Συγκλονίζει η επιστολή των γονιών του αθλητή Κώστα Γκιουβέτση, σχετικά με την απόφαση του νεαρού παίκτη να παίξει τη φετινή αγωνιστική σεζόν στην ανδρική ομάδα της Βουλιαγμένης, αποχαιρετώντας τον ΝΟ Χίου με το δικαίωμα της μετοίκησης.
Η οικογένεια του Παγκόσμιου πρωταθλητή στο Βελιγράδι παίρνει θέση για την αντιπαράθεση των δύο σωματείων.
Η επιστολή όπως δημοσιεύθηκε στον «Πολίτη της Χίου»:
Κάθε γονιός λοιπόν που ονειρεύεται να μη γίνει το παιδί του υπέρβαρο σαν τον ίδιο, το τρέχει σε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες, το γράφει σε μια ομάδα και το κάνει για να το ωφελήσει από πολλές πλευρές. Και πράγματι το παιδί είπαμε γλιτώνει το πάχος, ωριμάζει γρηγορότερα, αποφεύγει σκοπέλους, αποκτά μαχητικότητα, ομαδικότητα, συναίσθημα ευθύνης, βάζει στόχους και πρόγραμμα να τους πετύχει. Και περνάνε τα χρόνια… Συμμετέχει το παιδί, μαζί με την ομάδα, σε πρωταθλήματα διαφόρων ηλικιακών κατηγοριών, που γίνονται στην πρωτεύουσα. Περιττό να πούμε ότι τα έξοδα όλα αυτά βαρύνουν τους γονείς που πρέπει να πληρώνουν και τη μηνιαία συνδρομή στην ομάδα. Μπορεί να συμμετάσχει σε μια σεζόν σε τρία πρωταθλήματα. Από τρεις φάσεις το καθένα, υπολογίστε ταξίδια και έξοδα…
Φτάνει λοιπόν η μέρα που διαπιστώνεται ότι το παιδί έχει τις δυνατότητες να κάνει πρωταθλητισμό. Εκεί λοιπόν έρχεται και το ίδιο και το οικογενειακό του περιβάλλον αντιμέτωποι με ένα σωρό προβλήματα. Ανυπαρξία του κράτους, έλλειψη υποδομών και οικονομικών πόρων , παραφιλολογίες, οικογενειοκρατίες, άνιση αντιμετώπιση. Τα γνωστά. Τα ξέρουμε όλοι, τα βλέπουμε, τα ακούμε. Όμως ανήκει στις περιπτώσεις ανθρώπων που τα παρέρχονται όλα αυτά, γιατί έχει πάθος για το άθλημα και δυνατότητες. Και προχωράει, πάει παρακάτω.
Διακρίνεται σε πανελλήνιο, πανευρωπαϊκό, διεθνές επίπεδο. Εκεί τον θυμούνται όλοι. Συγχαρητήρια, μετάλλια, πλακέτες, ξέρετε…
Μόνο που οι διακρίσεις και τα μετάλλια, εκτός από τον αθλητή και την οικογένειά του, θα έπρεπε να απονεμηθούν και σε ένα σωρό άλλους (Εννοείται ότι το κράτος δεν είναι προς βράβευση, είπαμε, είναι ο μεγάλος απών):
- Στην ομάδα του που τον βοήθησε να πατήσει στα πόδια του και να ανακαλύψει την κλίση του.
- Στους καθηγητές και το σχολείο του που τον στήριξαν με κάθε δυνατό τρόπο για να μπορεί να είναι συνεπής στις σχολικές και αθλητικές του υποχρεώσεις. Υπάρχουν ξέρετε ανήλικοι αθλητές με υποχρεώσεις ενηλίκων παικτών. Αν το σχολείο δεν τους βοηθήσει, το πράγμα δυσκολεύει πολύ.
