‘Ενα όνομα, μία ιστορία. Έπρεπε να γίνει έτσι για μία σπουδαία αθλήτρια. Δεν γινόταν το τέλος της από την Εθνική ομάδα να ήταν μία αναγκαστική απόφαση χωρίς διάκριση στα… ύστερα της καριέρας της, χωρίς να αποτάξει από πάνω της το όποιο βάρος. Κάποιες φορές το μελάνι σταματάει να αφήνει το αποτύπωμά του όμως τη μοίρα σου, όταν την κυνηγάς και δεν την εναποθέτεις στα χέρια της τύχης, την ορίζεις ή έστω αυξάνεις τις πιθανότητές σου για να σου επιφυλάσσει κάτι όμορφο, ξεχωριστό.
Οι τελείες ενώθηκαν, η μία άκρη της κλωστής βρήκε την άλλη. Η Αλεξάνδρα Ασημάκη πραγματοποίησε την καλύτερή της εμφάνιση στο τουρνουά εκεί που έπρεπε, στο «μικρό» τελικό και αφού ο στόχος επετεύχθη, ανοίχτηκε στην κάμερα του #AQF24 και τον Ορέστη Κανελλόπουλο.
Αυθεντική ως συνήθως, γλυκύτατη όπως πάντα. Κάτι χρωστούσε η Αλεξάνδρα στην Εθνική και η Εθνική στην Αλεξάνδρα. Τα λόγια περισσεύουν όμως, τα είπε όλα μοναχή της.
«Τεράστια λύτρωση πρώτα απ’ όλα γι’ αυτούς που ήμασταν εδώ και ζήσαμε κάθε μέρα αυτή την προσπάθεια κι αυτό το τεράστιο αγώνα στο τελευταίο παιχνίδι να καταφέρουμε πάρουμε την πρόκριση η οποία έλειπε για τόσα πολλά χρόνια από αυτή τη χώρα και τη γυναικεία υδατοσφαίριση. Τεράστια λύτρωση για όλους εκείνους και εκείνες που έχουν υπηρετήσει με ειλικρινή αγάπη και έχουν βρεθεί κοντά στην Εθνική ομάδα. Ξέρεις όταν κάτι το έχεις κάνει με πολλή αγάπη, δεν φεύγει ποτέ από πάνω σου. Είναι σαν ένας λεκές που μένει πάντα κολλημένος στο δέρμα σου, το να έχεις υπηρετήσει αυτή την ομάδα με συνέπεια. Ξέρουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ χαρούμενοι. Τεράστια λύτρωση για τις οικογένειες μας η κάθε μια έχει την δική της διαφορετική ιστορία. Όλες έχουν διαβεί ένα δρόμο και έχουν χαράξει μια διαδρομή για να φτάσουν ως εδώ και έχουν ανθρώπους πίσω τους που της στηρίζουν. Προσωπικά για μένα τεράστια λύτρωση γιατί είμαι σχεδόν ένα μήνα στην προσπάθεια αυτής της ομάδας να πάρει αυτό το πολυπόθητο εισιτήριο. 16 χρόνια μακριά από Ολυμπιακούς Αγώνες η Ελλάδα μας!!
Ήταν ένα αγκάθι στη ψυχή όλων μας και στη δικιά μου σαν μια αποστολή που σαν να μην την είχα εκτελέσει και συνήθως αυτά που έχω φανταστεί/ονειρευτεί, θέλω να τα πετυχαίνω. Δεν είχαμε καταφέρει να το πετύχουμε μέχρι τώρα. Όταν σταμάτησα και αποσύρθηκα από την ενεργό δράση ήταν ουσιαστικά μία Προολυμπιακή χρονιά που θα γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες τότε, οι οποίοι λόγω του κορωνοϊού αναβλήθηκαν και κάπου εκεί σε αυτήν την κατάσταση, πήρα και εγώ αυτήν την απόφαση να σταματήσω και να ανοίξω μια νέα σελίδα στη ζωή μου. Από εκεί και πέρα μετά η ιστορία, το σύμπαν, ο Θεός όπως δίνει δύναμη στο καθένα. Εγώ πιστεύω πολύ σ’ αυτή την ανώτερη δύναμη, στο Θεό και ευγνωμονώ το Θεό που με έχει γερή και δυνατή εμένα και την οικογένειά μου που με στηρίζει. Όλα αυτά τα υπέροχα κορίτσια που έκαναν περήφανοι την Ελλάδα μας!!
Η ιστορία ήταν να γραφτεί κάπως διαφορετικά. Ξεκίνησα και πάλι την ενεργό δράση ως αθλήτρια με την ομάδα του Αλίμου και χρόνο με το χρόνο ενώ δυνάμωνε η ομάδα μας, ένιωθα κι εγώ πιο δυνατή, να πατάω πιο γερά στα πόδια μου και κάπου εκεί άρχισε να φαίνεται το όνειρο της Εθνικής ομάδας. Όχι όμως εγωιστικά γιατί ειλικρινά ακόμα και τώρα είμαι γεμάτη από όμορφες και άσχημες στιγμές αλλά όλα αυτά με έχουν διαμορφώσει στον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Ήθελα να είμαι εδώ γιατί ένιωθα ότι κάτι είχα αφήσει ανεκπλήρωτο γι’ αυτή την ομάδα, για μένα σαν Αλεξάνδρα, για τον τρόπο που είχα σταματήσει τότε. Και τα έφερε έτσι η μοίρα και σήμερα είμαι εδώ και κάνουμε αυτή τη συζήτηση και πήραμε αυτήν την πρόκριση πανάξια στην πρώτη πρόκληση που βρέθηκε μπροστά μας που ήταν αυτό το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Χάλκινο μετάλλιο, πρόκριση για το Παρίσι. Παλληκαριά νίκη απέναντι στην Ιταλία. Απίστευτη ψυχή και πάθος. Μπήκαμε σ’ αυτό το παιχνίδι με το μαχαίρι στα δόντια όπως πρέπει να παίζει μια Εθνική ομάδα Ελλήνων γιατί την ψυχή τη δικιά μας – δεν είναι κλισέ – κανείς δεν την έχει. Ήμασταν ενωμένες, ήμασταν ένα και τα καταφέραμε. Λύτρωση και δικαίωση είναι το συναίσθημα που επικρατεί σε όλες μας».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις και η γενναιότητα που δείχνει η Αλεξάνδρα Ασημάκη αποτελούν μάθημα. Ένα masterclass ψυχής που πηγάζει από τα έγκατα του μέσα της.
