Υπήρχε πριν από χρόνια μια τοποθέτηση του Ραψωδού Φιλόλογου που έλεγε ότι για να αποτυπώσεις κάτι που πιστεύεις και να το αναγάγεις σε τέχνη πρέπει όταν το γράψεις να το σκίσεις μονομιάς και να προσπαθήσεις ξανά. Όταν ο όγκος πληροφοριών και το «μάθημα» έχει αυτό το μέγεθος τότε δεν έχει σημασία το ταλέντο, η σκέψη, παρά μόνο η συναισθηματική νοημοσύνη που πάντοτε φτιάχνει έναν δικό της κόσμο μέσα στον κόσμο και ίσως μπορεί να μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων.
Έτσι λοιπόν, δεν γνωρίζουμε ειλικρινά πώς να εξιστορήσουμε όσα ζήσαμε στη Βαρκελώνη τα τελευταία 24ώρα ως μέλη της αποστολής του Απόλλωνα Σμύρνης, επομένως θα εμπιστευθούμε το μοναδικό πράγμα που δεν θα αφήσω σε κανέναν να μας στερήσει, δηλαδή το κομμάτι της ψυχής που βάζουμε στη δουλειά μας και εναρμονίζεται με τον κάθε έναν που προσπαθεί για έναν μεγάλο σκοπό σε αυτό το μικρό σπορ που υπηρετούμε.
Υπάρχουν τα δεδομένα και υπάρχουν παράλληλα όσα βρίσκονται κάτω από τη μύτη του «παγόβουνου» της επιτυχίας. Ο Απόλλων Σμύρνης έγραψε στην Τεράσα την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας του, πέτυχε ένα αθλητικό θαύμα, αλλά εκεί μέσα δεν πιστεύουν στα θαύματα, παρά μόνο στη σκληρή δουλειά. Για αυτό, ανοίξτε το παρακάτω τραγούδι που συνοδεύει την ιστορία του Απόλλωνα και διαβάστε τη δική μας ματιά σε όσα έγιναν…
Είναι ορισμένες φορές που βιώνεις μια εξωσωματική εμπειρία και πιστεύεις ότι ονειρεύεσαι, ότι δεν μπορεί να συμβαίνει στα αλήθεια όλο αυτό. Πολλές φορές για κακό και λίγες φορές για καλό. Αυτό συνέβη και είναι εντυπωσιακό. Γράφεται στα κιτάπια της ιστορίας ο τρόπος που ήρθε αυτό το πρώτο ευρωπαϊκό, το πρώτο τρόπαιο στα 132 χρόνια ζωής του Απόλλωνα και δεν μπορώ να πιστέψω ότι ουδείς το είχε φανταστεί αλλιώτικα. Το τμήμα υδατοσφαίρισης του Απόλλωνα Σμύρνης ιδρύθηκε γιατί υπήρχε ο ρομαντισμός στην καρδιά του Γιώργου Αφρουδάκη και της οικογένειας του, για να τιμήσουν την ιστορία, για να γίνει αυτή η ομάδα το καμάρι της προσφυγιάς. Οι ρίζες, αδερφέ μου, είναι μια κινητήριος δύναμη που σε τροφοδοτεί ανελλιπώς. Γιατί οι μυρωδιές από την κουζίνα του παππού και της γιαγιάς δεν αλλοιώνονται στους αιώνες. Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Απόλλων Σμύρνης ανέβηκε κατηγορίες, σταθεροποιήθηκε με άνεση στην Α1 ανδρών, αξιοποίησε κάθε ευρωπαϊκό εισιτήριο και στο ξεπέταγμα της μοίρας, που ήταν να πιάσει στα χέρια του έναν ευρωπαϊκό τίτλο, λειτούργησε ως ένας έμπειρος οργανισμός.
