Εννιά παγκόσμια μετάλλια, 40 χρόνια στο νερό και την πισίνα, αμέτρητες εμπειρίες και ανεξάντλητη αγάπη για τον υγρό στίβο – είναι λίγα μόνο συστατικά της προσωπικότητας της Γεωργίας Χατζηγεωργίου. Μιας αθλήτριας που υπηρετεί την κολύμβηση εδώ και δεκαετίες από πολλούς ρόλους, αποτελώντας ζωντανό παράδειγμα ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι μητέρα, εργαζόμενη, κολυμβήτρια, προπονήτρια και η λίστα δεν τελειώνει.
Η αγάπη για την κολύμβηση είναι οδηγός της καθημερινότητάς της Γεωργίας Χατζηγεωργίου, η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο αθλητισμός είναι προγραμματισμός και ότι οι ανάγκες της οικογένειας ικανοποιούνται όταν όλοι αισθάνονται «γεμάτοι»!
Σε μια μοναδική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο #Aquafeed24, μετά την επιστροφή της από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κολύμβησης Masters στην Φουκουόκα, όπου κατέκτησε το Ασημένιο μετάλλιο στα 190μ ελεύθερο (1:03.21), η Γεωργία Χατζηγεωργίου μιλά για την οπτική της σχετικά με τον πρωταθλητισμό, τα χαρακτηριστικά των Masters και το μεράκι τους για το άθλημα, το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της και την ανάγκη στήριξης του υγρού στίβου στην Ελλάδα.
«Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα ήταν το 4ο στην καριέρα μου ως Masters. Το πρώτο θυμάμαι ήταν στο Μόντρεαλ του Καναδά, το 2ο ήταν στο Καζάν (2015), το 3ο ήταν στην Βουδαπέστη (2017) και το 4ο τώρα… Συνολικά έχω 9 παγκόσμια μετάλλια σε επίπεδο Masters. Στην αρχή μετά το Πανευρωπαϊκό πέρσι και το Χρυσό, ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση – εννοώντας ότι δεν είχα κάποιον τραυματισμό που είναι το κύριο θέμα στην ηλικία μας, πρέπει όλα δηλαδή να πηγαίνουν καλά, γιατί η αποκατάσταση για εμάς είναι ακόμη πιο δύσκολη. Είναι ξεκάθαρα ηλικιακό το πρόβλημα. Οπότε μέχρι και το Δεκέμβριο όλα πήγαιναν καλά και είχα στο μυαλό μου δύο παράγοντες, πρώτον να είμαι εγώ καλά στην υγεία μου και δεύτερον να βρεθεί κάποιος χορηγός. Εάν βρισκόταν κάποιος χορηγός, έλεγα ότι «οκ θα πάω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, γιατί όχι»; Εάν από την άλλη δεν βρισκόταν κάποιος, καλά να είμαστε… εγώ ούτως ή άλλως προπόνηση κάνω για μένα, για να γυμνάζομαι και όχι μόνο για να πηγαίνω σε αγώνες. Οπότε, για μένα ο τρόπος σκέψης μου είναι να κάνω προπόνηση κι αν πάω σε αγώνες έχει καλώς, αν όχι – δεν τρέχει και τίποτα. Τον Δεκέμβριο όμως τραυματίστηκα αρκετά σοβαρά, είχα επικονδυλίτιδα στο δεξί μου χέρι, πράγμα το οποίο με έβγαλε εντελώς εκτός προπόνησης για ένα πεντάμηνο. Πράγματι, ήταν πολύ σοβαρότερο απ’ ότι περίμενα, διότι ακόμη κι όταν έκανα την μαγνητική ένα τετράμηνο μετά, έδειξε ότι ακόμα υπάρχει οίδημα… Στην ουσία, από εκεί και πέρα, μιλούσαμε για έναν αγώνα δρόμου, διότι χορηγοί βρέθηκαν και είχα μεν καλύψει αυτό το κομμάτι, όμως έπρεπε να είμαι εντάξει και στο κομμάτι της υγείας μου που ήταν το πιο σημαντικό. Με φυσιοθεραπεία, συντηρητική προπόνηση και τούμπλαλιν… και ό,τι ακόμη μπορεί να κάνει ένας αθλητής για να επανέλθει, έφτασα στον Μάιο όπου το χέρι μου ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση – είχε μείνει ας πούμε ένα 5% του πόνου. Οπότε μετά το Πρωτάθλημα Masters εκεί στα τέλη Μαΐου, ξεκίνησα να κάνω πιο εντατική προπόνηση και έφτασα να πάω στην Φουκουόκα τελικά, όπου μεταξύ άλλων παλεύαμε αρκετά με την ταλαιπωρία, με το τζέτλαγκ (γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο ταξίδι)… αλλά εντάξει δεν ήμασταν ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι, οπότε προχωράμε.
