Το ημερολόγιο ήταν καρφιτσωμένο στις 19/9/2000. Σύσσωμος ο αθλητικός κόσμος αλλά και εκείνοι που έλκονται από την ιδέα του ολυμπιακού ιδεώδους είχαν τα βλέμματα στραμμένα στην… άγνωστη Νότια Γη ή αν προτιμάτε από τον 18ο αιώνα, Αυστραλία. Η 27η έκδοση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν γεγονός με πληθώρα σπουδαίων «αστέρων» να δίνει το παρών.
Από το «International Aquatics Centre» του Σίδνεϋ πέρασαν συνολικά 954 κολυμβητές και κολυμβήτριες από 150 έθνη. Τα αγωνίσματα 32 στο σύνολο, 16 για τους άνδρες και άλλα τόσα για τις γυναίκες. Ήταν η διοργάνωση που προστέθηκε μία ακόμα κούρσα, αυτή των ημιτελικών σε κάθε ένα αγώνισμα, με εξαιρέσεις βέβαια αφού οι κούρσες μεγαλύτερων αποστάσεων (στα 400μ. ατομική μικτή, 400μ ελεύθερο, 800μ. ελεύθερο και 1500μ ελεύθερο παρέμειναν οι προκριματικές σειρές και ο τελικός). Για την ιστορία, η Ελλάδα είχε 14μελη αποστολή χωρίς κάποια πρόκριση από τους προκριματικούς.
Μία ημέρα σαν και αυτή λοιπόν και ενώ είχαν ολοκληρωθεί ορισμένα αγωνίσματα του προγράμματος, είχε έρθει η σειρά για ένα από τα πιο δημοφιλή στο πρόγραμμα της κολύμβησης. Σπουδαία ονόματα, «θρύλοι» της πισίνας όπως οι Ποπόφ (Ρωσία) και Χούγκεμπαντ (Ολλανδία) συμμετείχαν στα 100μ. ελεύθερο με φόντο μια θέση στο βάθρο των νικητών.
Ανάμεσα στους 73 που βούτηξαν ήταν και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, Έρικ «το χέλι» (προσωνύμιο που του κόλλησαν οι δημοσιογράφοι) Μουσαμπάνι. Ο 22χρονος τότε κολυμβητής μπήκε στα… βιβλία των Ολυμπιακών Αγώνων δημιουργώντας συζήτηση γύρω από το όνομά του μέχρι και σήμερα και κερδίζοντας φήμη, όχι για την αγωνιστική του επίδοση αλλά για το θάρρος που έδειξε.
Ο Μουσαμπάνι πήρε το εισιτήριο συμμετοχής χωρίς να πιάσει κάποιο χρονικό όριο ως είθισται αλλά μέσω μιας wildcard σχεδιασμένης για να ενθαρρύνει τη συμμετοχή και την παρουσία αθλητών και αθλητριών από χώρες υπανάπτυκτες αθλητικά, στις οποίες οι εγκαταστάσεις αποσιάζουν.
Ο Έρικ Μουσαμπάνι Μαλόνγκα όπως ήταν το πλήρες όνομά του, ήξερε πως δεν είχε κάποια τύχη να διακριθεί όμως δεν τον ένοιαξε προσφέροντας στην ανθρωπότητα μία ιστορία έμπνευσης που μνημονεύεται μέχρι και στις μέρες μας.
Η παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί όνειρο ζωής για πολλούς, αφιερώνουν αμέτρητες ώρες προετοιμασίας και προπονήσεων ώστε να εμφανιστούν στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Η πραγματικότητα αυτή όμως για τον Έρικ «το χέλι» Μουσαμπάνι που μέχρι και 8 μήνες (!) πριν τη διεξαγωγή των Αγώνων δεν κολυμπούσε, απείχε παρασάγγας.
Ο νεαρός επίμονος Μουσαμπάνι όχι μόνο δεν είχε δει 50άρα πισίνα μέχρι να βρεθεί στο Σίδνεϋ και να βουτήξει για την κούρσα της ζωής τους αλλά έκανε προπόνηση στην αρχή σε μία λίμνη στο Μαλάμπο, την πρωτεύουσα της χώρας και μετά σε μία πισίνα ξενοδοχείου (!) 12 μέτρων μεταξύ 5 και 6 τα χαράματα.
