Σαν σήμερα πριν ακριβώς από 20 χρόνια η Εθνική Γυναικών στην πρώτη της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, και μάλιστα στην έδρα της την Αθήνα, στέφτηκε «Ασημένια» Ολυμπιονίκης!
Έφτασε έως τον τελικό με την Ιταλία στο κατάμεστο ανοικτό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, και εκεί στην παράταση στον δραματικό όπως εξελίχθηκε αγώνα ηττήθηκε με 10-9. Για να φτάσει στο μεγάλο τελικό επικράτησε με 6-2 της Αυστραλίας (1η το 2000) στον ημιτελικό και με 7-4 της Ρωσίας στον προημιτελικό, ενώ στη φάση των ομίλων επικράτησε με 8-6 του Καζακστάν, ηττήθηκε με 7-2 από την Ιταλία και ήρθε ισόπαλη (7-7) με την Αυστραλία.
26 Αυγούστου του 2024, οι διεθνείς αθλήτριες εκείνης της ιστορικής ομάδας, «καταθέτουν» στην ιστοσελίδα της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας αναμνήσεις, συναισθήματα, εικόνες που τις «συντροφεύουν» και τις «ακολουθούν» για μια ζωή. Ένα συναπάντημα έστω και διαδικτυακά που για πρώτη φορά γίνεται από το 2004. Και τις ευχαριστούμε όλες που «άνοιξαν» τη ψυχή τους για να θυμίσουν στους παλαιότερους και να μάθουν οι νεότεροι.
Η ομάδα λοιπόν του 2004, θυμάται το ασημένιο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, 20 ακριβώς χρόνια μετά, σαν σήμερα, 26 Αυγούστου.
Ανθή ΜΥΛΩΝΑΚΗ: «Αυτό που θυμάμαι ακόμα 20 χρόνια μετά είναι το πόσο πολύ κλάψαμε αγκαλιά όλες εκείνη την μέρα του τελικού όταν όλα είχαν τελειώσει και είχαμε κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο. Αντί να γελάμε και να είμαστε χαρούμενες, εμείς κλαίγαμε γιατί ξέραμε ότι αξίζαμε το χρυσό. Όμως ήταν εκείνη η μέρα που το γυναικείο πόλο έγινε γνωστό και υπολογίσιμο στη χώρα μας. Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν μας ήξερε κάνεις σαν Εθνική ομάδα. Όμως εμείς μόνο θα ξέρουμε πάντα και θα θυμόμαστε όλα τα ταξίδια και τις ατέλειωτες ώρες προπονήσεων που κάναμε μέχρι να φτάσουμε εκεί».
Γιούλη ΛΑΡΑ: «Δεν μπορώ να ξεχάσω την αντίστροφη μέτρηση μέχρι την Τελετή Έναρξης που υπήρχε στους δρόμους. Έκανα ακριβώς το ίδιο κάθε μέρα που περνούσε, σε κάθε βραδινή προπόνηση που τελείωνε, κάθε μα κάθε μέρα, μέχρι εκείνη τη στιγμή .
Ο Κούλης (Ιωσηφίδης) ο προπονητής μας, είχε βρει εξαιρετικά ευφάνταστους τρόπους για να μας πιέζει ώστε να προσπαθούμε περισσότερο, τους πιστεύαμε όλους, ένας από αυτούς ήταν η σημαντικότητα και μοναδικότητα της Τελετής Έναρξης. Από την στιγμή που μας είπε “αυτό είναι ένα γεγονός που όποιες το ζήσετε δεν θα το ξεχάσετε ποτέ στην ζωή σας “, αποφάσισα ότι οφείλω να ξεπεράσω τον εαυτό μου ώστε να το ζήσω και εγώ .
Είχε απόλυτο δίκιο, ασχέτως εάν παρακολουθήσαμε την Τελετή μέσα στο στάδιο βλέποντας τα όλα μέσα από μια γιγαντοοθόνη. Η ενέργεια, η δόνηση του σταδίου και η ανυπομονησία του να βγούμε έξω ήταν εκρηκτική στο μυαλό. Στα μεγάφωνα ακούγεται “Ολυμπιακοί Αγώνες καλώς ήρθατε σπίτι σας, καλώς ήρθατε στην Ελλάδα”. Ακόμα και σήμερα αυτή η φωνή με κάνει να δακρύζω και έτσι επανατοποθετούμαι στη ζωή για όλα τα αξεπέραστα που ζήσαμε, τα οποία μπορούν λόγω της δυναμικής τους να μείνουν ανεξίτηλα για όσο ζω.