Εν τούτοις, εμείς είμαστε εδώ για να καταγράψουμε κάτι που για εμάς έχει σημασία. Είναι όμορφο, πολύ όμορφο, να βλέπεις μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων να φθάνει έως το τέλος του δρόμου. Ο Γιώργος Αφρουδάκης, ο Ζάχος Αφρουδάκης, ο Πολύβιος Αφρουδάκης, ο Νίκος Δεληγιάννης, όλοι τους έχουν τέτοιες εικόνες να θυμούνται, αλλά η ειδοποιός διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά, ένα συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων έζησε μαζί το «μεγάλωμα», την άνθιση και το τμήμα υδατοσφαίρισης του Απόλλωνα άνοιξε τα φτερά του, έθεσε θεμέλια, με αυτή τη Διοίκηση, με αυτό το προπονητικό επιτελείο, με αυτούς τους αθλητές. Και αυτό μετράει διαφορετικά.
Από την προκυμαία της Σμύρνης, από την αλμύρα στα ρούχα και το αλάτι πάνω στο κορμί των παππούδων τους, οι Απολλωνιστές βρέθηκαν στη Βαρκελώνη για να ξεδιψάσουν με έναν ευρωπαϊκό τίτλο και να γυρίσουν σπίτι περήφανοι που υπηρετούν μια ιδέα, γιατί αυτό είναι ο Απόλλων Σμύρνης και ευχόμαστε να συνεχίσει έτσι στο μέλλον. Φθάσαμε λοιπόν στην Τεράσα και ζήσαμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες που καθόρισαν την επιτυχία και θα τις ανταμώσουμε ξανά στο μέλλον. Πιστεύουμε πολύ στις λεπτομέρειες, πιστεύουμε πολύ στο να σηκώνεσαι από το τραπέζι και να βάζεις την καρέκλα στη θέση της, πιστεύουμε πολύ στο να είσαι συνεπής και αυτά τα είδαμε αυτό το τριήμερο στην αποστολή του Απόλλωνα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είδαμε άγχος, από κανέναν, θαρρείς και γνώριζαν, είχαν υψηλή πίστη και αυτή προέρχεται από την προπόνηση, όχι τόσο από τον χαρακτήρα. Τα παιδιά ήξεραν πόσο έχουν δουλέψει και απολαύσαν στο έπακρο αυτή την πορεία, αυτή τη διαδικασία, αλλά και το ίδιο το παιχνίδι. Δεν ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός άγχους στο σώμα τους, ήταν ήρεμοι, οραματίζονταν κάθε φάση πριν τον τελικό και δεν… μάσησαν από την «κόκκινη κόλαση» της Τεράσα. Όσον αφορά αυτό, ζήσαμε μια γιορτή για το μικρό μας σπορ, μια υπέροχη ατμόσφαιρα χωρίς αντιπερισπασμούς, παιδιά στην κερκίδα και τρελούς Απολλωνιστές να ωθούν την ομάδα τους στη νίκη. Τίποτα, δεν είναι δεδομένο και το κρατάμε ως φυλακτό. Το σπορ κέρδισε στην Βαρκελώνη..
