«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά». Το 2023 ο υγρός στίβος αγαπήθηκε λίγο περισσότερο και τοιουτοτρόπως. Συνηθισμένος να αποτελεί τον… φτωχό συγγενή οτιδήποτε εμπορικού που φέρνει νούμερα, τηλεθέαση, έσοδα και ούτω καθεξής, τη χρονιά που μας αφήνει ο υγρός στίβος αποφάσισε να μην «μοιραλατρήσει».
Τα προβλήματα γνωστά και αρκετά, δεν εξαφανίστηκαν ούτε τα πήρε ο άνεμος. Οι επιτυχίες φέρνουν και την αναγνώριση λένε αλλά που; Οι διακρίσεις και τα μετάλλια έρχονται, ελάχιστα όμως αλλάζουν. Όσοι ασχολούμαστε με αυτό το χώρο έχουμε την ατυχία να περνάμε στα… ψιλά ό,τι και να γίνει αλλά και την τύχη να συνυπάρχουμε και να αλληλοεπιδρούμε με αθλητές «διαμάντια». Να ζούμε στον κόσμο που με τόσο κόπο έχτισαν. Χωρίς το παραμικρό ίχνος βεντετισμού παρά το μέγεθος των επιτυχιών τους είτε κριτής είναι το σκορ είτε το χρονόμετρο.
Οι φωνές «Είμαι και εγώ εδώ» ακούγονται από μακριά και χάνονται. Γίνονται ψίθυροι, σιωπή αλλά και ρομάντζο, μια «μελωδία της ευτυχίας».
Στη λίστα με τις κορυφαίες στιγμές του 2023 που γέρασε και μας άφησε σοφότερους, θα μπορούσαν να χωρέσουν πολλές στιγμές. Από τα 13 μετάλλια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα τεχνικής του Βελιγραδίου και τα 14 στο Κάϊρο στην κατηγορία των Νέων, μέχρι τα ιστορικά χρυσά των Δημήτρη Μάρκου και Στέργιου-Μάριου Μπίλα στο Δουβλίνο και το Ευρωπαϊκό Κ23, το χρυσό ντουέτο Καραπαναγιώτου-Κρομμυδάκη στην καλλιτεχνική κολύμβηση Νεανίδων και τα αγόρια και κορίτσια στη Μανίσα (Εθνικές ομάδες Εφήβων και Νεανίδων) στο πόλο.
Άλλωστε ήταν αρκετές οι «γαλανόλευκες» επιτυχίες στο διεθνές στερέωμα. Σύμφωνα με την Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας, τα αθλήματα του υγρού στίβου ξεπέρασαν τα 100 μετάλλια (119 για την ακρίβεια) στις μεγάλες διοργανώσεις, και οι αθλητές/αθλήτριες, προπονητές/τριες, φυσικοθεραπευτές/τριες, γιατροί και όλοι όσοι συνέβαλαν σε αυτό το νούμερο, μας έκαναν υπερήφανους. Νεαροί και νεαρές, «μπαρουτοκαπνισμές κάνες» και μη έβαλαν το λιθαράκι τους με την κολύμβηση και δη την τεχνική να αποτελεί την… κορωνίδα των διακρίσεων. Στην εξίσωση, όχι αναλυτικά όπως θα έπρεπε, οι Έλληνες masters που διαπρέπουν και εκπροσωπούν τη χώρα στο εξωτερικό, κατακτώντας μετάλλια και κορυφές, αποδεικνύοντας ότι ο στόχος του αθλητισμού είναι μακροπρόθεσμος και όχι με ημερομηνία λήξης…
Σε αυτό το χώρο όμως – χωρίς την παραμικρή υποβάθμιση μιας θέσης στο βάθρο – οι διαφορές είναι υπερβολικά λεπτές. Ένα δέκατο του δευτερολέπτου, ένα μπλοκ, μια άμυνα, μια απειροελάχιστη διαφορά στη βαθμολογία μπορούν να σε ανεβάσουν ή να σε κατεβάσουν στο πόντιουμ των νικητές. Στον υγρό στίβο όμως ελέω των δυσκολιών και των κινδύνων που πολλές φορές ελλοχεύει ο χώρος με τις υπάρχουσες συνθήκες, νικητές και νικήτριες είναι όλοι όσοι εξακολουθούν να αφιερώνουν χρόνο, κόπο και συχνά χρήμα για μια κοινή αγάπη, το νερό.
