Η απόφαση της Ελένης Σωτηρέλη να αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία μόλις 26 ετών, έπεσε σαν… κεραυνός εν αιθρία στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και δη της υδατοσφαίρισης. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν μια απόλυτα συνειδητή επιλογή στην καρδιά και το μυαλό της πρώην – πια – πορτιέρε του Εθνικού Πειραιά, με την ίδια, στην ανακοίνωση για το ότι «κρεμάει» το σκουφάκι της να δηλώνει: «Κλείνω ως αθλήτρια έναν όμορφο κύκλο που αγαπώ ούσα πλήρης».
Βέβαια, οι πιο… ρομαντικοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι το timing της απόφασης της ήταν το ιδανικό, αφού μόλις λίγους μήνες πριν είχε πανηγυρίσει τον τίτλο της Κυπελλούχου Ελλάδας με το σκουφάκι των «κυανόλευκων», όταν ο Εθνικός εκθρόνισε τον μέχρι πρότινος κάτοχο του τροπαίου, Ολυμπιακό, σε μία ιστορική στιγμή για όλο τον σύλλογο, καθώς ο συγκεριμένος τίτλος ήταν το… καλύτερο δώρο για τα 100 χρόνια του Εθνικού Πειραιά. Παράλληλα, πόσο πιο ονειρικό θα μπορούσε να είναι για την ίδια την Ελένη Σωτηρέλη, η οποία σε εκείνον τον συγκλονιστικό τελικό είχε σκοράρει το γκολ ισοφάρισης στα τελευταία δευτερόλεπτα, στέλνοντας ως… τερματοφύλακας την αναμέτρηση στα πέναλτι, εκεί όπου πάλι έκανε το καθήκον της.
Αυτές λοιπόν είναι οι τελευταίες αγωνιστικές μνήμες από την Ελένη Σωτηρέλη και πράγματι είναι γραμμένες σαν ένα κομμάτι μυθιστορήματος, όμως η πορεία της στον αθλητισμό και την υδατοσφαίριση ξεκινάει πολλά χρόνια πριν όταν δειλά-δειλά πέρασε στις ακαδημίες του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, εκεί όπου ξεχώριζε με το ταλέντο της, για να ακολουθήσει το πρώτο δύσκολο βήμα, μακριά από την αγκαλιά της οικογένειας, στην Αθήνα και για λογαριασμό του ΑΝΟ Γλυφάδας. Σύλλογος και μικρές εθνικές ομάδες αποτελούσαν την καθημερινότητα της, έως ώτου μια ημέρα η ιταλική Κοζέντσα με προπονητή τον Μάρκο Καπάνα βρεθεί στον δρόμο της για ένα ακόμη αβέβαιο βήμα, που όπως απέδειξε ποτέ δεν φοβήθηκε. Ακόμη πιο μακριά από την ασφάλεια των δικών της ανθρώπων, η διεθνής τερματοφύλακας κάνει το μεγάλο βήμα για το ιταλικό πρωτάθλημα, εκεί όπου διακρίνεται με το σκουφάκι της Κοζέντσα την πρώτη χρονιά και τη δεύτερη για χάρη της Μεσίνα, η οποία αντιμετώπιζε τότε αρκετά προβλήματα.
Ένα σπουδαίο κεφάλαιο στη ζώη της το οποίο κλείνει και η επιστροφή στα πάτρια εδάφη είναι γεγονός, καθώς επαναπατρίζεται και έρχεται εκ νέου στην Αθήνα για τον Εθνικό, την ομάδα που τίμησε με την παρουσία της και την αγωνιστική της συνεισφορά, όντας πια «σημαία» του γυναικείου τμήματος υδατοσφαίρισης, με οκτώ χρόνια σκληρής προσπάθειας και έχοντας διατελέσει αρχηγός του ιστορικού συλλόγου. Ένα LEN Trophy το 2022, ένα Κύπελλο Ελλάδας το 2024 πράγματι είναι το αποκορύφωμα της καριέρας της σε συλλογικό επίπεδο, όμως το αποτύπωμα της Ελένης υπήρξε μεγαλύτερο και πιο σημαντικό, για ένα τμήμα που ακούστηκε έντονα στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Ένα παράδειγμα αθλήτριας και ένα παράδειγμα υπομονής, προσπάθειας, αυταπάρνησης, ακόμη και όταν αρκετοί την αδίκησαν και δεν της έδωσαν την ευκαιρία. Never give up. Πριν ολοκληρώσει το κεφάλαιο πόλο για να σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ελένη Σωτηρέλη, απλώς επιβεβαίωσε όσα γνωρίζαμε για εκείνη. Δηλαδή, πάλεψε έως το τελευταίο δευτερόλεπτο για να βρεθεί με την Εθνική ομάδα γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποτέ δεν αρνήθηκε το εθνόσημο και πάντοτε, μα πάντοτε, λειτουργούσε ως άψογη επαγγελματίας και για το καλό της ομάδας. Η απόφαση της απόσυρσης της, ενδεχομένως να είχε έρθει ήδη, όμως αγωνίστηκε για τον εαυτό της, όπως έκανε διαρκώς.
