Ένα μεγάλο κεφάλαιο στον σύλλογο του Ολυμπιακού κλείνει με… ονοματεπώνυμο και πολλές διακρίσεις να το συνοδεύουν, αφού ο Χριστόδουλος Κολόμβος αποχαιρετά τον Πειραιά και «επιστρέφει» στην Κωνσταντινούπολη όπου και θα ενισχύσει την άλλοτε Πρωταθλήτρια Τουρκίας, ξεκινώντας την δεύτερη θητεία του στην ΕΝΚΑ.
Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Εθνική ομάδα και οικογενειακό κλίμα είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά αναμνήσεων που στιγμάτισαν την πορεία του Κολόμβου με το ερυθρόλευκο σκουφάκι, ο οποίος αποτέλεσε κορυφαίο επιθετικό δίδυμο στα 2μ της επίθεσης με τον Κώστα Μουρίκη για πολλά χρόνια, παρά τις ατυχίες και τους τραυματισμούς των τελευταίων δύο ετών που τον ταλαιπώρησαν, ενώ ο Ολυμπιακός διεκδικούσε με αξιώσεις το Champions League τόσο το 2022 όσο και το 2023.
Ο Αργυρός Ολυμπιονίκης του Τόκιο υπήρξε συνδετικός κρίκος της «Επίσημης Αγαπημένης», αλλά και των ερυθρόλευκων για πολλά χρόνια, ενώ κέρδισε τον σεβασμό σε κάθε επίπεδο από την Πάτρα μέχρι την Τουρκία, βαίνοντας πλέον σε νέα επαγγελματικά και προσωπικά μονοπάτια, επενδύοντας σε καλύτερες αγωνιστικές και προπονητικές συνθήκες, αλλά και στην οικογένειά του. Σε μια συνέντευξη ευρέος φάσματος με τον Ορέστη Κανελλόπουλο, ο Χριστόδουλος Κολόμβος μίλησε για την τελευταία διετία στον Ολυμπιακό, την νέα θητεία του στην ΕΝΚΑ, το κεφάλαιο του ΝΟ Πατρών και της γενέτειράς του, αλλά και για την Εθνική Ομάδα, τονίζοντας πως πλέον η ελληνική υδατοσφαίριση έχει βρει την «σχολή» της.
Ας ξεκινήσουμε με σένα προσωπικά και τα τελευταία δυο χρόνια, όπου αγωνιστικά δεν κύλησαν πολύ καλά τα πράγματα. Τι συμβαίνει με αυτή την περίπτωση;
«Ναι ακριβώς όπως τα λες είναι ήταν λίγο μια ατυχής χρονιά όπως και η περσινή θα έλεγα, γιατί και πέρσι είχα μια περιπέτεια υγείας, ήμουν στο νοσοκομείο αρκετές μέρες με μια λοίμωξη και υψηλό πυρετό… βέβαια δεν ήταν στο τέλος της χρονιάς, οπότε επανήλθα και έπαιξα. Φέτος η αναποδιά μου ήρθε σε πολύ κρίσιμο σημείο – μια αποκόλληση αμφιβληστροειδούς η οποία προέρχεται από κάποια χτυπήματα, όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά πολλά χτυπήματα, μια πίεση στο μάτι (και το ότι είναι μυωπικό έπαιξε ρόλο) και έβγαλε 3 ρωγμές τις οποίες δεν τις «προλάβαμε» με λέιζερ και η αποκόλληση, η οποία είναι σοβαρή, θέλει χειρουργείο και δύο με δυόμισι μήνες αποθεραπεία.
Χειρουργήθηκα στα μέσα Απριλίου και σε συνεργασία με τους γιατρούς και με την ομάδα, «παλεύαμε» για να προλάβω έστω το Final-8, αφού δεν πρόλαβα τους τελικούς του πρωταθλήματος… αλλά πιστεύαμε στον μεγάλο στόχο. Δεν τα καταφέραμε, ήταν σοβαρό το θέμα, όμως τώρα είμαι καλύτερα! Έχω ξεκινήσει να κολυμπάω σιγά σιγά, οπότε με αυτό τον άδοξο τρόπο έληξε η χρονιά μου από τον Απρίλιο».
Αυτά τα 2 χρόνια, αλλά και το τελευταίο διάστημα, σε έχουν επηρεάσει ψυχολογικά όσον αφορά το σπορ; Όσον αφορά τον αθλητισμό; Δηλαδή είχες δεύτερες σκέψεις, επειδή ήταν διαδοχικά τα προβλήματα και είναι πολύ λογικό για έναν αθλητή… Πως ήταν η ψυχολογία σου αυτό το διάστημα;
«Ναι, το ψυχολογικό κομμάτι είναι σημαντικός παράγοντας για τον αθλητή, ίσως το νούμερο ένα – για να νιώθει καλά και να αποδίδει και να είναι ψυχικά καλά πέρα από τον αθλητισμό. Ήταν λίγο δύσκολο ξέροντας ότι θα χάσω τη χρονιά, ότι δεν θα είμαι στους στόχους της ομάδας εκεί να βοηθήσω… για αυτό άλλωστε ήρθα με 3 χρόνια συμβόλαιο.
