H κατάκτηση του κυπέλλου ήταν σίγουρα το καλύτερο δυνατό σενάριο για το τελευταίο μου παιχνίδι με την ομάδα στην οποία μεγάλωσα και στην οποία γαλουχήθηκα σαν αθλητής και σαν άνθρωπος.
Ο Νικόλας Δελαγραμμάτικας γράφει για πρώτη φορά στο Aquafeed24.com
Η γενιά μου και η ομάδα μου στα ηλικιακά (αυτοί των γεννηθέντων 1996, 1997, 1998) ήταν μια παρέα η οποία μεγάλωσε με την ομάδα που πήρε το Νταμπλ το 2012.
Για να φανταστείτε θυμάμαι χαρακτηρίστηκα ότι σε μια προπόνηση απογευματινή την ημέρα του ημιτελικού του κυπέλλου εκείνης της χρόνιας, ενώ κάναμε ασκήσεις σταματήσαμε την προπόνηση για να παρακολουθήσουμε τα τελευταία λεπτά.
Μεγαλώνοντας λοιπόν με αυτή την ομάδα και αυτή την επιτυχία νομίζω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του κάθε παιδιού εκείνης της ομάδα υπήρχε το “άντε και στα δικά μας” … ένα πραγματικό όνειρο για εκείνη την ηλικία.
Να που το όνειρο έγινε πραγματικότητα και κλείνω, για την ώρα τουλάχιστον, το κεφάλαιο του ΝΟΒ με την εκπλήρωση ενός ονείρου.
Όσον αναφορά τη φυγή στην Αμερική αυτό είναι άλλο ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Όταν μίλησα για πρώτη φορά με τον Οδυσσέα Μασμανίδη που είναι ήδη εκεί και του είπα: Δεν ξέρω αν θα με πάρουν, αλλά θέλω πολύ να δοκιμάσω… μου απάντησε ότι θέλει τύχη και με ρώτησε αν το θέλω.
Η απάντηση μου ήταν “το θέλω πολύ” και έτσι ξεκίνησα να ψάχνω τι έπρεπε να κάνω, να στέλνω email με βίντεο σε προπονητές στα πανεπιστήμια και να ακολουθώ τις συμβουλές του Οδυσσέα.
Τους πρώτους μήνες είχα επικοινωνία με 7-8 πανεπιστήμια και τα 4 από αυτά δείξανε ενδιαφέρον στο τέλος της χρονιάς με αποκορύφωμα το Μπέρκλεϊ που ήταν ο νούμερο 1 στόχος μου και εκεί που ήθελα ιδανικά να πάω.
Μου έγινε μια πολύ καλή πρόταση για υποτροφία και τη δέχτηκα αμέσως. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για την «φυγή μου στην Αμερική», αλλά θέλω μιας και έχω την ευκαιρία να ευχαριστήσω τους συμπαίκτες και τους προπονητές που είχα γιατί πιστεύω ότι κάτι έχω πάρει από τον καθένα τους ξεχωριστά και να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Οδυσσέα για όλη τη βοήθεια αυτά τα χρόνια σαν συμπαίκτες, αλλά ειδικά για αυτόν τον ενάμισι χρόνο που όποτε είχα θέμα ή είχα άγχος για κάτι του έστελνα μήνυμα και εκείνος θα μου απαντούσε κι ας ήταν 6 το πρωί κι ας διάβαζε κι ας ήταν στην βιβλιοθήκη.
Τι άλλο να πω, τον ευχαριστώ και του έρχομαι!
Νικόλας Δελαγραμμάτικας
