσότερο όλο το χρόνο για να έρθουν στην Εθνική ομάδα, μιας και το χρονικό διάστημα είναι πιο… σφιχτό τώρα. Αυτό έγινε. Οι αθλητές τα δάκρυα τα αφήνουν πίσω, τα ξεχνάνε. Αυτό οφείλουν να κάνουν. Κρατάνε το συμπέρασμα, δουλεύουνε. Τα κορίτσια έχουν έρθει πιο έτοιμα, οι προπονητές των συλλόγων μας τις έχουν “στείλει” σε καλύτερη κατάσταση και είμαι αισιόδοξη πως δεν θα κλάψουμε φέτος, θα γελάσουμε στο τέλος.»
Φρέσκα πρόσωπα, γνώριμα πρόσωπα όμως η Εθνική ομάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει μία. «Υπάρχει μία βάση τα τελευταία χρόνια με πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας. Οι πόρτες είναι ανοιχτές για τα παιδιά που δείχνουν εξέλιξη και μπορούν αλλά και θέλουν να προσφέρουν. Υπάρχει ένας στόχος, καλώς εχόντων των πραγμάτων το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να βρίσκεται στο Παρίσι αλλά και μελλοντικά στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Νομίζω πως οι παλαιότερες παίκτριες έχουν την όρεξη να βοηθήσουν τις μικρές να ενταχθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται και εκείνες να κατανοήσουν την ευθύνη που σηκώνουν να είναι ώριμες και να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον. Αυτός είναι ο στόχος μας».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Να χαράξουμε το δικό μας μονοπάτι έχοντας για παράδειγμα τους άνδρες»
Η πρώτη θέση και η κορυφή από την 8η (θέση που κατέλαβε η ομάδα στο τελευταίο Παγκόσμιο πρωτάθλημα) απέχει μία φάση, ένα μπλοκ, ένα δοκάρι, μία απόκρουση, ένα γκολ, ένα πέναλτι. Οι διαφορές είναι πολύ μικρές σε αυτό το υψηλό επίπεδο, στην ελίτ και για το λόγο αυτό πρέπει να προβλεφθεί μέχρι και η παραμικρή λεπτομέρεια.
«Το χρονικό διάστημα προετοιμασίας είναι πολύ μικρό και πρέπει να πάμε στοχευμένα. Σίγουρα υπολογίζονται η σωματική προετοιμασία, η ψυχική/πνευματική αλλά και το προπονητικό πλάνο. Πρέπει να προσέξουμε όλες τις λεπτομέρειες, τα πάντα, να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικές στο κάθε τι γιατί εκεί κρίνονται τα παιχνίδια, το είδαμε. Θα πρέπει όλες οι λεπτομέρειες να είναι υπέρ μας. Να είμαστε πολύ μελετημένες, να στοχεύσουμε σε συγκεκριμένα παιχνίδια που ξέρουμε ποια είναι αυτά και νομίζω πως η ομάδα μας αν παίξει αυτό που μπορεί θα τα καταφέρει. Είναι καλές οι παίκτριες, έχουμε πολύ καλή ομάδα. Πρέπει να υπάρχει απόλυτη πίστη, θετική προσέγγιση, καλή ψυχολογία και προσήλωση σε αυτά που έχουμε κάνει».
Πως επιδρούν όμως οι συνεχόμενες επιτυχίες των ανδρών τα τελευταία καλοκαίρια; Προσδίδουν έξτρα κίνητρο ή περισσότερο βάρος/άγχος για το αποτέλεσμα;
«Σε όλα τα αθλήματα υπάρχει και η λογική και πρέπει πάντα υπό αυτή τη σκοπιά να κοιτάζουμε ως προπονητές. Για να ορθοποδήσουν οι άνδρες και να μπουν σε τροχεία μεταλλίων και να αποκτήσουν μια ειδική βαρύτητα σαν ομάδα και λέγοντας ειδική βαρύτητα εννοώ καθαρό το μυαλό την κρίσιμη στιγμή, ψυχολογία με το μέρος σου για να κάνεις δική σου τη λεπτομέρεια, δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη. Οι άνδρες για να φτάσουν να διεκδικούν συνέχεια πράγματα, πέρασαν από χίλια κύματα. Όταν πατήσαν στα πόδια τους καλά και ήρθαν και τα αποτελέσματα, ένιωσαν μια σταθερότητα.