Τώρα συμπλήρωσα τον δεύτερο χρόνο και οι 2 χρονιές είχαν μια ατυχία, οπότε ψυχολογικά δεν είναι το καλύτερο, αλλά όχι έχω μάθει να είμαι δυνατός, να παλεύω τις αναποδιές με την στήριξη της οικογένειάς μου, και με των φίλων μου. Οπότε στο τέλος όλα καλά – με μια πικρία βέβαια, γιατί ο στόχος ήταν να κατακτήσω το Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό. Το ήθελα πολύ…».
Σου λείπει λίγο αυτή η επιτυχία; Γιατί είσαι πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό…
«Νομίζω από τον κάθε αθλητή που έπαιξε σε υψηλό επίπεδο, σε μια ομάδα σαν τον ολυμπιακό και δεν το κατέκτησε θα του λείπει αυτού του είδους η επιτυχία… Δεν μετράω βέβαια ούτε τίτλους, ούτε πάω για ρεκόρ και διάφορα τέτοια – δεν τα έχω στο μυαλό μου. Αλλά το ’18 που έφυγα και το πήρε η ομάδα με ρωτούσαν αν ζήλευα και ναι, ζήλευα με την καλή έννοια, γιατί οι φίλοι μου πήραν αυτό που διεκδικούσαμε χρόνια. Ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Εντάξει, έχω καταφέρει και έχω παίξει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ το ’16. Δεν είναι ότι κάτι μου λείπει, αλλά γιατί όχι, φυσικά; Ήταν και η ομάδα φτιαγμένη για να το διεκδικήσουμε στα ίσα και για κάποιους λόγους δεν τα καταφέραμε».
Η ομάδα αυτή χτίστηκε – για αυτό τον λόγο ακριβώς – για να πάρει 3 τρόπαια… πήρε τα 2 βέβαια και με την ολοκλήρωση της χρονιάς ο Ολυμπιακός έφτασε στην 5η θέση του Champions League. Ενδεχομένως να μην σήμαινε μια επιτυχημένη σεζόν. Είναι έτσι τα πράγματα και γιατί είναι έτσι βασικά;
«Είναι κάπως έτσι θα έλεγα γιατί, ο Ολυμπιακός όπως είπες είναι χτισμένος για να παίρνει τους τίτλους στην Ελλάδα και να διεκδικεί κάτι πολύ καλό στην Ευρώπη και ειδικά τις 2 χρονιές που πέρασαν. Και οι παίκτες αυτό θέλουν… Δεν νομίζω να μας φτάνει το πρωτάθλημα και το κύπελλο δηλαδή. Δεν ήταν κάτι δεδομένο, υπάρχουν καλές ομάδες στην Ελλάδα, αλλά όπως είδαμε εύκολα ή δύσκολα τα πήραμε και τα δύο νταμπλ και πέρσι και φέτος. Αυτό που μας έλειπε ήταν κάτι στην Ευρώπη, πέρσι ήταν αποτυχημένη χρονιά θα έλεγα, γιατί δεν μπήκαμε στο Final-8 με τις κακοτοπιές που είχαμε και τις δυσκολίες και τους τραυματισμούς κλπ, αλλά το αυτό που μένει είναι ότι δεν πήγαμε στο Final-8.
Φέτος ήμασταν εκεί, εγώ ήμουν πολύ αισιόδοξος ότι μπορούμε να καταφέρουμε να φτάσουμε στον τελικό και να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν τα καταφέραμε, δεν θα έλεγα ότι είναι αποτυχημένη χρονιά, αλλά μέσα μας υπάρχει μια αίσθηση ότι κάτι λείπει, γιατί ξέραμε ότι μπορούσαμε».
Έχει γίνει πολύς λόγος για το γεγονός ότι η ομάδα του Ολυμπιακού ηλικιακά δεν είχε το χαμηλότερο μέσο όρο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όλοι σας είστε αθλητές με μια πολύ μεγάλη πορεία, που έχετε κατακτήσει πάρα πολλά μετάλλια και τρόπαια. Υπήρχε κορεσμός όσον αφορά τη φετινή χρονιά ή όντως σας έλειπε αυτό το 3ο τρόπαιο; Γιατί πολλοί θεωρούν ότι ένας παίκτης μετά τα 20-25 χρόνια ότι έχει και κορεσμό, εφόσον μάλιστα έχει κατακτήσει τόσα πολλά.
«Για μένα αυτό είναι το στοίχημα – το να μην έχεις… Να δώσω ένα παράδειγμα.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες η Σερβία ήταν κορεσμένη και γερασμένη, γερασμένη μάλλον – κορεσμένη δεν ήταν τελικά. Έπαιξε με μεγαλύτερο πάθος – όχι από μας – από ότι είχε παίξει το ’16 που δεν είχε ήδη πάρει το χρυσό. Αυτός είναι ο αθλητής, αυτός είναι ο πρωταθλητής και έτσι πρέπει να σκέφτεται. Δεν νομίζω ότι ήμασταν κορεσμένοι από κάτι. Κάποια παιδιά δεν το έχουν κατακτήσει ποτέ, κάποια παιδιά το έχουν κατακτήσει μια φορά. Εντάξει, αν δεν κάνω λάθος ο Φιλίποβιτς το έχει καταστήσει περισσότερες φορές – δεν πάω σε άτομα, αλλά αν μη τι άλλο… αλίμονο να ήμασταν κορεσμένοι. Η δίψα και όλος ο κόπος της χρονιάς ήταν για να κατακτήσουμε το Τσάμπιονς Λιγκ στο τέλος, δηλαδή στο βάθος του μυαλού μας ήταν αυτός ο μεγάλος στόχος».