Δεν θα άλλαζα τίποτα, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους».
Ευτυχία ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ: «2004-2024: 20 χρόνια μετά την κατάκτηση του ασημένιου Ολυμπιακού μεταλλίου και κάθε χρόνο αυτές τις μέρες αναπολώ με συγκίνηση τις αξέχαστες στιγμές που ζήσαμε μέσα στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο και το Ολυμπιακό χωριό! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που αυτοί οι αγώνες έγιναν στην πατρίδα μας και συνδυάστηκαν με το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα. Θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση τη στιγμή που βγήκαμε για την παρουσίαση την ημέρα του τελικού με το στάδιο γεμάτο από κόσμο να φωνάζει «Ελλάς Ελλάς» κρατώντας τις ελληνικές σημαίες. Η στιγμή που θα θυμάμαι για πάντα στη ζωή μου ήταν όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του ημιτελικού αγώνα και περάσαμε στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων όπως επίσης η τελετή έναρξης τη στιγμή που μπήκαμε στο κατάμεστο στάδιο».
Εύη ΜΩΡΑΪΤΙΔΟΥ: «20 χρόνια μετά και οι αναμνήσεις από το μαγικό ταξίδι εκείνης τις Εθνικής ομάδας είναι χαραγμένες μέσα μας. Όχι μόνο των αγώνων αλλά και όλης της χρονιάς. Ατελείωτες προετοιμασίες και τουρνουά όπου κερδίζαμε δηλώνοντας ότι η πρώτη συμμετοχή των γυναικών στο πόλο δεν θα έμενε μόνο στην συμμετοχή. Μετά και τις επιτυχίες των σωματείων ΑΝΟΓ και ΝΟΒ με την κατάκτηση του Champions League και του Len Trophy αντίστοιχα βάλαμε πλώρη για την μεγαλύτερη διάκριση και με την Εθνική Ομάδα.
Αξέχαστη έχει μείνει η είσοδος της αποστολής στο στάδιο κατά την τελετή έναρξης. Μιας τελετής που ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο την πολιτιστική μας κληρονομιά και την αφετηρία των αγώνων. Ακόμα και σήμερα που είδαμε αποσπάσματα αυτής εντυπωσιάζει με τον ευρηματικό τρόπο παρουσίασης, την απλότητα και την αρμονία.
Αν και το μεγαλύτερο μέρος της το παρακολουθήσαμε από τις οθόνες του κλειστού γηπέδου μπάσκετ όπου ήμασταν όλες οι αποστολές συγκεντρωμένες, η στιγμή που η ελληνική αποστολή εισερχόταν στο στάδιο τελευταία ως διοργανώτρια χώρα ήταν μοναδική! Να ακούς ένα κατάμεστο γήπεδο να φωνάζει ρυθμικά Ελλάς! Αξία ανεκτίμητη!
Για τις υπόλοιπες δυο εβδομάδες θα μέναμε στο ολυμπιακό χωριό μαζί με κορυφαίους αθλητές από όλο τον κόσμο και από όλα τα αθλήματα αλλά έπρεπε να παραμείνουμε προσηλωμένες στον στόχο. Ονειρευόμασταν την διάκριση αλλά έπρεπε να την κατακτήσουμε βήμα βήμα.
Πρώτο παιχνίδι. Άγχος, βλέπουμε το κατάμεστο ΟΑΚΑ και σαστίζουμε. Πρώτη φορά παίζαμε μπροστά σε τόσο κόσμο.