Παρά τις πάμπολλες λοιπόν στιγμές δόξας, στο #AQF24 επιλέξαμε αυτές που μας ταξίδεψαν περισσότερο και οι λόγοι δεν ήταν αμιγώς αγωνιστικοί. Με μάτια καθαρά, ειλικρινή και την ελπίδα τα αθλήματά μας να ακουστούν περισσότερο με το «φρέσκο» έτος και μαζί να μας παρασύρουν και εμάς.
Τα δάκρυα της Ελευθερίας Πλευρίτου
Το ημερολόγιο έδειχνε 28 Ιουλίου και η Εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης των γυναικών τερμάτισε στην 8η θέση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στη Φουκουόκα, με την απόστασή της από τη ζώνη των μεταλλίων να είναι σαφώς μικρότερη από την «αποστειρωμένη» πραγματικότητα. Η ήττα από τον Καναδά αποτέλεσε το… ποτήρι των συναισθημάτων της Ελευθερίας Πλευρίτου που ξεχείλισε.
«Αδικούμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, μας αδικεί αυτή η θέση» παρέθεσε on air και με δάκρυα στα μάτια η κορυφαία παίκτρια του Ευρωπαϊκού ένα χρόνο νωρίτερα. Γιατί η Εθνική ομάδα στο δικό μας το χώρο δεν είναι μια συνεύρεση γνωστών, μια υποχρέωση που πρέπει να βγει. Τα λόγια του Άγγελου Βλαχόπουλου στο #AQF24 μεταφέρουν καλύτερα από το κάθε τι, την αλήθεια: «Ακόμα και στις ομάδες μας όταν είμαστε, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι η Εθνική ομάδα».
Η «συγγνώμη» του Θοδωρή Βλάχου
Στη χώρα των χαμένων ευθυνών, ο άνθρωπος που αναγέννησε την ελληνική υδατοσφαίριση σε εθνικό επίπεδο (και όχι μόνο) ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη για μία του απόφαση που ίσως και να στέρησε στην ελληνική ομάδα το πρώτο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας.
Ποιος; Ο Θοδωρής Βλάχος, ο αναμορφωτής της «Επίσημης Πετυχημένης», ο άνθρωπος εκείνος που σταδιακά, βήμα βήμα έχει δημιουργήσει ένα σύνολο… κόσμημα, αγωνιστικά και μη, που «διψάει» να βρίσκεται μαζί. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ελληνικού πόλο. Η Εθνική ομάδα μόλις έχει απωλέσει μια ιστορική ευκαιρία να νικήσει την σπουδαία των Μαγυάρων σχολή στο παιχνίδι που θα αναδείκνυε την κορυφαία ομάδα του κόσμου.
Σε έναν γκραν γκινιόλ τελικό, ο Φουντούλης έκλεψε τη μπάλα με 36” να απομένουν για το τέλος του τελικού και με το σκορ στο 10-10. Η Εθνική ομάδα έβγαινε στην κόντρα 2-1 σε μια τεράστια ευκαιρία. Ο Θοδωρής Βλάχος κάλεσε τάιμ άουτ και ευθύς αμέσως κατάλαβε ότι δεν ήταν η πιο ορθή επιλογή. Η συνέχεια γνωστή και πονεμένη λόγω της εξέλιξης.