Έτσι λοιπόν, το #AQF24 επικοινώνησε με την επί σειρά ετών «σημαία» του Εθνικού, για να μας μιλήσει για αυτή τη νέα σελίδα της ζωής της και την πορεία της στον (πρω)ταθλητισμό όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, η κουβέντα πήγε και στο κεφάλαιο «Εθνική ομάδα», ενώ συνέχισε δίνοντας συμβουλές σε όσα παιδιά επιθυμούν να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές του. Παράλληλα θέλησε να δώσει τα εύσημα της στην Εθνική Νεανίδων για την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Κίνα.
Πλέον, στόχος της είναι να κάνει και στην ψυχολογία…πρωταθλητισμό, με την ίδια να κυνηγάει το όνειρό της μετά από 16 ολόκληρα χρόνια στις πισίνες που συνοδεύτηκαν από επιτυχίες και αποτυχίες που την γαλούχησαν σαν προσωπικότητα και σίγουρα θα την βοηθήσουν στην εξέλιξη της στον τομέα της αθλητικής ψυχολογίας, όπου και ειδικεύεται.
Εμείς σαν #AQF24, της ευχόμαστε ό,τι καλύτερο σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο και ευχόμαστε να την ξαναδούμε στις πισίνες από άλλο πόστο αυτήν την φορά καθώς η ελληνική υδατοσφαίριση έχει ανάγκη τέτοιες προσωπικότητες.
H ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΣΩΤΗΡΕΛΗ ΣΤΟ #AQF24
Ελένη, πρώτα από όλα συγχαρητήρια, για ό,τι πέτυχες στην καριέρα σου. Στις 23 Αυγούστου ανακοίνωσες την απόφαση σου να αποχωρήσεις από την ενεργό δράση. Πως είναι αυτές οι πρώτες μέρες που ξέρεις ότι δεν θα έχεις προετοιμασία με την ομάδα μετά από πολλά χρόνια;
«Αρχικά, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Όταν έχεις μάθει από πολύ νεαρή ηλικία σε μια συγκεκριμένη ρουτίνα και αυτή αλλάζει, νιώθεις περίεργα. Καλείσαι να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου και να προσαρμοστείς σε μια νέα πραγματικότητα. Η μεταβατική αυτή περίοδος χρειάζεται χρόνο κι εγώ θα δώσω αυτό το χρόνο στον εαυτό μου. Αυτά είναι φυσιολογικά συναισθήματα που γνώριζα πως θα βιώσω και είμαι συνειδητοποιημένη».
Είσαι στις πισίνες από 10 χρόνων. Φεύγεις από την αγαπημένη σου Θεσσαλονίκη για να μετακομίσεις στην Γλυφάδα. Περίμενες τότε ότι το πόλο θα αποτελέσει τόσο σημαντικό κεφάλαιο στην ζωή σου;
«Παρ’ όλο που ποτέ δε μπορείς να γνωρίζεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, μπορώ να πω με σιγουριά πως από νωρίς κατάλαβα ότι η υδατοσφαίριση θα αποτελέσει ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μου».
Είσαι από τις αθλήτριες που έχουν «γευτεί» την εμπειρία του εξωτερικού καθώς πέρασες 2 σεζόν στην Ιταλία και την Seria A (σ.σ Κοζέντσα και Μεσίνα). Τι είναι αυτό που αποκόμισες και θα έχεις να θυμάσαι από το κεφάλαιο «πρωταθλητισμός στο εξωτερικό»;
«Η προσαρμογή μου τον πρώτο χρόνο στην Ιταλία δεν ήταν εύκολη, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας μου. Όλα ήταν πρωτόγνωρα, όμως είχα την τύχη να συνεργαστώ με έναν πολύ υποστηρικτικό προπονητή αλλά και άνθρωπο, τον Marco Capanna. Τα δυο αυτά χρόνια έμαθα τη γλώσσα και αυτό με βοήθησε να έρθω ακόμη πιο κοντά με τις συναθλήτριες μου. Το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να αγωνιστώ σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όσο το ιταλικό συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη μου ως αθλήτρια.»
Και πάμε στο 2018. Αποδέχεσαι την πρόταση του Εθνικού. Φανταζόσουν ότι 6 χρόνια μετά, με το σκουφάκι του «Αυτοκράτορα», θα έχεις κατακτήσει το Len Trophy (2022) και το Κύπελλο Ελλάδας κόντρα στον πανίσχυρο Ολυμπιακό;
«Εάν πριν από 6 χρόνια κάποιος μου έλεγε πως στο μέλλον θα κατακτήσουμε το Len Trophy και το Κύπελλο Ελλάδος δε θα τον πίστευα. Ήξερα όμως ότι μπορούμε να υπερβούμε τον εαυτό μας και να φτάσουμε ψηλά. Είμαι ευγνώμων που ήμουν παρούσα στις δυο σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του συλλόγου».