Και αφού τελείωσε η φάση των ομίλων από το κλειστό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ μεταφερθήκαμε στο ανοικτό ακόμα πιο μεγάλης χωρητικότητας. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που είμασταν στο call room πριν την παρουσίαση στον τελικό. Ακούγαμε μια βουή από τον κόσμο, είμαστε συγκεντρωμένες στο παιχνίδι, δεν μίλαγε καμία. Παίζαμε με την Ιταλία την παγκόσμια πρωταθλήτρια που ο προπονητής της είχε κάνει την δήλωση την προηγούμενη μέρα ότι έχουν ήδη το χρυσό στην βαλίτσα και μένει μόνο να κλείσουν το φερμουάρ. Τελικά τους δυσκολέψαμε αρκετά και χάσαμε το χρυσό μέσα από τα χέρια μας στην παράταση…Να κλαις όταν έχεις κερδίσει ασημένιο σε Ολυμπιακούς αγώνες. Το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα.
Η στιγμή της απονομής αξέχαστη. Ακούσαμε τον Εθνικό ύμνο από τους χιλιάδες θεατές που δεν έπαψαν στιγμή να μας στηρίζουν.
Εύχομαι και ελπίζω η γυναικεία υδατοσφαίριση να γιορτάσει σύντομα ακόμα ένα ολυμπιακό μετάλλιο».
Κατερίνα ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ: «Έχουν περάσει 20 χρόνια αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν έντονες ακόμα και τώρα! Για εμάς εκείνη την εποχή που το άθλημα μας δεν ήταν τόσο δημοφιλές όπως είναι τώρα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο το να μπαίνουμε σε μια πισίνα με τις εξέδρες κατάμεστες από κόσμο να επευφημεί την κάθε μας προσπάθεια! Μια όμορφη στιγμή που δεν ξεχάσω ποτέ είναι όταν έγινε η απονομή του ασημένιου μεταλλίου και παρόλο που ήμασταν συναισθηματικά φορτισμένες που χάσαμε στην παράταση, στο τέλος της απονομής πάνω στο βάθρο τραγουδήσαμε όλες μαζί τον εθνικό μας ύμνο μαζί με όλον τον κόσμο που είχε έρθει να μας δει! Θέλω να πιστεύω ότι αυτό μετάλλιο έδωσε το κίνητρο σε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με αυτό το υπέροχο άθλημα! Το 2004 γράφτηκε ιστορία. Η υδατοσφαίριση πήρε το πρώτο της Ολυμπιακό μετάλλιο».
Βούλα ΚΟΖΟΜΠΟΛΗ: «Πέρασαν 20 χρόνια από το 2004 και τις απερίγραπτες στιγμές που ζήσαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο! Τιμή ύψιστη για κάθε μια από εμάς που συμμετείχαμε, τους προπονητές μας τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας, και πάνω από όλα για όλους τους Έλληνες και την χώρα μας, την γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων! Το μετάλλιο αυτό μας ακολουθεί και θα μας ακολουθεί για πάντα έχοντας πολύ θετικές προεκτάσεις και συνέπειες στην εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα μας και δη της γυναικείας Υδατοσφαίρισης! Από τότε και μέχρι σήμερα η Ελληνική γυναικεία υδατοσφαίριση πρωταγωνιστεί, έχοντας κερδίσει μετάλλια σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε όλες τις κατηγορίες στις Εθνικές μας ομάδες αλλά και σε συλλογικό επίπεδο Ελληνικών ομάδων. Με την ευκαιρία της επετείου των 20 χρόνων θα ήθελα να ευχηθώ ακόμη περισσότερα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, να έρθουν να δοκιμάσουν και να ζήσουν τις ανεπανάληπτες στιγμές που το άθλημά μας προσφέρει και στην Ελληνική γυναικεία και αντρική υδατοσφαίριση, ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες στο μέλλον! Περήφανη που είμαι και εγώ κομμάτι της ιστορίας της υδατοσφαίρισης και του Αθλητισμού στη χώρα μας!».
Κική ΛΙΟΣΗ: «Πάμε αρκετά πίσω στο χρόνο, δηλαδή στο 2004. Δεν ξέρω εάν μπορώ να μιλήσω συγκεκριμένα για κάποιες καταστάσεις και στιγμές αλλά σίγουρα μπορώ να θυμηθώ την αίσθηση του καθημερινού ενθουσιασμού που είχα καθώς βρισκόμουν και συμμετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, και μάλιστα στη χώρα μου. Πίστευα πολύ στην ομάδα μας και ονειρευόμουν καθημερινά το βάθρο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, κάτι που ενίσχυε την αποφασιστικότητα μου στο να πετύχει η ομάδα μας, όνειρο που τελικά έγινε πραγματικότητα».