Ο αθλητισμός είναι ακαριαίες αποφάσεις και ο 54χρονος προπονητής, περήφανος για όσα είχε πετύχει η ομάδα που τόσο πίστευε και πιστεύει, ένιωθε προδομένος από τον ίδιο του τον εαυτό. Μεγαλώνοντας σε μια χώρα που το επικοινωνιακό σκέλος και η… αποφυγή των ευθυνών υπάρχουν παντού τριγύρω, ο κύριος υπεύθυνος του στέρεου και λαμπερού οικοδομήματος της Εθνικής ομάδας πόλο των ανδρών, ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό. Τον κοίταξε στα μάτια μέσα από την κάμερα της κρατικής τηλεόρασης, σε μια στιγμή αξέχαστη και ενώ η ιδιαίτερη πατρίδα του, ο Βόλος, ΚΑΙΓΟΤΑΝ. Ο αθλητισμός και η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από περισσότερους Θοδωρήδες Βλάχους.
Το λαμπερό και πολυπλεύρως κερδοφόρο World Cup Athens
Πλατιά χαμόγελα, όμορφες εικόνες. Μικροί και μεγάλοι φαν της κολύμβησης έζησαν στο ΟΑΚΑ μια αθλητική πανδαισία που όμοιά της είχε να βιώσει η χώρα σχεδόν δύο δεκαετίες. Η κεντρική πισίνα του κολυμβητηρίου φόρεσε τα καλά της και υποδέχθηκε το τριήμερο 13-15/10 αθλητές της avant garde να μάχονται με τα χρονόμετρα και τα ρεκόρ. Κυρίως όμως έφερε τους επόμενους Χρήστου, Μάρκο, Ντουντουνάκη, Βαζαίο, Γκολομέεβ στην πισίνα, να δουν από κοντά τα ινδάλματά τους και να εμπνευστούν από αυτά.
Χρυσοί Ολυμπιονίκες, Παγκόσμιοι πρωταθλητές και η αφρόκρεμα της ελληνικής κολύμβησης, έδωσαν το παρών σε ένα τριήμερο γιορτή με πολλαπλά κέρδη και οφέλη για το (άμεσο) μέλλον. Μία διοργάνωση που την ευχαριστήθηκαν οι γηγενείς αθλητές και είχε απώτερο σκοπό τη σύσφιξη σχέσεων του κόσμου με το άθλημα. Ιδίοις όμμασι. Ένα τριήμερο γεμάτο οράματα και παρακαταθήκη για το μέλλον αλλά και ένα άκρως πετυχημένο πείραμα, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της παγκόσμιας Ομοσπονδίας για τη φιλοξενία μελλοντικών σπουδαίων διοργανώσεων.
Η «Βασίλισσα» και παράδειγμα προς μίμηση, Άννα Ντουντουνάκη
Η Άννα Ντουντουνάκη στο Οτοπένι της Ρουμανίας στο τελευταίο μεγάλο ραντεβού στο κολυμβητικό καλεντάρι για το 2023, κολύμπησε τα 50 μέτρα πεταλούδας πιο γρήγορα από κάθε άλλη Ευρωπαία αθλήτρια. Η Χανιώτισσα Άννα που έχει γεννηθεί για να διαψεύδει, ακροβατεί συνεχώς στην υπερβατικότητα, καταρρίπτοντας «αστικούς μύθους».
Πόσα «Δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω» έχει αποδείξει πια αυτό το χρυσό κορίτσι; Υποψήφια διδάκτωρ νομικής, τελειόφοιτη οσονούπω φοιτήτρια στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παίζει πιάνο, μιλά ξένες γλώσσες μα κυρίως είναι ένας σπουδαίος ΆΝΘΡΩΠΟΣ, το ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα νεαρά κορίτσια και αγόρια που ατενίζουν το μέλλον απαισιόδοξα, το κοιτάζουν σαν «βουνό». Μια γυναίκα καλοσυνάτη, ευθυτενής, ευαίσθητη αλλά και επίμονη.
Μπρος στην ελληνική σημαία και τον ύμνο, δάκρυσε, μετά βίας οι σταγόνες δεν έτρεξαν… ποτάμι. Τα μάτια της γέμισαν με όλες εκείνες τις στιγμές που μόχθησε για να τα καταφέρει και τα κατάφερε ΞΑΝΑ. Η Άννα Ντουντουνάκη είναι ένα υγιές πρότυπο και η εικόνα της στο βάθρο, η πιο ελπιδοφόρα για να καλωσορίσουμε το νέο έτος.