Όταν πηγαίνεις σε τέτοιους αγώνες και βλέπεις τέτοιες εγκαταστάσεις, τόσο κόσμο που τιμά την διοργάνωση – μεγάλους αθλητές που ήρθαν να κολυμπήσουν, αλλά και Ολυμπιονίκες… δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς και να αφήσεις πίσω σου την ταλαιπωρία. Ο Άντονι Έρβιν για παράδειγμα, ήταν επίτιμος καλεσμένος της World Aquatics, κολύμπησε στο Open Water και συμμετείχε και στο 50άρι ελεύθερο… καταλαβαίνετε ότι τον τιμούν τον θεσμό. Τον Έρβιν δεν τον ενδιαφέρει το ότι βγήκε 6ος, ούτε τι επίδοση έκανε… όλο το νόημα ήταν η συμμετοχή του. Όταν βλέπεις τόσο μεγάλες προσωπικότητες του χώρου να δίνουν το «παρών» και να κολυμπούν με ευχαρίστηση, δεν μπορείς παρά να χαρείς κι εσύ και να κολυμπήσεις με την καρδιά σου».
Για την ωριμότητα των Masters στην αθλητική τους ζωή, την αγνή προσέγγισή τους για το άθλημα και τον πρωταθλητισμό…
«Έτσι είναι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Όταν δηλαδή έρχεται η ώρα να πάμε να κολυμπήσουμε, είμαστε τόσο προσηλωμένοι όσο οι ελίτ αθλητές. Ο καθένας πέφτει, κολυμπάει και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Από εκεί και πέρα όμως, όλη αυτή την διαδικασία την απολαμβάνουμε πάρα πολύ γιατί δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε παρά προσωπική ευχαρίστηση. Δεν κυνηγάμε ούτε χρόνους, ούτε μπόνους για το πανεπιστήμιο… οι περισσότεροι είμαστε οικογενειάρχες και το κάνουμε και για την υγεία μας – ψυχική, πνευματική και σωματική. Όλο αυτό είναι μια ευχάριστη διαδικασία, η οποία βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν έχει προπόνηση… Δηλαδή το ότι εγώ θέλω να κολυμπάω ή θέλω (για παράδειγμα) να παίζω πόλο εφ’ όρου ζωής είναι η χαρά μου, είναι το φάρμακό μου! Δεν υπάρχει άγχος, δεν υπάρχει πίεση από κάποιον… όλα είναι πολύ ξεκάθαρα».
40 χρόνια στις πισίνες… ή κοινώς 40 χρόνια φούρναρης. Πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς αδιάκοπα παρών στην πισίνα; Εντός ή εκτός.
«Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά από την άλλη νιώθω ευγνώμων που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ και να το υπηρετώ κάθε μέρα. Αυτή την στιγμή, προπονώ μικρά παιδιά και προσπαθώ να τα βάλω πρώτα στην διαδικασία του αθλητισμού και μετά του πρωταθλητισμού… Όταν δηλαδή βλέπω ένα παιδάκι να έχει ταλέντο, προσπαθώ να το βοηθήσω να φτάσει εκεί που δεν μπορεί – που νομίζει δηλαδή ότι δεν μπορεί. Αυτό είναι κάτι το οποίο τα παιδάκια εννοείται δεν το αντιλαμβάνονται, αλλά προσπαθούμε να τους το περάσουμε. Αλλά παράλληλα για μένα είναι πολύ σημαντικό το ότι μπορώ να αποδεικνύω ότι όλο αυτό είναι τρόπος ζωής. Το ότι ως προπονήτρια, κολυμπώ ακόμη και πηγαίνω σε αγώνες, δείχνει στα παιδιά και τους αθλητές μου ότι πρέπει να επενδύουμε στον εαυτό μας, στις σπουδές μας, στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός σου μαθαίνει πάρα πολλά, σε γλιτώνει από πάρα πολλά – ναι είναι κουραστικός το καταλαβαίνω (δεν είναι καθόλου εύκολο να ξυπνάς 5 το πρωί για προπόνηση και να έχεις μετά υποχρεώσεις μαθητικές, ακαδημαϊκές ή επαγγελματικές), αλλά αν πραγματικά το θες δεν σε κουράζει αυτό. Αυτό σε ξεκουράζει! Δεν σε κουράζει να κάνεις προπόνηση εσύ ή να προπονείς άλλους, αυτά είναι πηγή ενέργειας! Οπότε εγώ αυτή την ενέργεια την θέλω στην ζωή μου, τα παιδιά μου τα έμαθα από μικρά σε αυτόν τον τρόπο ζωής, είναι από μωρά ή στην πισίνα ή στην παλαίστρα με τον πατέρα τους. Αυτόν τον τρόπο ζωής θέλω τα παιδιά μου να ακολουθήσουν, για την ακρίβεια θα ήθελα εμάς – τους γονείς τους να έχουν πρότυπα. Πρέπει μέσω αυτού να μάθουν να ζούνε, ο αθλητισμός διδάσκει πειθαρχία. Ο πειθαρχημένος άνθρωπος στο άθλημα του είναι στρατιώτης, ξεκινάει την ημέρα του με βάσει τις ανάγκες του. Εγώ για παράδειγμα ξεκινάω την μέρα μου, καλύπτω την δική μου προπόνηση – το δικό μου κομμάτι και μετά ξεκινάω το επαγγελματικό – να μάθω κολύμβηση σε όποιον θέλει να διδαχθεί δηλαδή».