Μιλήσαμε για απουσίες, υπάρχει πιστεύεις κάτι άλλο που έπαιξε ρόλο στο γεγονός ότι Ολυμπιακός δεν έφτασε στο τέλος του δρόμου;
«Όταν κάτι τελειώνει, όλοι σκεφτόμαστε τι δεν πήγε καλά, τι έφταιξε κλπ…Εντάξει εκ του αποτελέσματος, σίγουρα θα έλεγα ότι υπήρχαν κάποια εσωτερικά προβλήματα τα οποία υπάρχουν σε κάθε ομάδα όμως… Ίσως δεν καταφέραμε να τα λύσουμε, να τα ξεπεράσουμε – γενικά το κλίμα ήταν καλό στην ομάδα, αλλά υπήρχαν κάποια θεματάκια τα οποία ήταν στο χέρι του προπονητή και των παικτών να λυθούν. Ίσως στο μυαλό δεν λύθηκαν ποτέ και ίσως γι’ αυτό ήρθε το κακό παιχνίδι με τη Νόβι – γιατί αυτό ήταν το παιχνίδι που μας άφησε εκτός».
Για το τέλος εποχής στον Ολυμπιακό και την επιστροφή στην ΕΝΚΑ…
«Ναι ισχύει πλέον. Σε μια τελευταία κουβέντα με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού καταλήξαμε να μην συνεχίσουμε – ήταν μια συζήτηση που την είχα ξεκινήσει νωρίτερα στην χρονιά, αμέσως μετά τον τραυματισμό μου, χωρίς να είχα καν πρόταση από την ΕΝΚΑ. Ήταν πολύ νωρίς τότε και θέλαμε αρχικά να δούμε πως θα κυλήσει η αποθεραπεία μου, όμως το μόνο που έχω πω πλέον είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Ολυμπιακό και τα 9 χρόνια που αγωνίστηκα στον Πειραιά. Δεν έχω κανένα παράπονο, θεωρώ οικογένεια τον Ολυμπιακό – αποτελεί μεγάλο κομμάτι της πορείας μου και πλέον θα ξεκουραστώ και θα γυρίσω με το καλό στην Τουρκία τον Σεπτέμβρη».
Όσον αφορά την ΕΝΚΑ, ποιοι είναι οι στόχοι αυτής της ομάδας; Γιατί μιλάμε για ένα πολύ ισχυρό κλαμπ σε ένα πρωτάθλημα το οποίο δεν είναι τόσο ισχυρό, ενδεχομένως αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος. Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας αλλά και οι προσωπικοί σου στόχοι – τώρα που πηγαίνεις για δεύτερη φορά εκεί.
«Υπάρχει ένα δέσιμο με αυτή την ομάδα, γιατί ήμουν 4 χρόνια πριν και έχω πάρει πολλή αγάπη από τους ανθρώπους της. Είναι οι ίδιοι που ήταν και τότε – ίδιος προπονητής όλο το team, οπότε ξέρω που πηγαίνω είναι για μένα πάρα πολύ γνωστά όλα. Και η ατμόσφαιρα, το κλίμα, η ομάδα, όλα… το πού θα μένω, το πού θα κάνω την προπόνηση μου είναι σημαντικό για έναν αθλητή να τα ξέρει από πριν και να τα του αρέσουν, να ξέρει τι θα βρει μπροστά του. Οι στόχοι της ομάδας τώρα… αυτή η ομάδα είναι καταρχήν μια τεράστια κατασκευαστική, η οποία επενδύει στον αθλητισμό και ο στόχος είναι το πρωτάθλημα στην Τουρκία κάθε χρόνο, όπου κατά κόρον παίζει στους τελικούς με την Γαλατασαράι και ήμασταν πρωταθλητές και τα 4 χρόνια που ήμουν εκεί. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια εναλλαγή ανάμεσα στις δυο ομάδες, μία χρονιά το πήρε η ΕΝΚΑ την επόμενη η Γαλατά… Θέλουν επίσης να είναι ξανά στην κορυφή και νομίζω ότι υπάρχει και μια καλή ευκαιρία να κάνουμε κάτι στην Ευρώπη, στο Challenger Cup καθώς δεν θα συμμετέχουν πολύ μεγάλες δυνάμεις, δηλαδή ομάδες από χώρες της πρώτης κατηγορίας. Οπότε και εκεί υπάρχει ένα παραθυράκι, μια ευκαιρία. Περισσότερο θέλουν να κάνουν αθλητισμό, να μαθαίνουν, να εξελίσσονται… Γιατί όπως είπες είναι το επίπεδο κάπως χαμηλό. Τώρα η εθνική τους ομάδα θα παλέψει γιατί την πρόκριση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στα περισσότερα δίνει το «παρών», γίνεται καλή δουλειά, μπορεί και καλύτερα φυσικά… Εγώ πάντως είμαι χαρούμενος που θα ξανασυμμετάσχω σε αυτή την προσπάθεια!