Ο μοναδικός άνδρας κολυμβητής από την Ισημερινή Γουινέα (ήταν και η Πάουλα Μπαρίλα Μπολόπα στις γυναίκες που συμμετείχε στα 50μ. ελεύθερο και τερμάτισε σε 1:03.97, ρεκόρ αλλά από την ανάποδη στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων για το εν λόγω αγώνισμα) εμφανίστηκε μαζί με άλλους δύο συναθλητές του στον προκριματικό μία μέρα σαν και αυτή πριν από 24 χρόνια. Εκείνοι βιάστηκαν να βουτήξουν στο νερό και ακυρώθηκαν. Έτσι η πισίνα που του φαινόταν πελώρια αφού ήταν 4 φορές πιο μακριά από αυτή που είχε είχε κολυμπήσει στο παρελθόν, ήταν όλη δική του.
Ο Έρικ «το χέλι» Μουσαμπάνι ξεκίνησε δυναμικά την κούρσα του, όπως όμως ήταν λογικό οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Κι αν για τους συναθλητές του που βρίσκονταν εκεί, τα 100μ. ελεύθερο ήταν υπόθεση κάτω από 50 δευτερόλεπτα, για τον νεαρό Αφρικανό τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.
Με το κεφάλι έξω από το νερό για να μπορεί να παίρνει ανάσες και κοφτές χεριές, παρότι η απόσταση έμοιαζε ατέλειωτη, βουνό, ο Μουσαμπάνι δεν τα παράτησε. «Στο μυαλό μου ο μόνος στόχος ήταν να τερματίσω γιατί όλοι σε παρακολουθούν. Δεν με ένοιαζε ο χρόνος, η μόνη ανησυχία μου ήταν να τερματίσω τα 100μ.» είχε τότε πει. Και πρόσθεσε: «Ήμουν τόσο κουρασμένος που δεν μπορούσα να νιώσω τα πόδια μου. Μπορούσα να ακούσω το κοινό και αυτό μου έδειχνε δύναμη να συνεχίσω και να ολοκληρώσω την κούρσα μου».
Κατάκοπος και μετά από 1:52.72 τα κατάφερε. Οι γεμάτες κερκίδες σείονταν από θαυμασμό. Κόσμος που είχε κατακλείσει το «Aquatics Centre» για να παρακολουθήσει από κοντά ΤΕΡΑΣΤΙΑ ονόματα της παγκόσμιας κολύμβησης, «υποκλινόταν» στο μεγαλείο του Έρικ Μουσαμπάνι. Το χειροκρότημα και οι επευφημίες ήταν ανάλογες ενός πολύ σπουδαίου χρόνου, ενός ρεκόρ ή εφάμιλλες χρυσού μεταλλίου για Αυστραλό/ή ή και ακόμα περισσότερο. Η ιαχή ήταν μακρόσυρτη και τον συντρόφευε καθόλη τη διάρκεια της προσπάθειάς του. Σε τέτοιο βαθμό που ο Σπύρος Γιαννιώτης (αφορμή για αναψηλάφηση της ιστορίας μέσω μιας δημοσίευσής του) που είχε τελειώσει την προπόνηση από το προθερμαντήριο και βρισκόταν στα αποδυτήρια για να αλλάξει, ακολούθησε τον ήχο και βγήκε να δει τι γινόταν. Ανατριχίλα.
Η πηγαία επιθυμία λοιπόν του Έρικ «το χέλι» Μουσαμπάνι να ξεπεράσει τα όριά του χωρίς να τον ενδιαφέρει αν θα εκτεθεί, δίχως να νοιάζεται για την απτή νίκη ή τη διάκριση (γιατί η δική του “νίκη” έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία) αποτελεί άξιο παράδειγμα θαυμασμού και έμπνευσης βουτηγμένο σε υγιή κίνητρα.
Στο νερό λοιπόν, όπως και στη ζωή, έχεις δύο επιλογές. Είτε ξαπλώνεις και κοιτάς μεμψιμοιρώντας για όσα δεν μπορείς να καταφέρεις, είτε βουτάς και κολυμπάς. Προσπαθείς, δίνεις τον εαυτό σου και αισθάνεσαι ικανοποιημένος ανεξαρτήτως αποτελέσματος γιατί είχες τη δύναμη να δοκιμάσεις.
Ευχαριστούμε Eric “the Eel” Moussambani Malonga!
Αυτή η υπέροχη ιστορία ήταν και η μοναδική του πρωταγωνιστή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες καθώς αν και έπεσε στα 57” την επόμενη τετραετία και θα μπορούσε μέσω wildcard να βρεθεί στην Αθήνα, δεν τα κατάφερε λόγω ζητήματος με τη βίζα του ενώ το 2012 προσλήφθηκε από την Εθνική ομάδα κολύμβησης της χώρας του ως ομοσπονδιακός προπονητής. Άνοιξε το δρόμο ο Έρικ.