«Χωρίς το κολύμπι είναι που λείπει «κάτι». Είναι τρόπος ζωής για μένα, όπως όλος ο κόσμος έχει αποφασίσει ότι θα κάνει κάτι για να αθληθεί – το κολύμπι είναι αυτό το κάτι το δικό μου. Οπότε όλο αυτό για μένα δεν χαλάει την καθημερινότητά μου, ακόμα και στις εγκυμοσύνες μου πήγαινα και κολυμπούσα ωραία και καλά – μέχρι εκεί που μπορούσα. Μετά για να χάσω της εγκυμοσύνης για παράδειγμα, επέστρεψα στο κολύμπι κλπ. Το κολύμπι δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στην ζωή μου, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου – αν δεν το κάνω είναι που κάτι πάει λάθος».
Για τα παιδιά της και αν θα ήθελε να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι…
«Η αλήθεια είναι ότι θα το ήθελα πολύ, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι το βάρος που κουβαλάνε είναι μεγαλύτερο από ό,τι μπορούν να αντέξουν. Οπότε προσπάθησα να τους δώσω άλλες κατευθύνσεις όσον αφορά τον αθλητισμό, η μεγάλη μου κόρη μου για παράδειγμα έπαιζε πόλο και ήταν καλή – και το λέω με πλήρη γνώση. Εκεί ίσως υπήρξαν κάποιες φορές που εγώ πίεσα παραπάνω, γιατί όπως προανέφερα όταν βλέπω δυνατότητες θέλω το οποιοδήποτε παιδί, να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί… Λέω καμιά φορά στα παιδιά και στους αθλητές μου, ότι θέλω να συμπεριφέρονται σαν να είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Η συμπεριφορά τους δηλαδή να είναι τέτοια, για να πάνε μπροστά και να προσπαθήσουν να κάνουν το κάτι παραπάνω – άσχετα αν το πετύχουν ή όχι. Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι πρέπει και τα παιδιά να θέλουν πολύ να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, οπότε απλά τους έμαθα να κολυμπάνε και τράβηξε το καθένα τον δικό του δρόμο, η κόρη μου στο πόλο, ο μεσαίος μου γιος επίσης στο πόλο πλέον στην παλαίστρα με τον πατέρα του και ο μεγάλος μου γιος που ναι έμαθε κολύμπι, πέρασε από την πάλη, αλλά η μεγάλη του αγάπη είναι το μπάσκετ. Όλοι θα κάνουν το άθλημα που θέλουν και έχουν επιλέξει, όμως θέλω να το κάνουν καλά και να το απογειώσουν».
«Αυτό που μου δίνει εμένα προσωπικά το κολύμπι είναι η πειθαρχία. Το ότι βάζεις ένα πρόγραμμα, έχεις ένα πλάνο και ένα στόχο. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου δηλαδή ποτέ να μην έχει πρόγραμμα ή να μην πηγαίνει με το ρολόι. Αλλά όλο αυτό είναι το φυσιολογικό για μένα – να υπάρχει πάντα ένα πλάνο… ναι υπάρχουν στιγμές χαλάρωσης, όπως υπάρχουν και στιγμές πίεσης, γιατί δεν είναι κάθε μέρα εύκολο να πηγαίνεις προπόνηση, να επιστρέφεις σπίτι, να ασχολείσαι με τα παιδιά, να πρέπει να φέρεις βόλτα τα πάντα από το πρωί έως το βράδυ. Για μένα το να κάνω προπόνηση, είναι η ξεκούρασή μου από την δύσκολη καθημερινότητα, θα είναι ο ποιοτικός χρόνος που αφιερώνω σε μένα μέσα στην ημέρα μου και δεν θα αφήσω κάποιον να χαλάσει την «ώρα» μου αυτή… Όλοι είναι τακτοποιημένοι, άρα λοιπόν θα πάρω χρόνο να κάνω κι εγώ αυτό που κάνει καλό σε μένα. Σε μια οικογένεια πρέπει να σεβόμαστε τις επιθυμίες και τις ανάγκες του κάθε μέλους, όλοι λειτουργούμε βάσει αυτού του πλάνου. Όλοι έχουμε δραστηριότητες και βοηθάμε ο ένας τον άλλον, καλύπτουμε ο ένας τον άλλον… γι’ αυτό και ποτέ δεν είχα θέμα να συμμετάσχω σε αγώνες και να αφήνω πίσω τα παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για τον άντρα μου φυσικά, τον κάλυπτα όταν πήγαινε σε αγώνες. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάει όλη η οικογένεια και να σε στηρίζει!
