Ο Γιώργος Κατσαούνης γράφει για πρώτη φορά στο Aquafeed24.com
Μου ζητήθηκε να γράψω για τη φετινή πορεία της ομάδας. Θα προσπαθήσω να το κάνω για να σας δώσω μια εικόνα εκ των έσω, όπως εγώ τη βίωσα, αυτή τη χρονιά. Ας τα πάρω λοιπόν από την αρχή…
Αρχές Μαΐου ’16: Χτυπά το τηλέφωνο μου, είναι ο Τάσος Παπαναστασίου («πιλότος») που μου εκδηλώνει το ενδιαφέρον του Α.Ν.Ο.Γ. να ενταχθώ στην ομάδα. Σε αυτό σίγουρα ρόλο έπαιξε η υπόδειξη του τότε προπονητή της ομάδας Μάκη Βολτυράκη, τον οποίο και θα ήθελα με την ευκαιρία να ευχαριστήσω για την εκτίμηση στο πρόσωπο μου (η οποία σαφώς και είναι αμοιβαία).
Η πρώτη μου σκέψη στο σημείο αυτό ήταν ότι θα μου άρεσε να παίξω για την ομάδα της πόλης στην οποία μεγάλωσα και ζω (ενώ «πολιστικά» ανδρώθηκα στη Βουλιαγμένη). Ακολούθησαν 1-2 συναντήσεις με το Τάσο (πιλότο) και τον Μάκη αλλά και κάποιες τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον αντιπρόεδρο της ομάδας Κυριάκο Γιαννόπουλο που μου εξήγησε τι χρειάζονταν η ομάδα και γιατί ήθελαν εμένα! Κάπου εκεί λοιπόν, η απόφαση μέσα μου είχε ήδη παρθεί.
Αύγουστος ’16: Μαθαίνω ότι προπονητής αναλαμβάνει ο Δημήτρης (Μάζης) μιας και ο Μάκης ήθελε να γυρίσει κοντά στην οικογένεια του. Η χαρά είναι μεγάλη καθώς έχουμε υπάρξει για χρόνια συμπαίκτες τόσο στη Βουλιαγμένη όσο και στον Πανιώνιο έχοντας γευτεί αρκετές στιγμές χαράς αλλά και λύπης παρέα.
Τέλη Αυγούστου ’16: Η προετοιμασία ξεκινάει και ομολογώ ότι ήμουν ενθουσιασμένος που και πάλι θα είμαι μέλος ομάδας με φιλοδοξίες να πρωταγωνιστήσει. Κάθε αρχή και δύσκολη όμως, καθώς έπρεπε να ενταχτώ σε μια ομάδα από την οποία συμπαίκτης (και πολύ φίλος) έχω υπάρξει μόνο με τον Άγγελο Αγγελίδη αλλά κ να «καλύψω» τη διαφορά ηλικίας 10-15 ετών που είχα με όλους τους άλλους εκτός του Θωμά (Γαβαλά). Η αλήθεια είναι ότι γρήγορα αποκτήσαμε καλή σχέση με όλα τα παιδιά και βρήκαμε τρόπους επικοινωνίας, παρόλη τη δεδομένη διαφορά ηλικίας, κάτι που αποδείχθηκε σημαντικό στη πορεία της ομάδας (ειδικότερα στις δύσκολες στιγμές).
Τουρνουά ΣΕΔΥ: Η ομάδα είναι ακόμα σε αρχικό στάδιο προετοιμασίας, ψάχνουμε τους ρόλους μας και σίγουρα το ότι δεν είμαστε έτοιμοι από πλευράς προπόνησης και συντονισμού δε βοηθάει και δημιουργεί έναν «εκνευρισμό». Οι πρώτες συζητήσεις μεταξύ μας για το που μπορεί και αν μπορεί να φτάσει η ομάδα δεν αργούν αλλά προσπαθώ να εξηγήσω, αλλά και να πείσω και εγώ τον εαυτό μου, ότι ακόμα είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε…
Α’ γύρος: «Περίεργο» ξεκίνημα καθώς η ομάδα δείχνει ότι μπορεί να κοντράρει καλύτερες ομάδες αλλά έχει κενά διαστήματα και στο τέλος χάνει με διαφορά (π.χ. ΠΑΟ & Βουλιαγμένη). Σίγουρα όμως δουλεύαμε σωστά εντός κ εκτός νερού με αποτέλεσμα να μη μένουμε πίσω βαθμολογικά από το στόχο, που αρχικά ήταν η είσοδος στα playoffs. Σημαντικό σημείο θεωρώ ότι ήταν το πώς διαχειριστήκαμε κ ξεπεράσαμε γρήγορα την αναπάντεχη ισοπαλία στο Φάληρο (ισοφαριστήκαμε στη λήξη). Θυμίζω ότι τα προηγούμενα 2 χρόνια η είσοδος της ομάδας στην 6αδα χάθηκε από κάτι τέτοιες αναποδιές οπότε λογικό είναι να ξύπνησαν κακές μνήμες. Το προσπεράσαμε γρήγορα όμως μιας και την επόμενη αγωνιστική απέναντι στον Υδραϊκό κερδίσαμε, οπότε η ψυχολογία ανέβηκε πάλι. Ακολούθησαν 2 πολύ σημαντικές νίκες εκτός έδρας με Χίο και Εθνικό για να κλείσει ο πρώτος γύρος.