Στο ίδιο το παιχνίδι, στον μεγάλο τελικό, ήταν σημαντικό που ο Απόλλωνας δεν μπήκε ποτέ για να υπερασπιστεί το +1 από το «Σεράφειο», αλλά για να κερδίσει και κάτι παραπάνω: Να το κάνει εντυπωσιακά. Υψηλό σκορ για τελικό, αναμφίβολα, αλλά ήταν έτοιμοι οι παίκτες του Δεληγιάννη, πάλεψαν, μάτωσαν όπως για παράδειγμα ο Χονδροκούκης που ρωτούσε τη γιατρό πότε θα μπορέσει να επιστρέψει στο ματς, πανηγύριζαν τις άμυνες και άρχισε να γράφεται έτσι το όνομα του Απόλλωνα στην ταμπέλα του τροπαίου. Ήταν μερικές στιγμές από ένα σύνολο ενεργειών που ξεχώριζαν, για εμάς το πρώτο γκολ του Μόκκα από τη θέση «3», πολύ σημαντικό, ένα γκολ του Μπογκντάνοβιτς στην κόντρα στο ξεκίνημα που έδειξε την πρόθεση, εντάξει φυσικά το αδιανόητο γκολ του Σέρβου από τη σέντρα, η γκολάρα του Γαρδίκα με ατομική ενέργεια, μαρκαρισμένος, που επέβαλλε τη σιωπή στο κολυμβητήριο, η διαύγεια του Βίσκοβιτς, η επιμονή του αρχηγού Σολανάκη στα 2μ., η άνοδος του Γαλανόπουλου στο δεύτερο ημίχρονο, οι άμυνες του Δίπλαρου, η αξιοποίηση των ευκαιριών από τον Μπραΐμη, το πολυεργαλείο Αλαμάνος, o Μυρίλος που έβγαλε ενέργεια στην άμυνα, ο Γωνιωτάκης που έδειξε την κλάση του, ο Καβουσανός που ξεπετάχτηκε στα δύσκολα με συνέπεια και όλα, μα όλα, τα παιδιά. Ακόμη και από τον πάγκο, υπήρχε ενέργεια, υπήρχε φωνή και υποστήριξη. Όποιος μπήκε, ήταν έτοιμος να ματώσει. Σε τέτοια παιχνίδια δεν μετράνε πολύ οι αριθμοί, αλλά 18 γκολ σε τελικό και να… χάσεις, ε δεν γίνεται!
Και, Θεέ μου, τι μαγεία, να το κατακτάς στην έδρα του αντιπάλου, μέσα σε ένα γεμάτο κολυμβητήριο, με 100 φιλάθλους να έχουν ταξιδέψει μόνο για να σε στηρίξουν, με ανατροπές, με πείσμα, με το θάρρος και το θράσος που χρειάζεται, αλλά και με ταπεινότητα. Να επιστρέφεις και να σε περιμένουν στο αεροδρόμιο άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που χάρη σε αυτά τα παιδιά άγγιξαν ένα ευρωπαϊκό και δεν θα κοιμηθούν από χαρά τις επόμενες ημέρες, που δάκρυσαν για την επιτυχία και την αφιέρωσαν στους πρόσφυγες παππούδες τους και πατεράδες τους.
Υπάρχει όμως και κάτι επιπλέον που κάνει αυτή την προσπάθεια ξεχωριστή και είναι η φροντίδα. Δεν γίνεσαι ομάδα από τη μια μέρα στην άλλη και δεν γίνεσαι ένα αν δεν υπάρχουν αφανείς ήρωες. Αυτό το σύνολο αθλητών δεν έπαιξαν μόνο για τους εαυτούς τους, έπαιξαν για όσους βοηθούν να στηθεί στο «Σεράφειο» ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι υψηλών προδιαγραφών, για όσους κουβαλάνε αντικείμενα, για τον Γιώργο, τον Ζάχο που είχαν το όραμα και το υλοποίησαν, τον κ. Πολύβιο που τους προσφέρει τυρόπιτες από το.. γνωστό στέκι της Γλυφάδας και λαμπάδες, έπαιξαν για τις οικογένειες τους, για τον Σπύρο Μίντζη που ακούει τους προβληματισμούς τους και λύνει προβλήματα από την πρώτη ημέρα, για τον Θοδωρή Μπερδέ που είναι πάντα εκεί, για τον Γιώργο Αγγελάκη που αγαπάει την ομάδα τόσο πολύ και είναι η καρδιά της, για τον Βασίλη Μότση που είναι εργοστάσιο παραγωγής περιεχομένου και δίνει φως στις πτυχές της ιστορίας αυτής της ομάδας, για τον Λευτέρη Παυλίδη που με ηρεμία αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, για τον Χρήστο Κοδέλλα που δημιουργεί εικόνες της ιστορίας, για τον Γιώργο Καζαζίδη που έδωσε τα φώτα του στη φυσική κατάσταση των παικτών με επιμονή και γνώση. Είδαμε τον κ. Σταμάτη Βελλή να παρακολουθεί αγώνα πόλο του Απόλλωνα για πρώτη φορά εδώ και εννέα χρόνια, επομένως το γούρι θα υπάρχει για τη συνέχεια…
Αφήσαμε προς τέλος κάτι που για εμάς έχει ιδιαίτερη σημασία δηλαδή τη συνύπαρξη του Νίκου Δεληγιάννη με τον Δημήτρη Μιτελούδη. Υπάρχει η στοχοπροσήλωση, υπάρχει το σχέδιο και υπάρχει και πίεση από εκείνους προς τους αθλητές, γιατί μόνο έτσι γίνεται. Ίσως παρεξηγηθεί αυτό που θα ακολουθήσει, αλλά όταν ο προπονητής ιδρώνει στην προπόνηση όσο και οι παίκτες, σε κάθε ώρα, σε κάθε προπόνηση, τότε η ομάδα πιστεύει και έτσι γίνεται η αρχή για μια επιτυχία. Προπονητές καρέκλας, προπονητές κινητού, ανακολουθίες λόγων και πράξεων, business plan με πούρα, δεν υφίστανται όταν θέλεις να πετύχεις κάτι μεγάλο και σε αυτή την περίπτωση όλα αυτά δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτή την επιτυχημένη εικόνα. Ο οργανισμός του Απόλλωνα διαμορφώθηκε έτσι που πλέον αποβάλλει την τοξικότητα εν τη γενέσει της και αυτό είναι κάτι σπουδαίο για τώρα και το μέλλον.
Όσον αφορά το #AQF24, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη Διοίκηση του Απόλλωνα και τον Γιώργο Αφρουδάκη για την πρόσκληση να ακολουθήσουμε την αποστολή, τόσο εμείς όσο και οι αξιοσέβαστοι συνάδελφοι. Οι ελληνικές ομάδες χρειάζονται εξωστρέφεια και προβολή σε όλον τον κόσμο και αναφορικά με το #Aquafeed24 σπάσαμε για ακόμη μια φορά κάθε ρεκόρ προβολής στα Social Media και στην ιστοσελίδα μας, γιατί καλώς ή κακώς, προερχόμαστε από τις ρίζες αυτού του σπορ και γνωρίζουμε καλύτερα απ’όλους τι χρειάζεται για να του αλλάξουμε επίπεδο. Παράλληλα, κρατήσαμε το γούρι αναλλοίωτο καθώς όπου υπάρχει το #AQF24 υπάρχει και τρόπαιο προς το παρόν, σε περίπτωση που διαβάσουν αυτό το κείμενο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για το άμεσο μέλλον!
Ξεπερνώντας κατά πολύ τις 1.000 λέξεις, είμαστε σίγουροι ότι δεν αποτυπώσαμε στο ελάχιστο όσα συνέβησαν και μάλλον θα έπρεπε να σκίσουμε αυτές τις σελίδες και να προσπαθήσουμε ξανά. Τα μάτια όμως και η μνήμη τα αποτύπωσαν πλήρως και οι ευκαιρίες στο μέλλον θα είναι πολλές για να μιλήσουμε για αυτά. Θυμάμαι από έναν μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων μέσα στο κατάμεστο πλήθος μια γιαγιά να είναι η μοναδική που δεν κρατούσε κινητό για να βγάζει βίντεο, διότι τα αποτύπωνε ευδιάκριτα στα αρχεία της μνήμης της και όχι σε μια συσκευή. Κάπως έτσι…
Θα τελειώσουμε με κάτι που αναφέραμε νωρίτερα, αλλά θα θέλαμε να το διευρύνουμε. Αυτό το σύνολο αθλητών αμφισβητήθηκε έντονα, αλλά με σκληρή δουλειά πέτυχαν κάτι σπουδαίο και έβαλαν το όνομα τους στις σελίδες της ιστορίας της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Πιστεύω βαθιά ότι ένα τρόπαιο έχει σημασία να το κατακτάς σε ένα μέρος όπου σε αγαπάνε για αυτό που είσαι ως άνθρωπος… Τα Κύπελλα στρογγυλοκάθονται στις βιτρίνες, αλλά οι παρέες υπάρχουν στη μνήμη αέναα.
Αποστολή στη Βαρκελώνη για το #AQF24: Ορέστης Κανελλόπουλος