Επιστρέφοντας σε αυτό που λέγαμε, ναι τρώγοντας έρχεται η όρεξη, όμως δεν σημαίνει ότι κάθε διοργάνωση θα φέρει επιτυχία ή ότι όλη η προπόνηση θα συνοδευτεί με μια επιτυχία. Για παράδειγμα, πέρσι στο Ευρωπαϊκό της Ρώμης στα δυο πρώτα αγωνίσματα είχα από μια 4η θέση (και όλοι γνωρίζουμε ότι η 4η και η 9η θέση είναι οι χειρότερες). Τέλος πάντων, μετά την 3η μέρα η κούρσα μου βγήκε και πήγαν όλα καλά. Σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για παράδειγμα πήρα μόνο ένα μετάλλιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι – στα προηγούμενα έπαιρνα περισσότερα ναι. Αλλά δεν είναι όλα τόσο απλά, υπάρχουν παράγοντες που δεν μπορείς πάντα να τους υπολογίσεις και στο τέλος παίζει ρόλο η τύχη. Όπως στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με το Ελλάδα – Ουγγαρία… κάποιος έπρεπε να κερδίσει. Δεν έχασε η Ελλάδα – απλά κέρδισε η Ουγγαρία. Δεν υπήρχε ήττα γι’ αυτήν την Εθνική… έπρεπε απλά κάποιος να κερδίσει και έτυχε να είναι οι Ούγγροι. Για μένα το Χρυσό ανήκε πανηγυρικά στην Ελλάδα».
Θυμούμενη τα πρώτα χρόνια του πρωταθλητισμού – η ζωή και η προπόνηση πριν την κατηγορία Masters…
«Η ποιότητα της προπόνησης πλέον είναι πολύ καλύτερη. Αυτό το οποίο δεν έχω τώρα είναι ο χρόνος – δηλαδή δεν μπορώ να αφιερώσω πάνω από μία – μιάμιση ώρα κάθε μέρα. Θυμάμαι περίπου όταν ήμουν 25 ετών και αγωνιζόμουν στην OPEN κατηγορία, υπήρχε μεγάλη ποσότητα στην προπόνηση, αλλά υστερούσε σε ποιότητα… Διότι τότε είχαμε πολλά ερεθίσματα από παντού, στην αρχή δουλεύαμε με το ρωσικό σύστημα – παλαβώναμε με ατελείωτα χιλιόμετρα κλπ… Γενικά, υπήρχαν πολλές προπονητικές μέθοδοι σε άλλους βγαίνανε σε άλλους δεν βγαίνανε. Αλλά τώρα έχω την επιλογή να προπονηθώ με βάσει τις ανάγκες μου, το πως ανταποκρίνεται το κορμί μου… ξέρω πλέον πόσο πρέπει να πιέσω το σώμα μου και πως να το αξιοποιήσω. Παλιά υπήρχε η πεποίθηση ότι όλοι πρέπει να κάνουμε βάρη για παράδειγμα, ότι όλοι χρειαζόμαστε γυμναστήριο… εγώ έχω αντιληφθεί ότι δεν μου ταιριάζουν τα βάρη πλέον και επιλέγω πχ να κάνω πιλάτες. Κάνω αυτό που ταιριάζει σε μένα, αυτό είναι το πλεονέκτημα σε αυτή την ηλικία και κατηγορία – να προσαρμόζω την προπόνηση στις ανάγκες μου όπως θέλω.
Δεν θα ξαναγύριζα στα χρόνια εκείνα να είμαι ειλικρινής – θεωρώ ότι πολλά ταλέντα «κάηκαν» από κακή προπόνηση και κακή διαχείριση καταστάσεων. Πλέον ο αθλητής Masters είναι ο «δάσκαλος», είναι αυτός που ξέρει τι χρειάζεται. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλά ακόμα κι έτσι εγώ θα ήθελα κι ένα δεύτερο «μάτι» να δει πράγματα που εγώ δεν βλέπω – μια δεύτερη γνώμη. Όπως τα παιδιά χρειάζονται προπονητή, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε ιδανικά έναν προπονητή. Που θα σου κάνει μια παρατήρηση κλπ. Είναι πολλαπλοί οι ρόλοι που έχουμε πλέον στα Masters, γιατί ουσιαστικά είμαστε οι προπονητές του εαυτού μας, διαχειριζόμαστε και το ψυχολογικό κομμάτι και πολλά… Είναι μεγάλο κεφάλαιο το κατά πόσο αξιοποιούμε τις δυνατότητες μας από μικροί για να φτάσουμε να κολυμπάμε σε αυτή την κατηγορία. Κι ένα μεγάλο σφάλμα των γονιών είναι ότι θέλουν γρήγορα αποτελέσματα – τα γρήγορα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Με διαχρονικότητα και σταθερότητα θα έρθουν τα μεγάλα αποτελέσματα, αλλά θέλει σκληρή δουλειά – κανένας δεν θέλει να είναι «πυροτέχνημα».