Β γύρος: Αρχίζουμε νωθρά με ισοπαλία απέναντι σε ΠΑΟ (έχει χάσει τους 2 ξένους οπότε ήταν άλλη ομάδα πλέον), νίκη απέναντι στο Καλαμάκι (αναμενόμενη) και έρχεται η χειρότερη εμφάνιση της χρονιά θεωρώ στη Βουλιαγμένη όπου είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Ευτυχώς αυτό αντί να μας ρίξει, νομίζω μας ξύπνησε μιας και ακολουθούν μέχρι το τέλος του γύρου ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων (εξαιρουμένου του αγώνα με τον Ολυμπιακό) και η ομάδα τερματίζει στη 3η θέση της κανονικής διάρκειας.
Playoffs: Η χρονιά εδώ ξεκινάει από την αρχή μιας κ ο κόπος μιας ολόκληρης χρονιάς μπορεί να πάει στράφι. Η εμπειρία δεν είναι με το μέρος μας (3-4 από την ομάδα είχαν συμμετάσχει στη διαδικασία αυτή). Ευτυχώς όμως όλα πήγαν κατ’ευχήν…
Προημιτελικοί με Φάληρο: Mε 2 καλές νίκες απέναντι σε μια καλή ομάδα δίνουν τη πρόκριση της ομάδας στη 4αδα, δίκαια. Η χαρά είναι μεγάλη και θυμάμαι προσπαθώ να ηρεμήσω τα πνεύματα εξηγώντας ότι έχουμε δρόμο ακόμα γιατί πίστευα πως μας άξιζε η 3η θέση και ακόμα δε την είχαμε εξασφαλίσει, οπότε τα μυαλά δεν έπρεπε να ξεφύγουν από το στόχο (θυμάμαι τότε μερικοί συμπαίκτες μου με κοιτάγανε καλά-καλά, αλλά νομίζω κατάλαβαν εκ των υστέρων γιατί το έκανα).
Ημιτελικοί με Βουλιαγμένη: Παιχνίδια δυνατά, με ρυθμό και ένταση. Στο 1ο ματς καλύπτουμε μια διαφορά αλλά στο τέλος δε καταφέρνουμε να οδηγήσουμε το παιχνίδι στα πέναλτι. Κάπου εκεί πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους κοντράρουμε περισσότερο και θέλουμε στην έδρα μας να τους βάλουμε δύσκολα. Στο 2ο αγώνα πραγματοποιούμε μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση (ίσως τη καλύτερη της χρονιάς) και κερδίζουμε στέλνοντας τη σειρά στο τελευταίο παιχνίδι. Εκεί η σκέψη «Είναι ένα παιχνίδι και αν κερδίσουμε προκρινόμαστε στο τελικό» ίσως προσέθεσε βάρος στις πλάτες μας ενώ δε θα έπρεπε, μιας και το φαβορί, άρα και με περισσότερη πίεση, ήταν η Βουλιαγμένη. Δε τα καταφέρνουμε, η Βουλιαγμένη παρουσιάστηκε καλύτερη, πήρε την πρόκριση στους τελικούς και τα συναισθήματα είναι ανάμικτα σκεπτόμενοι το τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά και να παίρναμε τη νίκη-πρόκριση, αλλά και ότι πρέπει από την άλλη να μην απογοητευτούμε γιατί ο στόχος του μεταλλίου είναι ακόμα εφικτός.
Μικρός Τελικός με ΠΑΟΚ: Το 60% της ομάδας αγωνίζονταν κ στο Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών το οποίο κατακτά πανηγυρικά 2 ημέρες πριν το 1ο αγώνα. Αυτό όπως είναι λογικό κάνει τη συγκέντρωση να πηγαίνει βόλτα και έρχεται το break του ΠΑΟΚ. Ζόρικα τα πράγματα καθώς η ομάδα είναι με τη πλάτη στο τοίχο κ η πίεση ότι ίσως χάσουμε κάτι για το οποίο κοπιάσαμε όλη τη σεζόν μεγαλώνει. Ευτυχώς αυτό μας πεισμώνει και παίρνουμε τη μεγάλη νίκη, σε μια δύσκολη έδρα στο 2ο παιχνίδι με σκορ ποδοσφαιρικό, και κάνοντας break στο break φέρνουμε τη σειρά πίσω στη Γλυφάδα όπου πρέπει να παίξουμε το «τελικό των τελικών». Στο 3ο παιχνίδι και πάλι δε πιάνουμε την απόδοση που θέλαμε, ίσως και η κούραση έπαιζε το ρόλο της αλλά… τέλος καλό-όλα καλά!
Ο ΑΝΟΓ είναι στη 3η θέση και στα μετάλλια μετά από πολλά χρόνια…
Κλείνοντας να πω ότι θα ήθελα, και πιστεύω μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον, την ομάδα αυτή να πρωταγωνιστεί και να διεκδικεί τίτλους, μιας και η Γλυφάδα αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα σωματεία του αθλήματος. Επιμονή και υπομονή από όλους χρειάζεται (διοίκηση, προπονητές και αθλητές) και τα καλύτερα έρχονται. Το ταλέντο υπάρχει και αν συνοδευτεί με σκληρή δουλεία, είμαι βέβαιος ότι οι κόποι θα ανταμειφθούν. Για μένα προσωπικά αποτελεί χαρά και τιμή που ήμουν μέλος αυτής της επιτυχίας και εύχομαι να αποτελέσει την απαρχή για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα για το σύλλογο της πόλης που μεγάλωσα κ ζω.
Με εκτίμηση,
Κατσαούνης Γιώργος