Θυμάμαι πολύ καλά να έχουμε γράψει στο παρελθόν για τις συνθήκες όπου δουλεύετε στην ΕΝΚΑ, οι οποίες είναι ιδανικές σε σύγκριση με την Ελλάδα μιλώντας γενικότερα – όχι για κάποια συγκεκριμένη ομάδα… Πώς είναι η κατάσταση εκεί και τι κάνει τις συνθήκες τόσο καλές σε σύγκριση με την προσέγγιση των ελληνικών συλλόγων;
«Για αυτό είπα ότι γνωρίζω και ξέρω που πηγαίνω και είμαι χαρούμενος για αυτό. Γιατί οι συνθήκες είναι πάρα πολύ καλές. Αυτό δεν ισχύει σε όλη την Τουρκία βέβαια – δηλαδή έχω πάει σε πολλές πισίνες, αλλά για να μιλήσω για την ΕΝΚΑ και για τις εγκαταστάσεις εκεί και για τις συνθήκες της μιλάμε για ένα κλειστό αθλητικό κλαμπ, καθαρά προσανατολισμένο στο σπορ, το οποίο έχει 3 πισίνες, 3 γυμναστήρια, όλοι οι αθλητές τελειώνουν την προπόνησή τους και τρώνε στο εστιατόριο δίπλα όλοι μαζί κλπ. Αυτά όσον αφορά το πόλο, γιατί εντάξει… Ελπίζω να κάνουμε την επόμενη συνέντευξη στην Κωνσταντινούπολη, για να το δούμε από κοντά και να βγάλουμε τις κατάλληλες φωτογραφίες.
Η ΕΝΚΑ έχει 12 γήπεδα τένις, έχει σχολείο δικό της – ιδιωτικό. Έχει γήπεδο στίβου, θέατρο, είναι ένας χώρος ολόκληρου αθλητικού συγκροτήματος. Που μπαίνεις μέσα και χαίρεσαι που το περπατάς και που είσαι όλη τη μέρα εκεί, οπότε αυτό από μόνο του για έναν αθλητή νομίζω είναι ακριβώς ό,τι επιδιώκει».
Θα μπορούσαν τα επόμενα χρόνια μαζί με σένα να έρθουν και κάποιοι άλλοι παίκτες θεωρείς; Και να πετύχει κάτι καλύτερο στην Ευρώπη η ΕΝΚΑ; Ώστε κάποια στιγμή να θεωρείται ως ένας καλός προορισμός για έναν αθλητή υψηλού επιπέδου;
«Το «κακό» σε αυτό είναι το επίπεδο των Τούρκων παικτών, οι οποίοι δεν είναι κακοί, είναι απλά ερασιτέχνες, δηλαδή πρέπει να αλλάξει λίγο η σκέψη, ο στόχος και ο προσανατολισμός σε αυτό. Εγώ ήμουν στην ΕΝΚΑ 4 χρόνια και παράλληλα στην εθνική ανελλιπώς, οπότε το επίπεδό σου το κρατάς εννοείται… Τώρα σαν στόχοι της ομάδας, επειδή επιτρέπονται 2 μόνο ξένοι επιλέγουν πάντα και παίρνουν δύο ποιοτικούς ξένους παίκτες για να εξασφαλίσουν και να παίρνουν το πρωτάθλημα, κάνοντας και μικρά βήματα στην Ευρώπη. Κάθε χρόνο ένα βήμα παραπάνω… Εγώ θα το πρότεινα, η ζωή είναι πολύ καλή, η προπόνηση είναι πολύ καλή, δηλαδή η φυσική κατάσταση του αθλητή παραμένει το ίδιο καλή.
Να πούμε κάτι και για τις οικονομικές απολαβές; Για την πρώτη φορά που είχες φύγει και ήσουν στο peak της καριέρας σου τότε, είχε κάνει πάρα πολύ εντύπωση και είχαμε καταλάβει ότι οι οικονομικές απολαβές είναι εξαιρετικές. Είναι ένα κίνητρο αυτό για αθλητές υδατοσφαίρισης από την άποψη ότι εμείς εδώ έχουμε συνηθίσει σε πολύ χαμηλά μπάτζετ… Ξέρεις ότι αρκετοί παίκτες άλλων ομάδων παίζουν για ποσά ούτε για τα οδοιπορικά τους.