Τι θα αλλάζατε στον τρόπο προσέγγισης των αθλητών Masters από την κοινωνία και την Ομοσπονδία; Τι μας δείχνουν οι μέθοδοι του εξωτερικού;
«Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ πίσω στο κομμάτι αυτό. Προχωράμε με πολύ πολύ αργά βήματα… Έχουμε μπροστά μας πολλή δουλειά. Η Αμερικάνικη Ομοσπονδία είναι πολύ οργανωμένη στο να κρατάει ενεργούς τους κολυμβητές της, έχει έναν όγκο αθλητών περίπου στα 5000 άτομα! Η Ευρώπη επίσης είναι πολύ οργανωμένη, οι ομάδες ανά την ήπειρο θα δείτε να είναι πολύ πειθαρχημένες – χρησιμοποιούν τις ίδιες εγκαταστάσεις με τους ελίτ αθλητές, δεν είναι υποδεέστεροι. Οι Masters είναι τα παραδείγματα προς μίμηση ουσιαστικά… δεν γίνεται να τους κατατάσσεις σε μια κατώτερη κατηγορία και να υπάρχει η στάση «πωπω ήρθε και αυτός να κολυμπήσει…». Ή ακόμα χειρότερα να μην τους αφήνεις να κολυμπήσουν, όπως έγινε πέρσι με έναν αθλητή Masters στο Βόλο… Δεν είναι έτσι. Όλοι θα πρέπει να έχουν τον ίδιο χρόνο προπόνησης στην πισίνα, το τι είναι σημαντικό για τον καθένα και τι έχει δεν παίζει κανένα ρόλο. Για μένα είναι η άθληση δια βίου, για τον ελίτ αθλητή είναι η επίτευξη μεγάλων επιδόσεων, στόχων, ποσοστών κλπ. Κακά τα ψέματα οι περισσότεροι αθλητές σήμερα κολυμπούν για να πάρουν ποσοστό να μπουν στο πανεπιστήμιο… όπως κάναμε όλοι έτσι».
Είναι υγιής αυτή η νοοτροπία στον ελληνικό αθλητισμό;
«Φυσικά και όχι, γιατί έχει ημερομηνία λήξης. Για να κάνεις κάτι καλά πρέπει να το αγαπάς… εννοείται πως θέλω να μπω στο πανεπιστήμιο (δεν το συζητάμε) αλλά πως θα με βοηθήσει το κολύμπι σε αυτό τον στόχο αν δεν το αγαπάω; Βλέπετε πόσα παιδιά να σταματούν από την 2α Λυκείου, το οποίο είναι λάθος. Μπορείς να τα συνδυάσεις και τα δύο. Ο αθλητισμός είναι προγραμματισμός – τίποτα παραπάνω. Προγραμματίζεσαι για να κάνεις πέντε πράγματα. Από εκεί και πέρα αν δεν το αγαπάς θα το σταματήσεις γιατί κάποιος σου είπε να το κάνεις, για να μπόνους ή γιατί ήσουν καλός. Είναι κρίμα και άδικο να υπάρχουν ταλέντα, τα οποία δεν το θέλουν τελικά, το έκαναν με πίεση και τελικά χάνονται και εξαφανίζονται στον χρόνο… Όποιος το αγαπά, μένει κι ας μην γίνει ποτέ Πρωταθλητής και συνήθως αυτοί γίνονται οι καλύτεροι προπονητές. Γιατί αντιλαμβάνονται τι πραγματικά τους προσφέρει το άθλημα.
Επιστρέφοντας στον τρόπο προσέγγισης από την ομοσπονδία, έχω να πω ότι γίνονται φιλότιμες προσπάθειες, αλλά θα πρέπει να προχωρήσουμε λίγο πιο γρήγορα. Φέτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, είχαμε τον Γιάννη Μοντεσάτο μέσα στην World Aquatics ως υπεύθυνο Masters. Έχουμε δηλαδή έναν δικό μας άνθρωπο μέσα στην παγκόσμια ομοσπονδία, οπότε από εδώ και πέρα θα πρέπει να αλλάξουν τα ελληνικά δεδομένα για τους Masters. Θα πρέπει να λάβουν επιτέλους υπόψιν τους, ότι οι Masters τα τελευταία χρόνια βρίσκονται πάντοτε στα μετάλλια και όσον περνούν τα χρόνια γινόμαστε ακόμη περισσότεροι! Πληθαίνουμε πολύ γρήγορα και παραμένουμε σταθεροί, αυτό σημαίνει ότι κάνουμε κάτι καλά. Θα πρέπει όμως να μας βοηθήσουν λίγο παραπάνω σε αυτό το κομμάτι, να μας δείξουν λίγο περισσότερο σεβασμό… Εμείς είμαστε αυτοί που αυτή την στιγμή διδάσκουμε στα παιδιά ότι ο αθλητισμός είναι υγεία και μπορείς να είσαι μέλος του για πάντα. Δείχνουμε τον δρόμο… θα πρέπει να μας έχουν παράδειγμα προς μίμηση. Θα πω κάτι πολύ απλό: στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε απονομές στα μικρά παιδιά. Είναι πάρα πολύ απλό, δεν είναι κάτι φοβερό. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνεται και στο πόλο στα ηλικιακά πρωταθλήματα. Έχουμε Δευτεραθλητές κόσμου που θα μπορούσαν να δείχνουν στα παιδιά που μπορούν να φτάσουν… και εκείνοι από εκεί ξεκίνησαν. «Εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι ΘΕΛΩ να έρθεις»! Αυτά είναι τα παραδείγματα που πρέπει να δίνουμε. Είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε τέτοιες κινήσεις που δημιουργούν σωστά πρότυπα στα παιδιά! Πρέπει να αρχίσουν να μας εντάσσουν σε αυτές τις διαδικασίες, να αντιληφθούν τι ποιότητα υπάρχει και τι έχουμε καταφέρει όσοι υπηρετούμε το άθλημα διαχρονικά. Δεν πηγαίνουμε μόνο για διασκέδαση στους αγώνες… ακόμη και η ελίτ κοιτά να διασκεδάσει μετά από μεγάλες διοργανώσεις – δεν είναι κακό. Άρα λοιπόν, γιατί να μας συμπεριφέρονται σαν να μην έχουμε κάτι να προσφέρουμε;
Οι Masters σεβόμαστε την Κολυμβητική Ομοσπονδία, γι’ αυτό και δίνουμε το παρών στους αγώνες και τους στηρίζουμε. Είμαστε πάντα εκεί. Θέλω κι «εσύ» όμως να εκτιμάς τον κόπο μου… γιατί εγώ για να έρθω στους αγώνες θα πρέπει να τακτοποιήσω την οικογένεια μου, την επαγγελματική μου ζωή και στο τέλος να έρθω να κολυμπήσω για να το ευχαριστηθώ. Άρα λοιπόν θα ήθελα μια ποιότητα στους αγώνες».