Αγγελική ΚΑΡΑΠΑΤΑΚΗ: «Πέρασαν 20 χρόνια… κι όμως μου φαίνεται σαν χτες …η αγωνία μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα… το ολυμπιακό χωριό, η τελετή έναρξης που σαν Ελληνίδα πάντα έχει τεράστια σημασία και ύστερα…. Οι αγώνες…Αυτό που από μικρό παιδί ονειρεύεσαι…γίνεται πραγματικότητα και μάλιστα στο σπίτι μας, μπροστά σε δικούς σου ανθρώπους. Θυμάμαι ξεκινήσαμε τόσο ταπεινά, βήμα – βήμα, παιχνίδι – παιχνίδι…Η μια νίκη έφερε την άλλη και περάσαμε στην τετράδα…Όλες μαζί, μια γροθιά. Μετά ο ημιτελικός με την Αυστραλία, και ο τελικός!!! Στο βάθρο…Ο δεύτερος πάντα κλαίει… Αλλά μετά αν κοιτάξεις πίσω καταλαβαίνεις τι έχεις καταφέρει. Μαγικές στιγμές που θα μας ενώνουν πάντα με αυτά τα κορίτσια».
Άντι ΜΕΛΙΔΩΝΗ: «20 χρόνια μετά και οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες σαν να ήταν χθες!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή της εισόδου μας στο Ολυμπιακό στάδιο. Την τελετή έναρξης, που κατά τη γνώμη μου ήταν η ωραιότερη απ’ όλες, αλλά και την τελετή λήξης που ήταν ένα απίστευτο πάρτι. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση και όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα χαράς και περηφάνιας που ένιωθα όλες αυτές τις μέρες, το μοναδικό κλίμα στο κολυμβητήριο την ώρα των αγώνων μας!
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά των δικών μας ανθρώπων, οικογένειας και φίλων, αλλά και των εθελοντών και όλων όσων βοήθησαν σ αυτή την υπέροχη γιορτή!
Μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά πόσο ευλογημένη είμαι που έζησα αυτές τις στιγμές και πως όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας με τεράστια κούραση σωματική και ψυχολογική, με στεναχώριες και άγχος, άξιζαν τον κόπο 100%!».
Δήμητρα ΑΣΙΛΙΑΝ: «20 χρόνια πέρασαν από την αξέχαστη διοργάνωση του 2004. Αξέχαστη για όλους τους Έλληνες που φιλοξένησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά πιο πολύ για την ομάδα μας που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Ήταν μια επιτυχία που ήρθε μέσα από μια μεγάλη διαδρομή, χρόνων και προσπάθειας από πολλές αθλήτριες και προπονητές που βοήθησαν αυτή την ομάδα να φτάσει στην μεγαλύτερη διάκριση για κάθε αθλητή. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές και έχουμε υπέροχες αναμνήσεις που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια.
Θυμάμαι το ολυμπιακό χωριό που είχαμε την ευκαιρία να συναναστρεφόμαστε με αθλητές- μύθους του παγκόσμιου αθλητισμού! Θυμάμαι τους αγώνες που δίναμε σ’ ένα κατάμεστο κολυμβητήριο με τους περισσότερους φιλάθλους Έλληνες που ήταν για μας πρωτόγνωρη συνθήκη και ταυτόχρονα κάτι που μας γέμιζε πάθος και ενθουσιασμό!!
Θυμάμαι την νίκη μας στον ημιτελικό με την Αυστραλία που μας έστειλε στον τελικό της διοργάνωσης και ταυτόχρονα στην κατάκτηση ενός μεταλλίου!!
Θυμάμαι τον τελικό με την Ιταλία, την ένταση του αγώνα, την εναλλαγή των συναισθημάτων και τα κλάματα μετά το τέλος του αγώνα που δεν κατορθώσαμε να κατακτήσουμε την κορυφή. Ποιος να μας το έλεγε και να τον πιστεύαμε λίγες μέρες πριν;
Θυμάμαι τον κόσμο που κρεμόταν από τα κάγκελα στις εξέδρες για να μας φωνάξει μια κουβέντα, να μας ενθαρρύνει. Πόσο υπέροχος ήταν αυτός ο κόσμος!!!
Και τέλος το βάθρο και την απονομή….Τα δάκρυα χαράς, συγκίνησης, αναγνώρισης των κόπων μας και καταξίωσης (κάτι που χρειάστηκε χρόνος για να το αντιληφθούμε πραγματικά).
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την αίσθηση του να σου φορούν ένα ολυμπιακό μετάλλιο και να το κρατάς, να το κοιτάς μην μπορώντας ακόμη να συνειδητοποιήσεις ότι είναι δικό σου και θα σου ανήκει για πάντα!!
Και πόσα άλλα μικρά και μεγάλα που χρειάζεται πολύς χρόνος και χώρος για να τα περιγράψουμε.
Γράψαμε ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό ως το πρώτο ομαδικό ολυμπιακό μετάλλιο και πλέον καταστήσαμε και επίσημα το πόλο ως ένα “βαρύ” άθλημα για τον ελληνικά δεδομένα.
Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες στο άθλημα που τόσο αγαπήσαμε, σε ανδρικό και γυναικείο επίπεδο σαν συνέχεια και συνέπεια της παρακαταθήκης του 2004.
Εύχομαι να υπάρξουν κι άλλα ολυμπιακά μετάλλια στο μέλλον».
Τόνια ΜΩΡΑΪΤΗ: «Περάσαμε μία αρκετά δύσκολη προετοιμασία που όμως εκ του αποτελέσματος άξιζε για να παρουσιασθούμε πανέτοιμες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Τα πράγματα που θυμάμαι είναι τόσα πολλά και είναι πράγματα τα οποία νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η στιγμή που μπήκαμε στο ολυμπιακό χωριό που δεν είχε καμία σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Στιγμές μεταξύ αθλητών αθλητριών και σχέσεις-φιλίες που αναπτύχθηκαν μέσα στο χωριό με αθλητές άλλων αθλημάτων. Τεράστια στιγμή η είσοδος μας στο ολυμπιακό στάδιο! Είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω πραγματικά με λόγια! Ένα στάδιο κατάμεστο, με τον κόσμο όρθιο, με τις ελληνικές σημαίες στα χέρια! Πραγματική γιορτή! Θυμάμαι την παρουσίαση στο πρώτο παιχνίδι που μόλις αντίκρισα τον κόσμο πραγματικά πάγωσα. Ήταν κάτι που μέχρι τότε δεν είχαμε συνηθίσει να συμβαίνει. Τόσος κόσμος για εμάς. Φυσικά όλα τα παιχνίδια το άγχος και η αγωνία. Με αποκορύφωμα τον μεγάλο τελικό την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου. Και την ώρα της απονομής. Ένα υπέροχο ταξίδι. Με φανταστικό φινάλε!».
Γεωργία ΕΛΛΗΝΑΚΗ: «Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το πόσο αγχωτικό ήταν να παίζεις σε ένα στάδιο γεμάτο και ειδικά στη χώρα σου που περιμένουν από την Ελληνική ομάδα να κερδίζει τους αγώνες και να βρίσκεται μέσα στα μετάλλια. Όσο όμως αγχωτικό και αν ήταν αυτό ταυτόχρονα λειτούργησε με ένα μαγικό τρόπο εμψυχωτικά .
Πιστεύω αν δεν είχαμε αγωνιστεί στη χώρα μας, δεν θα φτάναμε στα μετάλλια.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι στην καριέρα μου τις μεγαλύτερες επιτυχίες, δυο κατακτήσεις Champions League ήταν και αυτά στην Ελλάδα.
Στιγμές ανεπανάληπτες, στιγμές συγκινητικές και πολλά δάκρυα λύπης και χαράς!
Ήμασταν μια ομάδα δεμένη, αγαπημένη μια οικογένεια μια γροθιά!
Θα ήμουν το ίδιο χαρούμενη όπως και τότε , αν τώρα στους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι η ομάδα είχε καταφέρει να πάρει ένα μετάλλιο. Όλη αυτή η προσπάθεια και πορεία της γυναικεία υδατοσφαίρισης βοηθάει ώστε νεαρά κορίτσια να ασχοληθούν με το αυτό το δύσκολο και επίπονο άθλημα».
Πηγή: koe.org.gr
