Δεν υπάρχει κάποιο manual σε τέτοιες περιπτώσεις, όσον αφορά το πώς να κάνουμε τη δουλειά μας, ωστόσο πρέπει να ενημερώνουμε το αναγνωστικό κοινό, με μεγάλο σεβασμό στις οικογένειες των θυμάτων. Η κρατική δολοφονία στα Τέμπη, εκεί όπου δύο τρένα συγκρούστηκαν μεταξύ τους και ακόμη μετρούμε νεκρούς έχει φέρει πάνω από την Ελλάδα ένα μαύρο σύννεφο πόνου για όσους χάθηκαν τόσο νωρίς, για όσους δεν πρόλαβαν να ζήσουν, αλλά και οργής για την πολιτική ευθύνη που υπάρχει ξεκάθαρα, όσο και αν τα κομματόσκυλα και οι πλούσιοι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας επιχειρούν να σημαδέψουν την τράπουλα.
Είδαμε τον Γιάννη Παπαγιαννάκη να περιγράφει τα όσα έζησε ως μέλος της ΕΜΑΚ στον τόπο του δυστυχήματος και τώρα ο γιατρός και πολίστας του ΝΟ Λάρισας, ένα από τα παιδιά που αγαπούν το άθλημα της υδατοσφαίρισης και το υπηρετούν με αξιοπρέπεια εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δίνει τη δική του μαρτυρία από τις δραματικές στιγμές που έζησε ο ίδιος και οι επιστήμονες συνάδελφοι του στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, λίγη ώρα μετά το μοιραίο δυστύχημα που κόστισε τη ζωή σε τόσους συνανθρώπους μας, ενώ αρκετοί νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση.
Η μαρτυρία του Αλέξανδρου Κουλουκτσή παγώνει το αίμα και ακολουθούν σκληρές περιγραφές, οπότε συστήνουμε τους γονείς να απομακρύνουν τα παιδιά από την οθόνη…
Ο έμπειρος αθλητής περιγράφει τις στιγμές από την ενημέρωση των ιατρών για το δυστύχημα, για όσα ακολούθησαν τις ώρες που από τα Τέμπη μεταφέρονταν οι τραυματίες και οι νεκροί στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, σε μια απεικόνιση μιας σκληρής πραγματικότητας που κόβει την ανάσα και προκαλεί θυμό για την ανευθυνότητα της ελληνικής πολιτείας, η οποία στερεί εν γνώση της τη ζωή από νέα παιδιά, από ανθρώπους, βάζοντας το κέρδος και την καρέκλα πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Την ίδια ώρα που ο Αλέξανδρος Κουλουκτσής περιγράφει τα όσα συμβαίνουν στο Γ.Ν. Λάρισας, άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, για να φωνάξουν για δικαιοσύνη και ορισμένοι ασχολούνται με το αν έκλεισε το κέντρο της Αθήνας και καθυστέρησαν να πάνε εκεί που ήθελαν. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, αλλά μην είστε καθίκια.
Τέλος, ο έμπειρος αθλητής μιλάει για την άμεση βοήθεια ΟΛΩΝ των γιατρών, νοσηλευτών και τραυματιοφορέων, οι οποίοι παρότι το Γ.Ν Λάρισας δεν εφημέρευε εκείνο το βράδυ, έσπευσαν στην κλινική για να κάνουν ότι μπορούν, ώστε να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Οι ήρωες μας!
Ο Αλέξανδρος Κουλουκτσής μιλάει στο #AQF24
«Ήταν δώδεκα παρά τέταρτο εκείνο το βράδυ, εγώ ετοιμαζόμουν για τις τελευταίες μικροδουλειές της κλινικής (Ορθοπαιδική), όταν λίγο πριν ξαπλώσω με παίρνει τηλέφωνο ο διευθυντής της παθολογικής λέγοντας μου να ενημερώσω τον διευθυντή μου για ένα δυστύχημα και να είμαστε σε επιφυλακή για ό,τι προκύψει.