«Σίγουρα έχω να πω ότι βλέπω μια άνοδο στα μπάτζετ τα τελευταία χρόνια. Τα τελευταία δυο και φέτος νομίζω ότι ισχύει σε αρκετές ομάδες και είναι πολύ θετικό αυτό. Ελπίζω να πηγαίνει κάθε χρονιά όλο και καλύτερα. Εννοείται, είναι πολύ σημαντικές οι απολαβές για τους πολίστες… Δεν είμαστε ποδοσφαιριστές, δεν είμαστε μπασκετμπολίστες, δεν έχουμε τέτοια συμβόλαια, δεν θα ζήσουμε για πάντα με τα λεφτά που παίρνουμε, οπότε κάποια στιγμή στην άκρη του μυαλού υπάρχει αυτό και ίσως είναι πρώτη προτεραιότητα για κάποιους. Για μένα την πρώτη φορά που έφυγα έπαιξε μεγάλο ρόλο, δεν το κρύβω.
Αλλά ήθελα και μια αλλαγή ήμουν 7 χρόνια στον Ολυμπιακό. Δεν ήξερα που πηγαίνω, δεν είναι ότι πήγαινα κάπου σίγουρα. Και τώρα είναι ακόμα ακόμα περισσότερο στο μυαλό μου αυτό, μετά και τον τραυματισμό δεν θα ήθελα να ρισκάρω, δεν θα ήθελα να αγωνιστώ στο επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος… Οι Τούρκοι πάντα είναι καλοί μαζί μου. Κάθε χρόνο συζητάμε και πέρσι και φέτος και του χρόνου θα συζητάγαμε, αλλά νομίζω ότι είμαι και σε ηλικία που πρέπει να σκεφτώ και αυτό ακόμα περισσότερο και για μένα και για την οικογένειά μου».
Ανοίγοντας το κεφάλαιο οικογένεια, θα ήθελα να μου πεις πως προχωράνε τα πράγματα για σένα…
«Τα πράγματα προχωράνε γρήγορα (σ.σ γέλιο)! Παντρευτήκαμε πέρσι κι αυτό ήταν μια αλλαγή, αλλά η μεγαλύτερη έρχεται τώρα γιατί περιμένουμε με το καλό το πρώτο μας παιδάκι. Αυτό είναι η προτεραιότητά μας και βάσει αυτού κινούμαστε από εδώ και πέρα στο επαγγελματικό κομμάτι που είναι για μένα το πόλο… Με το καλό θα έρθει στα τέλη Οκτώβρη το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Είναι μια νέα αρχή! Ελπίζω να με δει να παίζω, αλλά προς το παρόν ξεκινάμε με 4ετές συμβόλαιo με την ΕΝΚΑ
Το 4ετές συμβόλαιο στην ΕΝΚΑ είναι κάτι μεγάλο για σένα όμως πολλοί περίμεναν να κλείσεις την καριέρα σου στον Ναυτικό Όμιλο Πατρών…
«Γιατί, σε 10 χρόνια ο ΝΟΠ δεν θα υπάρχει; (σ.σ γέλια). Έχει ιστορία και θα συνεχίσει να υπάρχει ο Ναυτικός Όμιλος! Όταν τελείωσα το σχολείο στα 18 πήρα απόφαση να μείνω στην Πάτρα, είχα και την σχολή μου και τότε η ομάδα ήταν ακόμα Α2 – έκανα διπλές προπονήσεις και ήμουν σε καλό επίπεδο… Έμεινα δυο χρόνια αφότου ο ΝΟΠ ανέβηκε στην μεγάλη κατηγορία, το 2008-2009 και 2009-2010, από εκεί και πέρα οι δρόμοι μας χώρισαν – ο ΝΟΠ έκανε κάποιες καλές χρονιές και μετά επέστρεψε στην Α2. Φέτος η άνοδος ήταν κάτι πολύ σημαντικό για τον σύλλογο, για την πόλη. Ξέρω πόσο διψάνε οι άνθρωποι για διακρίσεις και για να είναι στην μεγάλη κατηγορία – ο ΝΟΠ είναι και η ιστορικότερη ομάδα της Πάτρας, αλλά όσον αφορά το δικό μου κομμάτι θα το ξανασυζητήσουμε σε κάποια χρόνια αν ακόμα αντέχω να παίζω (σ.σ χαριτολογώντας).
