«Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ, να κλέψω το γλυκό μέσα απ’ το βάζο…». Αυτό που βρίσκεται πίσω από τη βιτρίνα, μέσα σε επτασφράγιστο – γιατί μας μάθανε να φοβόμαστε ό,τι αγαπούμε – μπολ, καλά τυλιγμένο ή καπακωμένο. Πάντα αυτό λαχταράς, αυτό που γυαλίζει αλλά δεν το έχεις.
Δεν το έχεις γιατί δεν τόλμησες, γιατί έμοιαζε τόσο άπιαστο που δεν έγινε καν ο κόπος. Και πως να το έχεις τότε; Μένοντας σε αυτά αρκείσαι με το μηδέν. Αν το παλέψεις και το δοκιμάσεις, αυξάνεις σίγουρα τις πιθανότητές σου να πας στο ένα.
Μιας και η επέτειος – η κάθε επέτειος – γενεθλίων – ανέκαθεν αποτελεί ευκαιρία ανασκόπησης, ποιος να το περίμενε όταν άρχισε να παίρνει αυτή η ιδέα του Αquapod σάρκα και οστά, πως μια μέρα, μια νύχτα για την ακρίβεια όχι και τόσο αργότερα από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, θα παρέλαυνε από το ταπεινό μας κρησφύγετο, εκεί που κρατούνται σφραγισμένα τα μελλοντικά όνειρα και φιλοδοξίες μας και μπολιάζει διαρκώς από αγάπη και πάθος, ένα είδωλο.
Η συνθήκη έμοιαζε ιδανική. Η Μπαρτσελονέτα αρίβαρε στον Πειραιά για τη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των «8» του LEN Champions League ώστε να τεθεί αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό. Πολλά τα ονόματα που είχαν πέσει στο… τραπέζι για ένα επεισόδιο ξεχωριστό, επετειακό για τα γενέθλια του #AQF24. Αυτό ωστόσο με τους περισσότερους κύκλους γύρω του ήταν ένα. Η ιδέα μας εξίταρε. Και μόνο στο ενδεχόμενο ο σπουδαίος Φελίπε Περόνε να αποδεχθεί την πρόκληση και να μας ακολουθήσει στο δικό μας… παλάτι που με τόσο κόπο και μόχθο έχει χτιστεί, υπήρχε άγχος και ανατριχίλα.
Με την πολύτιμη συνεισφορά της Λίας Μουντρίχα, τα όνειρα πήραν μορφή και ο Ισπανοβραζιλιάνος αστέρας άρτι αφιχθείς από το «Παπαστράτειο» έκατσε στην καρέκλα του συνομιλητή. Οι προετοιμασίες για να ανταποκριθούμε όσο καλύτερα γινόταν σε ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν πυρετώδεις και άξιζαν όλες μία προς μία.
Καριέρα λαμπρή διαρκείας δύο δεκαετιών και το κοντέρ συνεχίζει να γράφει. Τρεις φορές συνολικά πρωταθλητές Ευρώπης με τη Μπαρτσελονέτα (η οποία αποτελεί τη δική του… Ιθάκη αφού διανύει την τέταρτη θητεία του εκεί και πιθανότατα ομάδα που θα πέσουν οι τίτλοι τέλος), την Προ Ρέκο και τη Γιουγκ. Στο παλμαρέ του που διαρκώς επεκτείνεται για να χωρίσει ατομικές και ομαδικές διακρίσεις, βρίσκονται 15 πρωταθλήματα Ισπανίας και άλλοι εγχώριοι τίτλοι, όπου κι αν αγωνίστηκε. Δις το πρώτο… βιολί στο LEN Champions League (2012-13 με τους Καταλανούς και 2016-17 με τη Γιουγκ), άλλες τόσες MVP του Final 6 στις τελευταίες του κατακτήσεις (2015, 2016). Τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης και μέλος της καλύτερης επτάδας το 2008 και το 2012.
Παρότι τα χρόνια περνούν, ο Φελίπε Περόνε δεν μένει στο χώρο τιμής ένεκεν μέχρι να αποφασίσει να βγάλει το σκουφάκι. Στο παγκόσμιο της Φουκουόκα (χάλκινο μετάλλιο) ήταν και εκεί μέλος της καλύτερης επτάδας του τουρνουά με τη «Φούρια ρόχα», όπως και στο προηγούμενο LEN Champions League.
Τα μετάλλια, οι τίτλοι και οι επιτυχίες έχουν το δικό τους ειδικό βάρος αναμφισβήτητα όμως έρχονται σε δεύτερη μοίρα όταν εμφανίζεται μπροστά σου, σεμνός και ταπεινός, χαμογελαστός παρότι κουρασμένος και θέλει όσο εσύ να μοιραστεί το ταξίδι του, να μοιραστεί ιστορίες, να ξαναζήσει μέσω της συζήτησης στιγμές.
Η υδατοσφαίριση έρρεε στο αίμα του από μικρό παιδί, ήταν υπόθεση οικογενειακή. Λάτρης του σερφ και του Ζίου Ζίτσου αλλά δεν τέθηκε η παραμικρή αμφιβολία όταν ρωτήθηκε για τη μεγάλη του αγάπη. Στο όνομα αυτής άλλωστε άφησε φίλους, οικογένεια και πατρίδα πίσω του στα 16 του για να κυνηγήσει τα όνειρά του.
Η συμβουλή που έδωσε στους νεότερους ακροατές, η αντίδρασή του στο γκολ του Άλβαρο Γρανάδος που ισοδυναμούσε με την πρώτη θέση στον τελικό του πρόσφατου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο Ζάγκερμπ κόντρα στους οικοδεσπότες και αυτό που «ζηλεύει» σε εκείνον.
Ο Άλβαρο Περόνε «θα τα επαναλάμβανε όλα» όπως παραδέχθηκε. Τα μαθήματα αθλητικού βίου, ο τρίμηνος «εφιάλτης» το 2010 με τον τραυματισμό του, η απόφαση να φορέσει το σκουφάκι της πατρίδας του, Βραζιλίας. Απολαυστικός, προσεγγίσιμος, υπέροχος Φελίπε Περόνε.
Πλατύ το χαμόγελό μας, εμφανής η χαρά μας. Στα επόμενα!
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗ
