Το ημερολόγιο ήταν καρφιτσωμένο στις 19 του Ιούλη το 2023. Στην Ελλάδα έσκαγε ο…τζίτζικας και στην μακρινή Ιαπωνία μία διακεκριμένη αθλήτρια της καλλιτεχνικής κολύμβησης που έχει μάθει να μην το βάζει κάτω, η Ευαγγελία Πλατανιώτη, έλεγε με παράπονο και στενοχώρια στην κάμερα της ΕΡΤ,«Η αλήθεια είναι πως δεν είχα την στήριξη που ήθελα. Αναγκάστηκα να βρω μόνη μου τους χορηγούς για όλο αυτό. Το σόλο το οποίο παρουσίασα το ξεκίνησα πριν από ένα μήνα και το ολοκλήρωσα μια εβδομάδα πριν έρθω στη Φουκουόκα. Όλες οι αθλήτριες για να έρθουμε σε αυτόν τον αγώνα δουλεύουμε τουλάχιστον ένα χρόνο τη χορογραφία που θα παρουσιάσουμε. Εμένα ήταν δουλειά ενός μήνα.»
199 μερόνυχτα μεσολάβησαν από τότε. Λίγα θα σκεφτεί κανείς. Ας γελάσουμε θα του απαντήσουμε εμείς ή καλύτερα θα τον παροτρύνουμε να ρωτήσει την ίδια την αθλήτρια. «Για να είμαι ειλικρινής, πέρυσι είχα σκοπό να μην συνεχίσω ως σολίστ γιατί είχα ελλιπή προετοιμασία. Ωστόσο, γνώριζα τις δυνατότητές μου γι’ αυτό και συνέχισα στη Ντόχα. Το θεωρούσα κρίμα», δήλωνε κοιτώντας αφ’ υψηλού πλέον, από την κορυφή του κόσμου. Ευτυχώς που η πίστη στις δυνατότητές της ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες που δεν της επέτρεψαν να πάρει αυτήν την απόφαση. Χιλιάδες δάκρυα χαράς θα είχαν κρυφτεί, εκατομμύρια πεταρίσματα και πηγαία συναισθήματα δεν θα είχαν αφεθεί.
Το όνομά της Ευαγγελία δηλαδή φορέας χαρμόσυνων ειδήσεων. Σαν αυτές που ταξίδεψαν απ’ άκρη σ’ άκρη τις τελευταίες μέρες. Ακόμα δεν έχει καταλάβει, η σκόνη δεν έχει κάτσει. Είναι εκεί και παλεύει με τη Σοφία Μαλκογεώργου για διάκριση στο ντουέτο, για πρόκριση στο Παρίσι. Ίσως και να μην το συνειδητοποιήσει και ποτέ όσες φορές και να κοιτάξει το γεμάτο της παλμαρέ και δει ένα χρυσό και ένα ασημένιο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ να αστράφτουν. Άλλωστε αυτά αποτελούν την κεφαλαιοποίηση μιας προσπάθειες τιτάνιας, των κόπων μιας ολάκερης ζωής. Το απτό αντίκρισμά τους.
«Νιώθω μία ανακούφιση γιατί από τη Φουκουόκα και μετά, δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο πραγματικά. Καθημερινά γυρνούσα σπίτι, μελετούσα τα βίντεό μου, δούλευα, κουραζόμουν απίστευτα στην προπόνηση και ο στόχος μου ήταν αυτός. Να φέρω δύο μετάλλια και στα δύο σόλο. Οπότε νιώθω μία απίστευτη χαρά γιατί έδωσα και την ψυχή μου σήμερα εδώ όπως και τις προάλλες με το χρυσό. Το χόρεψα, το ευχαριστήθηκα» έλεγε το απόγευμα της 6ης του Φλεβάρη με το ασημένιο στο στήθος και ένα πλατύ χαμόγελο στο Aspire Dome. Αυτή τη διοργάνωση δεν θα την ξεχάσει ποτέ, είναι βέβαιο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Το χόρεψα, το ευχαριστήθηκα» είπε η 29χρονη, η δεύτερη γηραιότερη (λέμε τώρα) σολίστ της διοργάνωσης μετά την 31χρονη Κολομβιανή, Μόνικα Αράνγκο Εστράδα. Η Ευαγγελία Πλατανιώτη χόρεψε συρτάκι. Βγήκε εκεί έξω με το λαμπερή της γαλανόλευκη ενδυμασία, την αρχαιοελληνική της τιάρα, τίμησε μια χώρα που στις χαρές τους θυμάται όλους και όλες και στα ζόρια το βάζει στα σκέλια, μπόλιασε με περηφάνεια ένα έθνος που σε δέκα μέρες – βαριά βαριά – δεν θα θυμάται το όνομά της και θα είναι «εκείνο το κορίτσι μωρέ που χόρεψε ωραία στο νερό στη Ντόχα» και το έζησε με την ψυχή της, το χάρηκε. Το Aspire Dome λικνίστηκε στους ρυθμούς της δικής της εκδοχής του Ζορμπά, ο κόσμος της καλλιτεχνικής κολύμβησης και του υγρού στίβου μύρισε Ελλάδα.