Το Νοσοκομείο μας, δεν εφημέρευε εκείνη τη μέρα. Ενημέρωσα τον διευθυντή και μου λέει ανοίγει η εφημερία, φέρε μέσα όποιον μπορείς από τους υπόλοιπους ειδικευόμενους. Τα παιδιά ήρθαν ΟΛΑ, όπως ήρθαν και οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων από τα σπίτια τους, το ίδιο οι νοσηλευτές και οι τραυματιοφορείς.
Τα πρώτα ασθενοφόρα φάνηκαν μίση ώρα αργότερα, περίπου στις 12:30. Ερχόταν το ένα πίσω από το άλλο. Κατά κύριο λόγο νέοι από 20 έως 30 ετών. Επειδή δεν ξέραμε τι μπορεί να έχουν τους κόβαμε σε όλους τα ρούχα.
Για να αποκαλυφθούν τυχόν κατάγματα, κακώσεις ή εγκαύματα και γενικά προσπαθούσαμε να κάνουμε όσο καλύτερο damage control γινόταν. Μπήκαν σχεδόν όλοι εισαγωγή στο Νοσοκομείο. Άλλοι για δύσπνοια, άλλοι γιατί έπρεπε να χειρουργηθούν για τα κατάγματά τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένας έχασε την όραση του, ενώ άλλοι για παρακολούθηση. Δύο νέοι άνθρωποι ήταν πιο άτυχοι, τους έφεραν βαριά τραυματισμένους και χειρουργήθηκαν μετά από λίγη ώρα από νευροχειρουργούς.
Αφού μπήκε μια σειρά χάρη στην πρωτοφανή κινητοποίηση των συναδέλφων, από τις 02:00 έως τις 03:00 και μετά συνέχιζαν να έρχονται ασθενοφόρα, αλλά βουβά, με σειρήνες σβηστές… Είχαν στοιβαγμένους τους νεκρούς, δύο δύο, σε κάθε ασθενοφόρο, σε νεκροσακούλες. Βοήθησαν με τους συναδέλφους να ξεφορτώσουμε γρήγορα τα πρώτα ασθενοφόρα, διότι έρχονταν κι άλλα συνεχώς και έκλεινε ο δρόμος μπροστά από το Νοσοκομείο.
Μάλιστα, σε ένα από αυτά μια σακούλα ήταν μισάνοιχτη, δεν έκλεινε ήταν γεμάτη ανθρώπινα μέλη, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν υπάρχει ολόκληρος άνθρωπος μέσα.
Αφού τελειώσαμε με αυτό, προετοιμάσαμε τους ασθενείς που είχαμε για χειρουργείο.. ήταν ήδη 5 το πρωί. Αρχίσαμε να χειρουργούμε άμεσα, πρωί πρωί, τους ανθρώπους μέχρι το επόμενο απόγευμα. Φεύγοντας από το νοσοκομείο παρατήρησα πως ήδη είχαν μαζέψει στο αμφιθέατρο τους συγγενείς κι άρχισαν να τους ανακοινώνουν ονόματα. Αυτό ήταν το δραματικότερο. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και σήμερα εφόσον βγήκαν και τα πρώτα αποτελέσματα των τεστ DNA. Τις σορούς τις έχουν σε δυο φορτηγά ψυγεία μέσα στο νοσοκομείο μιας και δεν χωρούσαν στο νεκροτομείο.
Μίλησα με τον Γιάννη Παπαγιαννάκη που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο σημείο κι απεγκλώβιζε για το αν θα πρέπει να περιμενουμε κάτι άλλο, μου απάντησε μόνο αποκαΐδια και ίσως κάποιοι δεν βρεθούν ποτέ.
Δεν είναι δουλειά μου η απόδοση των ευθυνών. Δουλειά δίκη μου και των λοιπών συναδέλφων ήταν να περιθάλψουμε όσο πιο γρήγορα και καλύτερα γίνεται τους πάντες και να διαχειριστούμε την πρωτοφανή αυτή κατάσταση, πιστέψτε με ο,τι ήταν να γίνει απο εμάς έγινε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα των αδικοχαμένων. Εύχομαι αντοχή και κουράγιο σε αυτούς που μένουν πίσω να τους θυμούνται. Γιατί όπως αναφέρει κι ένας στίχος ενός ποιήματος του T. S.Elliot ”αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος, όχι με έναν πάταγο, αλλά με έναν λυγμό’’.