Ο πολλαπλός ρόλος των Masters – προπονητές, γονείς, κολυμβητές…
«Όταν το παιδί μου συμμετέχει σε αγώνες, προφανώς και πληρώνω για να πάει. Επομένως στηρίζω έμμεσα την ομοσπονδία. Όταν εγώ η ίδια πηγαίνω σε αγώνες, γίνεται ακριβώς το ίδιο. Ένα γονιός που ασχολείται με αυτό είναι διαρκώς «αιμοδότης»! Θέλω όμως να με στηρίζεις σε αυτό που κάνω, προσφέροντας μου αξιοπρεπείς αγώνες… Τώρα τελευταία έχουν βελτιωθεί κάπως τα πράγματα. Για να αλλάξουν όμως τα πράγματα, πρέπει να συμβουλευτείς ή να εντάξεις ανθρώπους που γνωρίζουν και έχουν εμπειρία. Δεν γίνεται να είναι υπεύθυνος κάποιος που δεν έχει κολυμπήσει ποτέ στην ζωή του. Αν δεν ξέρεις εσύ ο ίδιος, πως μπορείς να μου δώσεις την ποιότητα που θέλω; Πρέπει επιτέλους να αξιοποιήσουμε ανθρώπους που γνωρίζουν το αντικείμενο καλά! Για παράδειγμα, ο Γιώργος Αφρουδάκης είναι στην κατάλληλη θέση του τομέα του, έτσι χρειαζόμαστε κι εμείς έναν αντίστοιχο άνθρωπο. Ξεκινήσαμε ήδη με έναν άνθρωπο στην Παγκόσμια Ομοσπονδία… θέλω να δω να γίνονται πράγματα από εδώ και πέρα, γιατί για παράδειγμα τώρα στην Φουκουόκα, είχαμε παρουσία από δυο Έλληνες καταδύτες. Κανένας δεν είχε ιδέα πως έχουμε και καταδύσεις Masters! Δηλαδή ο Ηρακλής Σακκαλής πήρε μετάλλιο και έχει ξανασυμμετάσχει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χωρίς να έχει φροντίσει κανένας γι’ αυτό. Γιατί να μην γνωρίζουμε κάτι παραπάνω για την προσπάθεια αυτού του ανθρώπου; Αν ασχοληθούμε και λίγο παραπάνω, θα δημιουργήσουμε και ομάδα υδατοσφαίρισης Masters που ήδη γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που θα τιμούσαν αυτό το εγχείρημα! Πρέπει να οργανωθούμε, να φροντίσουμε τα αθλήματα μας. Όλες οι χώρες της Ευρώπης έχουν μεριμνήσει για την κολύμβηση, το πόλο, τις καταδύσεις, την καλλιτεχνική, το Open Water… Πρέπει να μας βοηθήσουνε! Έχουν περάσει χρόνια που περιμένουμε την κατάλληλη στήριξη και δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνουμε… Σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα η Αφροδίτη Γιαρένη πήρε 4 Χρυσά και έκανε τρία Ευρωπαϊκά ρεκόρ, τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή; Αυτή την στιγμή έχουμε φτάσει σε ένα φοβερό επίπεδο ανταγωνιστικότητας και παρουσίας, και σε ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις. Ανεβάζουμε την Ελλάδα στο βάθρο, ενώ στις διοργανώσεις πηγαίνουμε τυπικά με τον σύλλογο μας – κρατώντας όμως την ελληνική σημαία στο τέλος της ημέρας. Είναι τιμή μας! Αλλά και πάλι δεν διαφημίζεται όλο αυτό.