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι πρέπει να κάνει ο ΝΟ Πατρών με την άνοδο του στην Α1 για να φέρει νέα παιδιά στο προσκήνιο, να διατηρήσει την δυναμική του και να κατοχυρώσει την θέση του στην μεγάλη κατηγορία;
«Το πόλο και ο ναυταθλητισμός στην Πάτρα έχουν μια διαχρονική δυναμική, είναι ψηλά και παράγονται ταλέντα. Τα παιδιά ξεκινούν από την κολύμβηση, όμως δεν βοηθά καθόλου το γεγονός ότι υπάρχει μόλις μία πισίνα στην πόλη, δεν βοηθούν οι συνθήκες όπου άκουγα χαρακτηριστικά πριν 2-3 χρόνια δεν υπήρχαν ούτε ντουζ να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά… Είναι κάποια πράγματα βασικά που απωθούν ένα παιδί 8-9 χρονών, το οποίο πολύ εύκολα θα πει «εντάξει δεν πάω ποδόσφαιρο δεν πειράζει…». Όταν μια ομάδα κάνει την προσπάθεια να ανέβει στην Α1, χρειάζεται πρωτίστως την στήριξη των ανθρώπων της Πάτρας, πάντα μπαίνουν τα χρήματα στην μέση – γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς παίζουν ρόλο. Πρέπει να γίνουν μεταγραφές, πέρα από τα δικά σου παιδιά που θα μείνουν στην ομάδα για τα οποία – φτάνοντας σε αυτό το κομμάτι, χρειάζεται μια καλύτερη συνεργασία με τα άλλα σωματεία, πράγμα το οποίο δεν υπάρχει… Για μένα θα πρέπει να υπάρχει μια ομάδα στην Α1, μία ομάδα στην Α2, όπου εκεί θα «ψήνονται» τα παιδιά, τα μεγάλα ταλέντα να προχωράνε και να πηγαίνουν στην Α1 – να υπάρχει μια συνεργασία! Δεν νομίζω να υπάρχει η πολυτέλεια να διατηρούνται κόντρες, ανταγωνισμοί και μια ομάδα να θέλει να βγει πρώτη στο «χωριό» κατά κάποιο τρόπο. Έχω την εντύπωση πως οι στόχοι στο τέλος της χρονιάς μεταφράζονται ως «ας βγουν οι μεν 10οι στην Α2 και οι άλλοι 11οι» για παράδειγμα και όχι το προτιμότερο: να βρίσκεται μια ομάδα στην Α1 και η άλλη να πρωταγωνιστεί στην Α2… Η συνεργασία ωφελεί το καλό και των δύο ομάδων, η όποια κόντρα υπάρχει ή υπήρχε μας πάει πίσω σαν πόλη».
Ως ο δεύτερος Ολυμπιονίκης της Πάτρας και οικουμενική παρουσία στην πόλη, θα ήθελες κάποια στιγμή να επιστρέψεις και να βοηθήσεις το πόλο της γενέτειράς σου; Με τις γνώσεις, την εμπειρία σου… έχεις δει τα πάντα στο παγκόσμιο επίπεδο του αθλήματος.
«Θα βοηθούσε σίγουρα κάτι τέτοιο, το θέμα είναι να υπάρχει και το πρόσφορο έδαφος και να υπάρχει από μια ομάδα ανθρώπων το ίδιο σκεπτικό για το καλό των ομάδων και του αθλήματος της Πάτρας. Το πλάνο μου προς το παρόν είναι να μείνω στην Αθήνα μόνιμα, χτίζουμε σπίτι και βρίσκομαι και σε αυτή την επιχείρηση με τον πατέρα μου – μια κατασκευαστική. Το μυαλό μου βέβαια βρίσκεται παράλληλα και στην Πάτρα, πάντα μιλάω με ανθρώπους, πάντα κατεβαίνω στην πόλη και συζητάω, ξέρω και «πονάω» τα προβλήματα και είμαι πάντα εκεί να βοηθήσω, όπως μου ζητηθεί».
Την Εθνική Ομάδα την παρακολουθείς; Σου λείπει;
«Δεν είχε καλό καιρό τις προάλλες και δεν κατάφερα να πάω στην Χαλκίδα (σ.σ γέλια). Παρακολουθώ την Εθνική εννοείται, είναι φίλοι και κολλητοί όλοι. Τα καλύτερα έχω να πω να ευχηθώ. Δεν θα έλεγα ότι μου λείπει να είμαι ειλικρινής…
Πρόσφατα συζητούσα με κάποιον και μου λέει «μου λείπει λίγο»… Για να σου λείπει, πρέπει να σου λείπουν όλα. Υπάρχει μια διαδικασία πολύ επίπονη και βλέποντας να βάζει γκολ ο Φουντούλης στο παγκόσμιο δεν μου λείπει, γιατί ξέρω ό,τι έχει κάνει ενάμιση μήνα πριν… Είναι πολύ επίπονο και αυτό εμένα με είχε ψυχολογικά πιέσει, γι’ αυτό και σταμάτησα γιατί σε αυτό το κομμάτι ήμουν στα όριά μου, δεν άντεχα. Δεν ήθελα να πρέπει να το περάσω άλλο, νομίζω ότι αυτή η διαδικασία είναι για πιο νέους αθλητές, με δίψα. Όταν ένιωσα ότι υπάρχει αυτός ο κορεσμός όπως είπες και πριν είναι και πιο δύσκολο στην εθνική ομάδα, οι απαιτήσεις και επίσης, είναι καλό να βάζεις ένα τέλος».
Παρόλα αυτά είστε μια χούφτα παιδιών που μέσα σε λίγα χρόνια που με την προσπάθειά σας εκτοξεύσατε την εθνική ομάδα, πάντα είχαμε την τεράστια ιστορία, αλλά κάνατε εσείς το βήμα παραπάνω. Δηλαδή έχετε βάλει το πιο σημαντικό παράσημο.
«Νομίζω ότι κάθε εθνική τα προηγούμενα χρόνια έχει βάλει το λιθαράκι της. Εμείς κάναμε μια επιτυχία που δεν έχει ξαναγίνει, σίγουρα. Αλλά νομίζω ότι αυτό έγινε μετά από χρόνια δουλειάς, χρόνια καλής χημείας, μιας ιδανικής μίξης παλιών αθλητών εμπειρίας με «νέο αίμα» που ήρθε και νομίζω ότι το απ’ το 2015 έως το 2021 είχαμε μια πολύ καλή πορεία με επιστέγασμα αυτό το μετάλλιο που ήτανε είναι κάτι ιστορικό, κάτι τεράστιο. Νομίζω ότι έρχονται ακόμα καλύτερα, έχω πάρα πολλή αισιοδοξία.
