Πάντα είναι μεγάλη υπόθεση να βρίσκεσαι σε μία σπουδαία διοργάνωση. Το ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε στην Ουγγαρία για το F6 του LEN Champions league είναι επιτυχία, δεν αντιλέγει κανείς. Όμως φτάνει μόνο αυτό;
Το καλοκαίρι υπήρξαν δύο σημαντικές αλλαγές στην ομάδα που λίγο καιρό πριν είχε φτάσει στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης. Ο κορυφαίος ή αν θέλετε ο πιο αποτελεσματικός παίκτης της Ευρώπης κατά την περσινή σεζόν Άγγελος Βλαχόπουλος, δοκιμάζει την εμπειρία τού να αγωνίζεσαι στο εξωτερικό, το ίδιο αποφασίζει και ο χαρισματικός περιφερειακός σκόρερ Αλέξανδρος Γούνας.
Επίσης από τους Πρωταθλητές Ελλάδας αποχωρεί και ο αμυντικός Γιώργος Δερβίσης, με προορισμό κι αυτός την Ιταλία. Στη θέση του τελευταίου ο Ολυμπιακός προχωρά στην απόκτηση ενός κορυφαίου αμυντικού του Άντρο Μπούσλιε και σε συνδυασμό με την παρουσία των Δελακά και Ποντικέα καλύπτει όχι απλά καλά αλλά εξαιρετικά τη θέση.
Οι Πειραιώτες ψάχνουν να βρουν τον “αντιΒλαχοπουλο” αλλά αριστερόχειρας που να “κάνει” δεν βρίσκεται. Στο λιμάνι έρχονται οι Εσπανιόλ και Γιάνοβιτς. Δύο καλοί παίκτες με εμπειρία και ικανότητες. Όμως καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος πείθουν πως όταν ο Ολυμπιακός κολλήσει θα τον πάρουν στις πλάτες του όπως έκανε ο Βλαχόπουλος, κυρίως. Το ίδιο όμως έβγαινε και στην άμυνα αφού και εκεί η ενέργεια του Έλληνα διεθνή σε συνδυασμό με εκείνη του Μανώλη Μυλωνάκη έδεναν σούπερ. Πάνω από 100 (συνολικά) γκολ ο Βλαχόπουλος και από κοντά ο Γούνας.
Η παραγωγικότητα του Ολυμπιακού από το δίδυμο Βλαχόπουλου-Γούνα σε αυτό των Γιάνοβιτς-Εσπανιόλ είναι αισθητά μειωμένη κι αν δεν είναι τόσο, σίγουρα δεν πήρε τα “μεγάλα” γκολ. Μα πάνω από όλα στα δικά μου ματιά το δεύτερο δίδυμο “πονούσε” στην ψυχολογία και στην προσωπικότητα.
Ένας χρόνος ακόμη στην πλάτη σπουδαίων αθλητών όπως ο Ντόσκας και ο Δελακάς καθώς και ο τεράστιος σε αγωνιστική αξία Πάβιτς. Το μοντάρισμα μίας νέας ουσιαστικά ομάδας, αφού σε αυτήν μπήκαν πέρα των ξένων και οι Αργυροπουλος- Πρέκας δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Σε παιχνίδια Ευρωπαϊκά το καμπανάκι είχε χτυπήσει κι ας μην το έδειχναν τα αποτελέσματα. Μέχρι που το έδειξαν και εκεί με την ήττα στη Μπρέσια και φυσικά στο Καπαγέρωφ από την Σολνοκ που έβαλε τον Ολυμπιακό στην περιπέτεια του προημιτελικού. Καμπανάκι και από την ήττα στο κύπελλο από τη Βουλιαγμένη. Ο τραυματισμός του Φουντούλη ήταν σαφέστατα ένα σοκ. Όμως ο Ολυμπιακός “γέννησε” κατά τη διάρκεια της σεζόν (πολύ σημαντικό αυτό) έναν σκόρερ, τον Ντίνο Γενηδουνιά. Όμως και αυτός πήρε μπροστά από την 3η περίοδο και μετά στο ματς με τη Γιουγκ. Καταλήγουμε και πάλι στο κομμάτι ψυχολογία και χημεία.
Η σάλτσα δεν έδεσε με τους Εσπανιόλ και Γιάνοβιτς, ο Γενηδουνιάς έχει σπουδαία στοιχεία ως παίκτης και ως προσωπικότητα, αλλά από την περσινή εξέδρα στο κολυμβητήριο του νησιού της Μαργαρίτας δύσκολα παίρνεις πάνω σου αμέσως την ομάδα στο επόμενο f6, αν και σκόραρε 4 γκολ.
Η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Η ζωή συνεχίζεται με νέες κινήσεις και με υπομονή. Είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός ανήκει στις Τοπ ομάδες της Ευρώπης και στόχος για του χρόνου είναι φυσικά το f4 και όχι το f6.
Διονύσης Στρούμπος