Αν τώρα ο αθλητής τυχαίνει να είναι από επαρχία και έστω ότι προσκαλείται να συμμετέχει σε προετοιμασία Εθνικής ομάδας. Το χαρτί της πρόσκλησης γράφει με κεφαλαία: ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ, ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΒΑΡΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΗ. Ε, τότε το γκρουπ των υποψήφιων για βράβευση ανοίγει. Γιατί το παιδί στην Αθήνα κάπου πρέπει να μείνει, να φάει, να μετακινηθεί για τις προπονήσεις του. Να ‘ναι καλά οι γνωστοί και φίλοι που βλέπουν το αδιέξοδο της οικογένειας (που το δημοσιοϋπαλληλίκι δεν την ευνόησε με απόκτηση οικίας στην πρωτεύουσα) και της παραχωρούν τα σπίτια τους στην Αθήνα και μένει το παιδί εκεί και τρέχουν οι γονείς μαζί του, τη μια βδομάδα ο ένας την άλλη ο άλλος, να του μαγειρεύουν, να του πλένουν τα ρούχα, να τον τρέχουν από δω και από κει, γιατί μην ξεχνάμε, ο αθλητής είναι ακόμα ανήλικος. Εκτός όμως απ’ τους γνωστούς και φίλους, υπάρχουν οικογένειες στην πρωτεύουσα που ο γονιός δεν τις ξέρει. Δεν τις έχει δει ποτέ. Ξέρει για φιλίες του παιδιού του με τα παιδιά αυτών των οικογενειών, που τα ‘χει γνωρίσει μέσω του αθλήματος. Έρχονται αυτές οι οικογένειες και υποκαθιστούν την ανύπαρκτη (το ‘παμε από την αρχή) πολιτεία. Το φιλοξενούν, το ταΐζουν ,το φροντίζουν, το τρέχουν στις υποχρεώσεις του, είπαμε χωρίς να γνωρίζεται κανένας άλλος παρά μόνο τα παιδιά μεταξύ τους, που είναι φίλοι. Χωρίς κανένα άλλο λόγο! Τι να πεις; Οι εθνικοί ευεργέτες του αθλητισμού, αυτός ο χαρακτηρισμός τους αξίζει.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το παιδί κάποια στιγμή τελειώνει το σχολείο. Φεύγει να σπουδάσει στην πρωτεύουσα και παράλληλα, λόγω του πάθους του για το άθλημα, θέλει να εξελιχθεί σαν αθλητής, να προχωρήσει, να πάει μπροστά.
Από εδώ λοιπόν αρχίζει το γελοίον του πράγματος.
Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχυρώνα. Ενδιαφέρεται να τον αποκτήσει η τάδε και η δείνα και η παραδείνα ομάδα. Επιλέγει το παιδί την τάδε ομάδα. Το παιδί έχει κάνει την επιλογή του είναι ανένδοτο, με επιχειρηματολογία που πείθει. Και αρχίζει η διελκυστίνδα. Ο ένας να τραβάει από δω κι ο άλλος από κει και το παιδί και η οικογένεια στη μέση. Και κάπου ανάμεσα κάτι αλεξιπτωτιστές που πέφτουνε με μένος να βοηθήσουν την ομάδα, χωρίς να υπολογίζουν το παιδί, γιατί δεν το ξέρουν, δεν το ‘χουν δει ποτέ. Δεν τους ενδιαφέρει τι νιώθει, πως το σκέφτεται. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να δείξουν το (όψιμο) απαράμιλλο ενδιαφέρον τους για την ομάδα. Της οποίας τα δικαιώματα υπερασπίζονται. Και η οποία θέλει να κρατήσει τον αθλητή της στους κόλπους της. Αλλά αν δε γίνεται αυτό, ε, να αποκομίσει το μεγαλύτερο δυνατό όφελος (ναι καλά καταλάβατε, οικονομικό). Η ομάδα που για όσο διάστημα χρησιμοποιεί τον αθλητή της (που είπαμε είναι ανήλικος) δεν τον αμείβει. Σεβαστό. Τώρα όμως που μπορεί να αποκομίσει οφέλη η ίδια παραβλέπει το γεγονός ότι το παιδί εξακολουθεί να είναι ανήλικο, ζητάει ανταλλάγματα. (Σας θυμίζω, τα έξοδα μέχρι στιγμής, όλα στην οικογένεια).
Οι γονείς και το παιδί στη μέση (είπαμε) να βλέπουν τα ΜΜΕ να κρεμάνε το παιδί στα μανταλάκια κάθε τρεις και λίγο. Τα ΜΜΕ να έχουν άποψη. Να μη γνωρίζουν τι στην πραγματικότητα έχει γίνει. Να μην ενδιαφέρονται και να μάθουν στο φινάλε. Να επαίρονται όλοι μαζί και ο καθένας απ’ τη μεριά του για την ηθική και το σωστό… Μα να μην πείθει κανείς τελικά ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό του παιδιού. Γιατί το παιδί έχει βούληση και την έχει εκφράσει με την απόφασή του. Εκτός αν στον πρωταθλητισμό δεν υπάρχει ατομική βούληση!
Κι οι καημένοι οι γονείς που δεν είχαν ποτέ σχέση με τέτοια, να βλέπουν και να αναρωτιούνται; Το παιδί μας είναι τελικά εμπόρευμα;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΚΟΥΡΟΥ
ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΚΙΟΥΒΕΤΣΗΣ