Πιστεύεις ότι στη βάση μας υπάρχει δεξαμενή ώστε να αντλήσει παίκτες η εθνική ανδρών τα επόμενα χρόνια;
«Σου είπα ότι κουράστηκα και σταμάτησα. Δεν σταμάτησα μόνο γι’ αυτό, αλλά και γιατί είδα ότι έρχονται φοβεροί παίκτες από κάτω και έπρεπε να μπούνε. Πάντα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου στην εθνική ομάδα, σε όλες τις ομάδες, αλλά στην εθνική ομάδα ειδικότερα και και μπαίνουν νέα παιδιά. Αυτά τα νέα παιδιά είναι με τεράστιο ταλέντο, τεράστια όρεξη – εγώ τους βλέπω και τους χαίρομαι και νομίζω θα πάνε καταπληκτικά. Ήδη πήραν μετάλλιο κατευθείαν την πρώτη τους χρονιά πέρσι! Να ευχηθώ τα καλύτερα για φέτος και δεν το συζητάω ότι υπάρχει αυτό που είπες – από κάτω έρχονται παιδιά με ταλέντο για να ενσωματωθούν στην εθνική ομάδα αθλητές στα επόμενα χρόνια».
Έχουμε κάτι πιστεύεις στο νερό στην Ελλάδα και βγάζουμε συνέχεια φουνταριστούς;
«Είναι φανταστικό ναι, είναι σπάνιο. Είναι κάτι πολύ θετικό για την εθνική ομάδα να το έχει και ένα προτέρημα. Δεν ξέρω τι γίνεται πάντως εύχομαι να συνεχίσει να γίνεται! Γενικά η εικόνα που παίρνουμε από τις ομάδες του εξωτερικού είναι πάντα να λένε ότι η Ελλάδα έχει κάποια ατού, γιατί έχουμε και τερματοφύλακες, έχουμε αμυντικούς, τα έχουμε όλα πλέον! Κάποια στιγμή υπήρχαν ελλείψεις, αλλά είναι όπως λες οι φουνταριστοί που πάντα υπήρχαν».
Πλέον το επίπεδο είναι πολύ υψηλό στην εθνική ομάδα, τι βλέπεις για το φετινό καλοκαίρι;
«Ο κόουτς έχει πονοκέφαλο πάντα αρχικά (σ.σ χαριτολογώντας). Να πω συγχαρητήρια στον Απόλλωνα και για τις πορείες όλων των ομάδων, της Βουλιαγμένης, του Πανιωνίου εύχομαι να συνεχίσουν έτσι! Νομίζω χτίζονται για να γίνεται όλο αυτό και για να φτάνουν ψηλά. Τώρα για την εθνική ναι η χρονιά ήταν πολύ πετυχημένη για πολλούς συλλόγους, όμως η δουλειά του κόουτς είναι να καταλήγει στους 13 που θα τον βοηθήσουν περισσότερο και θα δέσουν μεταξύ τους. Δεν θέλω να βάλω άγχος, γιατί κι εγώ όταν ήμουν στην εθνική ομάδα άκουγα «πάμε για μετάλλιο»! Δεν μ’ αρέσει όλο αυτό, αλλά η ομάδα σίγουρα αν ρωτήσεις τα παιδιά τα ίδια, θέλουν ένα μετάλλιο, νομίζω το αξίζουν και μπορούν να το κατακτήσουν! Εντάξει, μπορεί ένα παιχνίδι να σε στείλει εκτός, να υπάρχει μια ατυχία… Τα νοκ άουτ στο παγκόσμιο και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια, για να σε βάλουν στην τετράδα ή είναι να αφήσουν εκτός. Οπότε νομίζω ότι θα πάμε πάλι, πολύ πολύ καλά»!
Είστε η γενιά που «έσπασε» το γιουγκοσλαβικό λόμπι των μεταγραφών και… από εκείνη τη στιγμή το 2015 και έπειτα άρχισαν οι Έλληνες να πηγαίνουν σε ομάδες του εξωτερικού. Πόσο βοηθάει αυτό στο να εξελιχθεί κάποιος και γιατί το επιλέγει; Όπως και εσύ το επέλεξες δηλαδή. Υπάρχουν παιδιά που τώρα τελευταία βλέπεις ότι έχουν τις προτάσεις που παλιά τις είχαν μόνο οι Σέρβοι, οι Μαυροβούνιοι, οι Κροάτες… τώρα είναι οι Έλληνες! Γιατί επιλέγουν τους Έλληνες; Ο Άγγελος Βλαχόπουλος είπε, γιατί είμαστε πιο έξυπνοι, δουλεύουμε πολύ και είμαστε καλά παιδιά.