Όπως είπα, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες, υπάρχουν άνθρωποι που μας έχουν σε εκτίμηση. Αντίστοιχα όμως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μας έχουν σε εκτίμηση, το οποίο δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο γίνεται από την στιγμή που εγώ η ίδια ενισχύω οικονομικά την ομοσπονδία. Σέβομαι αυτούς που φρόντισαν να έχουμε καλύτερη ποιότητα αγώνων τελευταία και να δώσουν το κάτι παραπάνω… υπήρχε πρωτάθλημα στο οποίο δεν είχαμε μετάλλια! Εμείς δεν πηγαίνουμε για το τίποτα στους αγώνες… πηγαίνουμε και για την παρέα μας και για το μεταλλιάκι μας και για όλα. Πρωτάθλημα χωρίς μετάλλια; Και ευτυχώς υπήρχε άνθρωπος που άκουγε τα παράπονά μας – βέβαια το θέμα είναι να ακουστούν εκεί που πρέπει. Ευτυχώς φτιάχτηκαν ορισμένα πράγματα. Επιμένω όμως ότι πρέπει να μπουν μέσα στον χώρο, άνθρωποι που ξέρουν τον θεσμό και να πάρει γνώμες από αυτούς που όντως ασχολούνται! Να συμβουλευθεί, να ακούσει, να ανοίξει τις επαφές του… Θα δείτε που σιγά σιγά θα ανεβεί και το δικό μας το επίπεδο μετά. Όσο περισσότεροι αθλητές τόσο το καλύτερο. Το ίδιο ισχύει για τους Έλληνες αθλητές της ελίτ που κάνουν εξωπραγματικά πράγματα με λίγα «μέσα».
Όταν λοιπόν πηγαίνουμε στην Φουκουόκα, μια πόλη αντίστοιχη της Πάτρας στην Ελλάδα – με λιμάνι και όχι τεράστιο πληθυσμό – και βλέπουμε ένα κολυμβητήριο σε μια συνοικία της Ιαπωνίας που στην Ελλάδα δεν υπάρχει, πως περιμένουμε εμείς μετά από αυτά τα παιδιά να αποδώσουν σε σημείο που συζητάμε για παγκόσμια μετάλλια, για τελικούς σε Ολυμπιακούς Αγώνες κλπ; Τα παιδιά της Ελλάδας πηγαίνουν στις διοργανώσεις με «το τίποτα»! Δεν είναι έτσι… Δεν μπορώ να έχω εγώ απαιτήσεις να πάρει μετάλλιο ο Έλληνας κολυμβητής… με την βοήθεια του Θεού θα γίνει αυτό (χαριτολογώντας). Όταν λοιπόν η Εθνική Ανδρών στο πόλο δεν έχει έδρα και φιλοξενείται στα κολυμβητήρια, από δω κι από ‘κει, δεν μπορεί η Ελλάδα να πηγαίνει στις διοργανώσεις με τον σταυρό στο χέρι – μετά συγχωρήσεως! Είναι δυνατόν η Δευτεραθλήτρια κόσμου να μην έχει κέντρο να προπονείται; Είμαστε πολλά χρόνια πίσω, πραγματικά πολλά χρόνια πίσω. Όταν βλέπεις παιδιά να διακρίνονται με το «τίποτα», φανταστείτε τι θα έκαναν με την κατάλληλη στήριξη! Γιατί να μην δώσουμε αυτή την ευκαιρία; Να στηρίξουμε μέχρι τέλους τους αθλητές και τις ομάδες μας… Όταν η Ουγγαρία προπονείται σταθερά όλο τον χρόνο στην Duna Arena και η Εθνική ομάδα δεν μπορεί να αξιοποιήσει το ΟΑΚΑ – ένα από τα καλύτερα κολυμβητήρια στην Ελλάδα – τι περιμένουμε; Γιατί να μην δώσουμε σε αυτή την ομάδα το καλύτερο δυνατό; Μόνο με ψυχή θα πετυχαίνουμε… Ε, κάποια στιγμή θα σου «βγει» κι αυτή η ελληνική ψυχή.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα είναι μια κατάσταση περίεργη, δεν ξέρω τι συμφέροντα εξυπηρετούνται, αλλά οι αθλητές προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό με πολύ λίγα μέσα… Είναι η ψυχή η ελληνική, τι να πω. Γι’ αυτό και ο απλός λαός το χαίρεται τόσο πολύ. Όταν πας να τρέξεις, να κολυμπήσεις, να παίξεις είναι μόνο πόσο το θέλει η ψυχούλα σου στο τέλος. Η ελληνική ψυχή μπορεί να κάνει θαύματα, αλλά πρέπει να πάρει κι αυτή κάτι – είναι «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Μερικές φορές τα αποθέματα εξαντλούνται και φτάνουμε τόσο ψηλά κάθε φορά… και ξανά πάλι από την αρχή. Η δική μας ηλικία και κατηγορία είναι άλλο κομμάτι, αλλά πρέπει να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά – έρχονται φουρνιές και ταλέντα. Είναι κρίμα να μην βάζεις αυτά τα παιδιά στον αθλητισμό εφ’ όρου ζωής. Η υγεία είναι εκεί – στην παιδεία και τον αθλητισμό. Όταν αυτά τα δυο δεν τα ενισχύεις, δεν θα πας ποτέ μπροστά. Πάμε πάντοτε ένα βήμα πίσω».