Τρεις μέρες πριν ήταν μαύρος κύκνος (κοράκι λεγόταν αλλά με κύκνο έμοιαζε) με βλέμμα παγερό, αποφασισμένο. Μέσα στα φτερά και τα πούπουλα, κρυμμένη θα κολλούσε ερήμην του λόγου αλλά μόνο κρυμμένη δεν μπορείς να την πεις. Στην 8η της παρουσία σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα είχε έρθει η ώρα της για να ανέβει ψηλότερα από το χάλκινο της Βουδαπέστης. Το διαισθανόταν όχι μόνο εκείνη αλλά ο οποιοσδήποτε την παρατηρούσε πριν καν τη Ντόχα, όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα οι προπονήτριές της που ήξεραν τι να περιμένουν και την γέμισαν με φιλιά στην ανάκρουση των αποτελεσμάτων.
Τι πρόγραμμα, τι αρμονία, απόλυτη μαγεία. Η κίνηση συνεπαγόταν του ήχου, ενός ήχου αργού με κλιμάκωση. Πλατσούρισμα βελούδινο, σαν χάδι. Αφοσιωμένη, απόλυτη, εντυπωσιακή. Ήξερε, καταλάβαινε. Είχε πραγματοποιήσει άριστα ένα πρόγραμμα με τον δυσκολότερο βαθμό δυσκολίας στον τελικό. Δεν χόρευε απλά μέσα στο νερό, αιωρούνταν, καθήλωνε. Δεν της ξέφυγε τίποτα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στα δακρυσμένα της μάτια πέρασαν από μπροστά σαν σε fast forward όλες εκείνες οι στιγμές πόνου, εσωτερικού και μη από την πρώτη της παρουσία το 2011, οι θυσίες, οι αναποδιές, οι αμφιβολίες. Λες και η μία διαφάνεια διαδεχόταν την άλλη. Άλλωστε ο πρωταθλητισμός ήταν ανέκαθεν σκληρός, πολλώ δε μάλλον στο χώρο μας όπου οι μέρες άπλετης χαράς και αγαλλίασης είναι απειροελάχιστες συγκριτικά με τις «πένθιμες».
Ανάκρουση εθνικού ύμνου και η Ευαγγελία Πλατανιώτη ψελλίζει βουρκωμένη τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού. «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», τη δική της ελευθερία για το δικό της αγώνα. Ύμνος για τους κόπους της, ύμνος ανακούφισης. Η Ευαγγελία Πλατανιώτη πρωταθλήτρια κόσμου.
«Δεν έχω ξαναπάρει πιο βαρύ μετάλλιο. Κρύβει ώρες δουλειά, πολλές ώρες προπόνησης, κούραση. Πείσμα για αυτόν τον αγώνα και στρες».
Βλέπεις τις προσπάθειές της στο νερό, ακούς τις σκέψεις της και αναρωτιέσαι. Τι θέλουμε στα αλήθεια; Συχνά οι άνθρωποι μπερδευόμαστε. Μερικές φορές φωνάζουμε μέσα μας, «το βρήκα, αυτό είναι» αλλά με την πρώτη στραβή λακίζουμε, λοξοδρομούμε. Μήπως δεν το θέλαμε αρκετά; Άλλες πάλι νιώθουμε σαν σε σταυροδρόμι. Δεν μπορούμε να βάλουμε προτεραιότητες και νιώθουμε χαμένοι. Άγχος, πίεση, σύγχυση, όλα ρευστά, όλα στον αέρα.
Αυτό το κορίτσι που χορεύει στο νερό μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και άλλα πολλά κορίτσια και αγόρια που έχουν επιλέξει να πορεύονται στον υγρό στίβο και πραγματικά δεν έχουν τίποτα εξασφαλισμένο για αύριο, ονειρεύτηκαν. Ένα βράδυ και κάθε σχεδόν βράδυ αλλά και τη μέρα, με το φως του ήλιου. Έβαλαν στόχους υψηλούς, άλλοι τους πέτυχαν, άλλοι όχι. Δεν πειράζει όμως γιατί δοκίμασαν με όλο τους το είναι. Έμαθαν, έγιναν πιο σοφοί, έγιναν πιο δυνατοί. Τα λάθη θα έρθουν, αυτό είναι το φυσιολογικό. Τα λάθη είναι για τους τολμηρούς. Αλάνθαστοι και άθικτοι είναι όσοι δεν μοχθούν. Σηκώθηκαν, έπεσαν ξανά και ξανασηκώθηκαν. Πίστεψαν στις δυνατότητές τους, διεκδίκησαν τα «θέλω» τους ενώ όλοι τους έλεγαν τρελούς, παρανοϊκούς.
Έβλεπαν τείχη να υψώνονταν μπροστά τους και εκείνες και εκείνοι, με την εσωτερική τους πίστη για… βαριοπούλα, τα γκρέμιζαν. Ατέλειωτη (αυτο)κριτική, φόβος, μονόλογος, αδιέξοδο. Φώναξαν όμως μέσα τους, μπορεί να ζήτησαν βοήθεια μπορεί να τα κατάφεραν και μόνοι τους, δεν έχει καμία σημασία. Φώναξαν μέσα τους, το άκουσαν, το κατανόησαν. Εκτίμησαν τον εαυτό τους, πίστεψαν και πάτησαν σε βουνοκορφές απάτητες, τις δικές τους βουνοκορφές.
Αιώνια ευγνώμονες σε αυτά τα παιδιά του υγρού στίβου. Μικροί και μικρές, μεγάλες και μεγάλοι. Γονείς και παππούδες, γιαγιάδες. Προπονητές, γυμναστές, δάσκαλοι και δασκάλες νυν και αεί.