«Ναι, σίγουρα! Να πω ότι ήταν λίγο δύσκολο να γίνει η αρχή, γιατί πάντα ήμασταν έξυπνοι. Απλά δεν το είχαμε δείξει έξω… δηλαδή όταν έφυγαν 1, 2, 3 παίκτες αυτό αμέσως για τον άλλον μετράει, σου λέει ο Έλληνας θα φύγει. Είχαμε δει λίγο το ότι δεν φεύγουμε… «Είμαι στον Ολυμπιακό δεν φεύγω», «είμαι στη Βουλιαγμένη δεν φεύγω» έλεγαν. Ήμασταν κι εμείς λίγο δυσκίνητοι σε αυτό και έπρεπε να κάνουμε μια αρχή, γιατί μετά βλέπουν κι αυτό που λέει ο Άγγελος. Βλέπουν ότι ο Έλληνας είναι έξυπνο παιδί, καλός αθλητής, καλός επαγγελματίας και καλός συμπαίκτης! Αυτά όλα μετράνε και συνεπάγονται τα «ας πάρω άλλον έναν Έλληνα», «ας στείλω εκεί έναν», «ας ρωτήσω τον Έλληνα ποιον να πάρω κλπ»! Αυτό υπάρχει στην αγορά και είναι πολύ σημαντικό. Βλέπουμε για παράδειγμα τον Άγγελο τώρα να είναι αρχηγός σε μια ομάδα με Χρυσούς Ολυμπιονίκες»!
Γιατί πιστεύεις ότι είμαστε διαφορετικοί μέσα στο παιχνίδι; Το στυλ μας διαφέρει από εκείνο των Σέρβων και των Κροατών, όπως μου έχουν αναφέρει φίλοι από το εξωτερικό. Έχουμε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, αντίληψης ίσως… θέλουμε την διορατικότητα στον τρόπο παιχνιδιού μας, γιατί πιστεύεις ότι διαφέρουμε;
«Συνδυάζουμε αρκετά πράγματα είναι η αλήθεια. Εγώ δεν θα έλεγα ότι είμαστε οι πιο έξυπνοι ή οι πιο δυνατοί από όλους, ή οι πιο γρήγοροι… αλλά είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο σε όλα! Οπότε μέσα σε όλα αυτά, βάζουμε το δικό μας ταπεραμέντο, γιατί όσο να ‘ναι έχουμε το μεσογειακό στοιχείο και πλέον έχουμε βρει την ταυτότητά μας… την δική μας σχολή! Αυτό ψάχναμε τα προηγούμενα χρόνια και δεν το είχαμε βρει. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να έχουμε το δικό μας πλέον στυλ παιχνιδιού»!
Θα ήθελες να πεις κάτι τελευταίο στους ανθρώπους του Ολυμπιακού; Είναι πολλά τα χρόνια στην ομάδα…
«Εννιά χρόνια πέρασαν και όπως είπα και πριν, μόνο τα καλύτερα έχω να θυμάμαι και να λέω. Να ευχαριστήσω όλους τους προπονητές και όλους όσους μου φέρθηκαν άψογα, γιατί πλέον κλείνει ο κύκλος μου ως αθλητής του Ολυμπιακού. Να ευχαριστήσω επίσης, όλους τους συμπαίκτες μου, τον κόσμο που ήταν δίπλα μας – αυτούς τους φοβερούς φιλάθλους. Είναι σημαντικό για μια ομάδα να έχει κόσμο από πίσω που την στηρίζει και την ακολουθεί, να γεμίζει τις πισίνες και να υπάρχουν άνθρωποι που «πονούν» την ομάδα χωρίς κάποιο ουσιαστικό όφελος. Φεύγω με τα καλύτερα, φεύγω ως φίλος και θα συνεχίσω να παρακολουθώ τον Ολυμπιακό, όντας δίπλα με όποιον τρόπο χρειαστεί. Καλή επιτυχία φυσικά»!
Ήσουν από τους πρώτους ανθρώπους που όταν ξεκίνησα αυτή την δουλειά και όταν γεννήθηκε το #Aquafeed24 – ήσουν κοντά μου. Θα ήθελες να πεις κάτι στο κοινό που μας διαβάζει και μας ακολουθεί και έχει αγκαλιάσει πολύ το σπορ;
Επίσης… μου «βάζουν και χέρι» ότι ανεβάζω τα μπάτζετ των παικτών!
«Ε τότε να συνεχίσεις να το κάνεις (σ.σ γέλια)! Το #Aquafeed24 έχει συμβάλλει στο να μεγαλώσει και να δυναμώσει πολύ το άθλημα μας… Θέλουμε τέτοιους ανθρώπους και μέσα κοντά μας, γιατί μόνο καλό μπορούν να κάνουν σε όλο αυτό. Θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία γιατί ξέρω την αγάπη και την όρεξή σου γι’ αυτό – εύχομαι να γιγαντώνεται κάθε χρόνο. Όπως θέλουμε ανθρώπους που θα στηρίζουν διοικητικά τις ομάδες, έτσι θέλουμε και ανθρώπους που θα προβάλλουν σωστά το άθλημά μας, θα το «πονάνε» και θα το αγαπάνε, θα το διαφημίζουν όπως του αξίζει»!