Σε 10 χρόνια από τώρα, πως φαντάζεστε τον εαυτό σας;
«Δεν μπορώ να το φανταστώ… Αλλά θα ήθελα να είμαι πρωτίστως υγιής και να μπορώ να κολυμπάω, να αθλούμαι, να κάνω αυτό που αγαπάω πολύ. Πηγαίνω πάντοτε μέρα με την μέρα και έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές που θα μπορούσα να βρίσκομαι, τι θα μπορούσα να είχα κάνει… Και αλλού να είμαι, νομίζω πάλι τα ίδια θα κάνω – δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν έχει σημασία σε ποια χώρα είσαι. Είναι πολύ απλό, είναι τρόπος ζωής.
Τι στόχο έχω; Τον τάδε… Τι πρέπει να κάνω για να φτάσω στον στόχο; Ένα, δυο, τρία πράγματα. Όλοι μου λένε πάντοτε ότι είμαι στρατιώτης σε αυτό που κάνω. Απλά όσο είσαι νεότερος, αγχώνεσαι λίγο παραπάνω – μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά. Όσο μεγαλώνεις αλλάζουν οι προβληματισμοί και οι προτεραιότητες. Ειδικά όταν κάνεις παιδιά, εννοείται προτεραιότητα έχουν τα παιδιά σου και μετά έρχεται το τι κάνεις εσύ. Ποτέ όμως δεν πρέπει να παραμελήσεις τον εαυτό σου ή τις ανάγκες σου. Μετά θα είναι δυσλειτουργική η οικογένεια. Όταν η οικογένεια σε στηρίζει και σου συμπαραστέκεται όλα κυλούν ομαλά».
Που αφιερώνει το μετάλλιο της Φουκουόκα;
«Αυτό που με συγκίνησε αυτή την χρονιά ήταν το εξής… Η αναζήτηση χορηγών φέτος ήταν πολύ δύσκολη και γενικότερα το ταξίδι αυτό στην Φουκουόκα ήταν οικονομικά βαρύ. Είναι ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Η Hellenic Aquatics και ο Δήμος Λαμιέων μοιράστηκαν την στήριξη της προσπάθειάς μου και του ταξιδιού στην Ιαπωνία, δηλαδή οφείλω σε δύο ανθρώπους το ότι έφτασα εγώ στην Φουκουόκα – τον κύριο Δημήτρη Κοντινόπουλο από την Hellenic Aquatics και τον Δήμαρχο Λαμιέων φυσικά. Με συγκίνησε που πιστεύουν τόσο πολύ σε αυτό που κάνουν. Δεν είναι εύκολο πράγμα και με βοήθησαν πάρα πολύ. Χαίρομαι πολύ που εκτιμούν τις προσπάθειές μας, γιατί ναι μεν εγώ κατάφερα να πάω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά υπάρχουν άλλοι 600 αθλητές που κάνουν ακριβώς το ίδιο, αλλά εγώ κατάφερα και πήγα… Μακάρι να μπορούσαν να έρθουν και άλλοι αθλητές και να πηγαίναμε 100 άτομα και όχι μόνο 7… Οι χορηγοί μου έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο για να βρεθώ εκεί και φυσικά, η οικογένειά μου που διαρκώς με στηρίζει και άκουσε την δική μου την γκρίνια τόσο καιρό…
Όταν κάνεις προετοιμασία, είτε είσαι 15 είτε 47, υπάρχει πίεση. Πίεση, ξεκούραση, φαγητό… Πρέπει να φροντίσω για το φαγητό μου ξεχωριστά, την προπόνηση μου, τις φυσιοθεραπείες μου, όλα. Πρέπει να προπονήσω τους αθλητές μου φυσικά. Όλα αυτά είναι μέρος της πίεσης, αλλά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, απλά πρέπει στο τέλος της ημέρας να νιώθεις ικανοποιημένος με όσα έχεις κάνει. Όσα κάνουμε πρέπει να τα κάνουμε με σεβασμό στο άθλημα και στον εαυτό μας. Θα κλείσω με ένα παράδειγμα…
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα συμμετείχαν πάρα πολλοί Ιάπωνες αθλητές. Ένας εκ αθλητών αυτών, έτυχε να δω ότι υποκλίθηκε στην πισίνα – τον χώρο που σέβεται, αγαπά και κολυμπά. Πήγε στην διαδρομή του για να αγωνιστεί μετά, υποκλίθηκε και στον κριτή, έκανε τον αγώνα του και υποκλίθηκε ξανά μπροστά στην πισίνα και μετά έφυγε. Όταν σέβεσαι αυτό που κάνεις, δείχνεις τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Μου έκανε φοβερή εντύπωση το πόσο τιμούν και σέβονται το άθλημά τους. Ήταν κάτι πολύ απλό γι’ αυτούς. Αυτός ο λαός έχει μοναδική νοοτροπία, επίπεδο και τρόπο ζωής.
Πρέπει να μάθουμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι. Είναι ντροπή να χάνονται στην χώρα μας ζωές στο όνομα του αθλητισμού, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που δεν σέβονται ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό».
