«Σήμερα δεν θα συμβούλευα έναν εικοσάχρονο να συνεχίσει με το πόλο, ακόμα και στην Serie A. Αν κάποιος συμπαίκτης μου έλεγε να συνεχίσει τις σπουδές ή να πάει να δουλέψει, δεν θα τον κατηγορούσα. Είναι δύσκολο για παίκτες από ομάδες της μέσης ή χαμηλότερης βαθμολογίας στην κορυφαία κατηγορία να ζήσουν μόνο από αυτό το άθλημα».
Ο Αλεσάντρο Ντι Σόμμα είναι 36 ετών, έχει παίξει στην Α1 για δεκαεπτά σεζόν, με εξαίρεση 10 εμφανίσεις στη χαμηλότερη κατηγορία κατά τη διάρκεια της χρονιάς που διακόπηκε λόγω της πανδημίας. Από το 2021 αγωνίζεται στην ομάδα του Κουίντο. Το ντεμπούτο του στην Α1 έγινε το μακρινό 2005. Με λίγα λόγια, είναι ένας παίκτης με μεγάλη εμπειρία, που πάντα είχε το θάρρος να εκφράζει τη γνώμη του. Ο Αλεσάντρο προέρχεται από οικογένεια αθλητών υδατοσφαίρισης. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Ρομάν, έπαιξε για πολλά χρόνια στη Μπολιάσκο, ενώ ο μικρότερος, Εντουάρντο, θεωρείται ο πιο ταλαντούχος, παίζει στη Φερεντσβάρος και της εθνικής Ιταλίας, με την οποία κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
«Εμείς, οι παίκτες του πόλο, είμαστε κάπως τρελοί. Για να παίξεις σε υψηλό επίπεδο χρειάζεσαι πάθος. Για εμάς, το νερό είναι σχεδόν ανάγκη, το περιβάλλον είναι όμορφο και υγιές. Όταν μπαίνω στην πισίνα, πάντα βγαίνω καλύτερος άνθρωπος».
Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις εργασία και αθλητισμό;
«Κάνουμε προπονήσεις σαν επαγγελματίες, πολλές και σκληρές. Είναι δύσκολο άθλημα, δεν μπορείς να το κάνεις αλλιώς. Προπονούμαστε σε τρελές ώρες, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος ή του βραδινού: κάνουμε επτά προπονήσεις την εβδομάδα και μετά τον αγώνα το Σαββατοκύριακο».
Τι δουλειές κάνετε εκτός από την υδατοσφαίριση;
«Λίγο απ’ όλα. Έχω έναν φίλο που είναι personal trainer και έχει πελάτες από τις επτά το πρωί, κάποιοι άλλοι σπουδάζουν. Κάποιοι πρόεδροι των συλλόγων βοηθούν τα μέλη τους να βρουν δουλειές που δεν σχετίζονται με το πόλο. Το ξαναλέω, το πόλο είναι δύσκολο. Αλλά ακόμα κι αν το μυαλό σου δεν είναι φρέσκο, υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού. Και σε κάθε περίπτωση, κάτι πρέπει να ειπωθεί: αν αυτοί οι παίκτες δεν δούλευαν, θα ήταν ακόμα χειρότερα, τι θα έκαναν τότε; Στα 35 πρέπει να ξεκινήσεις από το μηδέν».
Τι κάνεις εσύ;
«Έχω πτυχίο στα Οικονομικά και είμαι επιχειρηματίας εδώ και χρόνια. Είμαι συνέταιρος σε δύο εταιρείες, μία με εστιατόρια και μία με μαγιό. Είμαι απασχολημένος πολλές ώρες, το άγχος είναι πολύ, αλλά μου αρέσει αυτό που κάνω».
Είναι διαφορετική η κατάσταση αλλού;
«Ο μικρότερος αδελφός μου παίζει στη Βουδαπέστη και είναι επαγγελματίας. Αν είχα το ταλέντο του, σίγουρα θα απέφευγα να κάνω κάτι άλλο. Στην Ουγγαρία, οι παίκτες του πόλο είναι στο ίδιο επίπεδο με τους ποδοσφαιριστές, ακόμα και σε δημοφιλία. Εκεί το κράτος βοηθάει οικονομικά, γιατί το πόλο είναι το εθνικό άθλημα».
Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να γίνει στην Ιταλία;
«Η επιστροφή στη δημόσια τηλεόραση, πιο σύγχρονο μάρκετινγκ, η οργάνωση τουρνουά με διαφορετικές φόρμουλες από τις σημερινές… Κυρίως, πρέπει οι σύλλογοι να βρουν τρόπους βιωσιμότητας που θα εμπλέκουν τους παίκτες όχι μόνο στην πισίνα, αλλά και σε παράλληλες δραστηριότητες. Οι σύλλογοι πρέπει να μετατραπούν σε επιχειρήσεις, δημιουργώντας αξία, ώστε να μπορούν να προσφέρουν εργασία στα μέλη τους, με αμοιβές και εισφορές, μέσα από δραστηριότητες που είναι παράλληλες με την υδατοσφαίριση: εκτός από την πισίνα, πρέπει να υπάρχει ένας σύλλογος με καφέ, καταστήματα, και δυνατότητα για άλλα αθλήματα. Δεν θα ήθελα καθαρό επαγγελματισμό στο πόλο, αλλά ένα κίνημα στο οποίο οι σύλλογοι να είναι αυτοσυντηρούμενοι».
Τι θέλεις να κάνεις μετά την αθλητική σου καριέρα;
«Θα παραμείνω στον χώρο, γιατί μου αρέσει πολύ η υδατοσφαίριση. Θα προσπαθήσω να γίνω διευθυντής για να υλοποιήσω όσα ανέφερα πιο πάνω».
ΠΗΓΗ: ilfattoquotidiano.it