Άρα είναι ένας δρόμος ανοιχτός μπροστά μας, να κοιτάξουμε προς αυτήν την κατεύθυνση και να τον ακολουθήσουμε και εμείς. Το μετάλλιο στο Σπλιτ (ασημένιο Ευρωπαϊκό) ήταν ένα τέτοιο πάτημα προς τη σταθεροποίηση, όμως πολύ μικρό αν θες την ταπεινή μου άποψη. Εδώ έχουμε μείνει τρεις Ολυμπιάδες εκτός, είναι πολύ βαρύ. ‘Όμως αυτό το βάρος πρέπει να φύγει, πρέπει να γίνει φτερά στα πόδια και τα χέρια μας. Μας δίνεται ευκαιρία να το ξεπεράσουμε αυτό και να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να χαράξουμε το δικό μας μονοπάτι στο δρόμο που άνοιξε η ανδρών, και για τις επόμενες γενιές που έρχονται, να πατήσουν γερά στα πόδια τους. Να δημιουργήσουμε μία ειδική βαρύτητα κι εμείς, έχοντας φυσικά σαν παράδειγμα την Εθνική ομάδα των ανδρών.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Δεν είναι αυτοσκοπός η Ολυμπιάδα είναι όμως το μεγαλύτερο όνειρο»
Το μυαλό, θέλοντας και μη νοητά ταξιδεύει στο Παρίσι. Κάνει κύκλους πάνω από την Πόλη του Φωτός και όνειρα πως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν θα λείψει από το μεγάλο ραντεβού. Η σκέψη αυτή όμως με δύο μεγάλες διοργανώσεις να έρχονται πρώτα, ίσως αποπροσανατολίζει όσους δεν έχουν πάρει το εισιτήριο για τη Γαλλία.
«Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και το σωστό θα ήταν να τα βλέπουμε ξεχωριστά. Να λέμε πως πάμε σε δύο τεράστιες από μόνες τους διοργανώσεις όπως το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο αλλά ας μην κρυβόμαστε, ο μεγάλος στόχος και το μεγάλο όνειρο είναι η Ολυμπιάδα. Παρόλα αυτά πρέπει να δούμε μεμονωμένα την κάθε διοργάνωση γιατί έτσι θα πετύχουμε και το μεγάλο μας στόχο. Εμείς θα πάμε για το χρυσό στο Ευρωπαϊκό. Αν τα καταφέρουμε θα έχουμε πάρει και το εισιτήριο για το Παρίσι. Αν δεν τα καταφέρουμε στο Αϊντχόφεν, θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία στη Ντόχα να μπούμε στα μετάλλια και να προκριθούμε. Δεν είναι αυτοσκοπός η Ολυμπιάδα είναι όμως το μεγαλύτερο όνειρο που έρχεται μέσα από δύο μεγάλες διοργανώσεις που πρέπει να τις δούμε μεμονωμένα με πολύ μεγάλη συγκέντρωση».
«Η χαρά είναι για τα παιδιά και η λύπη για εμάς»
Ένας ομοσπονδιακός προπονητής που ταυτόχρονα δεν βρίσκεται στον πάγκο ενός συλλόγου, πρέπει να διαχειριστεί πολλά και διαφορετικά ζητήματα. Κυρίως όμως το κενό ανάμεσα στις υποχρεώσεις και την… επίγευση που άφησε οι τελευταία συνάντηση με τους/τις αθλητές/αθλήτριες. Αν τους αποχαιρέτησε με ένα μετάλλιο στο στήθος, όλα καλώς. Αν όχι όμως;
«Αυτή είναι η ζωή και η μοίρα του προπονητή. Επειδή έχω υπάρξει επί σειρά ετών σε συλλόγους, έχω εμπειρία από καλά και κακά αποτελέσματα που πάντα έρχονται στην καριέρα σου. Δεν μπορείς να κρατάς τα θετικά για πολύ καιρό, τα αρνητικά όμως μένουν λίγο παραπάνω γιατί έτσι γίνεται. Είναι η φυσική αντίδραση του ανθρώπου.
Σίγουρα σε στενοχωρεί ένα κακό αποτέλεσμα όμως είσαι υποχρεωμένος όταν ανοίγει ένας καινούργιος κύκλος και πιστεύεις στην ομάδα σου και τους συνεργάτες σου, να τα αφήνεις όλα πίσω. Και τις χαρές και τις λύπες. Οφείλεις αν πιστεύεις στα όνειρα να έρχεσαι με όρεξη, να πλάθεις όραμα και να κοιτάς μόνο μπροστά. Η δουλειά του προπονητή είναι πάρα πολύ δύσκολη γιατί πρέπει να έχουμε μόνιμα στη σκέψη μας το επόμενό μας βήμα.
Είμαστε “καταδικασμένοι” να μη χαιρόμαστε σχεδόν ποτέ με τη χαρά γιατί έχουμε κουραστεί τόσο πολύ που η χαρά φεύγει αμέσως. Η χαρά είναι για τα παιδιά και η λύπη για εμάς και πρέπει στις δύσκολες στιγμές που θα έρθουν να βγούμε μπροστά σαν ασπίδα και να προστατέψουμε τους αθλητές και τις αθλήτριές μας αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό που εκτίθεται συνεχώς. Πρέπει συνεχώς να κάνουμε μία ανασκόπηση και μία αυτοκριτική, πάντα υπάρχουν κενά, πάντα θα έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Εμείς είμαστε οι πρώτοι υπεύθυνοι για αυτά. Έτσι είναι η ζωή μας, αυτή είναι η μοίρα μας».
Καλή επιτυχία κορίτσια! Είμαστε μαζί σας, στο πλευρό σας!