«Πηγάζει από μέσα μας, κυλάει στις φλέβες μας, στο αίμα μας. Είναι όλες οι παραστάσεις που έχουμε από μικρά παιδάκια μέχρι ενήλικες. Από τότε που ήμασταν εμείς μικρά παιδιά μέχρι τη μέρα που δημιουργούμε τη δική μας οικογένεια, τα δικά μας παιδιά. Όλα αυτά με έχουν διαμορφώσει στον άνθρωπο που είμαι σήμερα και πραγματικά ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα και τα αντιμετωπίζω, ό,τι εισπνέω, είναι τόσο διαφορετικός. Πιστεύω – και το πίστευα πάντα – και η ζωή μέχρι σήμερα και ακόμα και τώρα με αυτό το επίτευγμα της Εθνικής ομάδας, αυτό που καταφέραμε, με έχει διδάξει και ακόμα με μαθαίνει. Και νιώθω χαρούμενη γιατί αυτό θα το πω και στην κόρη μου αύριο μεθαύριο, ότι “Όταν κάτι το θες πολύ, το αγαπάς πολύ, δουλεύεις πάρα πολύ σκληρά γι’ αυτό και βασικό κριτήριο να κρατάς την ψυχή σου αγνή, τότε η μοίρα σου και η τύχη σου είναι στα δικά σου χέρια”. Στα δικά μας χέρια ήταν λοιπόν σε αυτό το παιχνίδι και τα καταφέραμε».
Παρούσα σε δύο σοκαριστικούς αποκλεισμούς στο παρελθόν. Συνεπώς είναι η πλέον κατάλληλη να εξηγήσει το πως και το γιατί. «Την παρακολουθούσα την ομάδα γιατί όπως είπαμε όταν έχεις αγαπήσει βαθιά και υπηρετήσει με συνέπεια την Εθνική μας ομάδα, αυτό δεν φεύγει ποτέ από το αίμα σου, και πάντα ήταν κοντά στις διακρίσεις. Στο Σπλιτ έπαιξε με ψυχή και πάθος.
Νομίζω ότι σε αυτό το παιχνίδι ήταν μία Εθνική ομάδα από αυτές που χαιρόμαστε να βλέπουμε. Που κάθε φορά που έβλεπα ή έχω παίξει, βλέπεις αυτήν την ενέργεια και ξέρεις ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος. Και σε αυτό το παιχνίδι, από το πρώτο λεπτό, νομίζω ως αυτό δείξαμε. Ήμασταν πραγματικά ένα, ενωμένες όλες σε κάθε άμυνα και κάθε επίθεση, σε κάθε μπλοκ, σε κάθε γκολ. Δεν νομίζω ότι μπορούσε κάτι να μας στερήσει αυτή τη νίκη, όχι αυτή τη φορά. Υπήρχε κάτι διαφορετικό. Νομίζω πως όλοι και όλες το νιώσαμε έτσι και γι’ αυτό ήρθε αυτό που τόσα χρόνια περιμέναμε».
Αργά ή γρήγορα, το Netflix θα την ανακαλύψει, το ταξίδι της ζωής της, δεν γίνεται. Αν δεν γίνει ταινία η δική της ιστορία, τότε ποια; Νέα πίστα, φρέσκο επεισόδιο. «Αν ήμασταν άλλο σπορ, πολλές ιστορίες μας έχουν ενδιαφέρον, πολλοί αθλητές μας. Τα σενάρια της ζωής είναι καλύτερα και από αυτά των ταινιών πολλές φορές και αυτό το σενάριο εκτυλίσσεται πάρα πολύ ωραία. Ήταν λίγο απότομο το τέλος ίσως, από αυτά που όταν τελειώνει μια ταινία αναρωτιέσαι αν τελείωσε τόσο ξαφνικά. Τελικά είχε και κάτι ακόμα, κάτι πολύ σημαντικό και ελπίζω να έρθουν και άλλα πιο σπουδαία για να μπει όμορφα αυτός ο επίλογος.
Η ιστορία αυτής της ομάδας είναι μπροστά της, έρχεται μία μεγάλη διοργάνωση στη Ντόχα, ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει πολυτέλεια να πετάξουμε καμία ευκαιρία για διάκριση. Αυτό πρέπει να είναι το mentality της Εθνικής ομάδας της Ελλάδας. Αυτό πρέπει να αλλάξει και εκεί πρέπει να χτίσει και μετά οι Ολυμπιακοί στο Παρίσι που πλέον δεν είναι όνειρο άπιαστο. Είναι εκεί, είναι ένας στόχος, είναι μπροστά μας και είναι στο χέρι μας.»