Όλο αυτό το διάστημα της «θητείας» σου στον Εθνικό, είχες δεχτεί κρούσεις από πολλές ομάδες. Τι ήταν αυτό όμως που σου λέγε ότι ο Εθνικός είναι το.. πεπρωμένο σου, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι;
«Πράγματι, έχω δεχτεί προτάσεις από πολύ καλές ομάδες και πάντοτε έπαιρνα τις αποφάσεις μου ούσα πλήρως συνειδητοποιημένη. Πιστεύω πολύ στη δημιουργία μιας ομάδας που συνεργάζεται με μοναδικό σκοπό το καλό του συνόλου. Για να χτιστεί αυτό όμως τις περισσότερες φορές χρειάζεται χρόνο και πίστη. Κι εμείς τα καταφέραμε. Δημιουργήσαμε μια όμορφη παρέα για την οποία μου άρεσε να παλεύω, έχοντας το δικό μου ρόλο, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην πολυεπίπεδη στήριξη που ο κ. Κολοβός πρόσφερε στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια».
Θα μείνουμε λίγο ακόμα στο κεφάλαιο «Εθνικός». Στην παρθενική σας παρουσία σε τελικό, πήρατε την κούπα κόντρα σε μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Τι σημαίνει αυτό για το κλαμπ αλλά και για την Ελένη Σωτηρέλη προσωπικά;
«Θυμάμαι εκείνη την ημέρα με κάθε λεπτομέρεια. Η νίκη μας αυτή απέδειξε πως κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Το επίπεδο του Ολυμπιακού καθιστά το κατόρθωμα μας ακόμη πιο ξεχωριστό».
Σαφώς και το πόλο είναι ομαδικό άθλημα και οποιαδήποτε επιτυχία χρειάζεται συλλογική δουλειά. Εσύ όμως, φανταζόσουν καλύτερο φινάλε στην καριέρα σου από το να πάρετε την κούπα, να βγεις MVP και να βάλεις μάλιστα και γκολ στον τελικό;
«Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος θα μου θυμίζει για πάντα το πόσο ιδανικά ολοκλήρωσα την καριέρα μου ως αθλήτρια. Εάν σας έλεγα πως φανταζόμουν κάτι από όλα αυτά προτού πραγματικά συμβούν, θα ήταν ψέματα. Μπορεί να καθυστέρησε, αλλά το επίτευγμα αυτό για εμένα ήρθε την κατάλληλη στιγμή».
Πέρα από το συλλογικό επίπεδο όμως, έχεις και παραστάσεις με την Εθνική ομάδα, με την οποία μάλιστα κατακτήσατε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του Σπλιτ το 2022. Μίλησε μας λίγο, για το κεφάλαιο «Εθνική ομάδα» καθώς εκτός των άλλων, έχεις και μετάλλια με τις μικρές Εθνικές.
«Το να εκπροσωπεί ένας αθλητής τη χώρα του είναι ιδιαίτερη τιμή. Είμαι περήφανη για τις φορές που κέρδισα τη θέση μου στην ομάδα. Σε κάθε κλήση είχα ως στόχο το να ολοκληρώσω την προετοιμασία συμμετέχοντας σε όλες τις προπονήσεις, διατηρώντας ένα υψηλό επίπεδο απόδοσης. Και πιστεύω πως τα κατάφερα. Μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να αναφερθώ στην εθνική ομάδα, θα ήθελα να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου στις νεανίδες για το μεγάλο τους επίτευγμα».
Φεύγουμε από το κεφάλαιο πόλο. Είσαι 26 χρονών, νεότατη και με φιλοδοξίες. Πως νιώθεις που αποφάσισες να αφοσιωθείς πλέον στο αντικείμενο των σπουδών σου και ποιο είναι το όνειρο σου στον κλάδο της ψυχολογίας;
«Μετά από πολύ ώριμη σκέψη, πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με το αντικείμενο των σπουδών μου. Πάντοτε με ενδιέφερε ο κλάδος της ψυχολογίας και μετά από την αποφοίτησή μου ξεκίνησα να σκέφτομαι σοβαρά το επόμενο βήμα. Πρόσφατα ξεκίνησα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στον τομέα της αθλητικής ψυχολογίας. Θέλω να αξιοποιήσω την αθλητική μου εμπειρία και να την εμπλουτίσω με περαιτέρω γνώσεις, ώστε στο μέλλον να βοηθήσω αθλητές να πετύχουν τους στόχους τους, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο».
Πόσο δύσκολο είναι μια νέα κοπέλα, μια νέα αθλήτρια, να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές του; Τι συμβουλή θα της έδινες σαν ένας άνθρωπος που τα έχει κάνει με επιτυχία και τα 2;
«Το να συνδυάσει κανείς αθλητική και ακαδημαϊκή καριέρα είναι δύσκολο και συχνά ψυχοφθόρο. Είναι όμως και πολύ ενδιαφέρον. Απαιτεί αφοσίωση και ξεκάθαρους στόχους. Ίσως δε γίνονται και τα δυο με απόλυτη επιτυχία, όμως η ζωή έχει πολλές διαστάσεις. Θα συμβούλευα κάθε νεαρή φοιτήτρια-αθλήτρια με υπομονή να κυνηγά το όνειρο της και να μην να απογοητεύεται».
Θέλω να μας πεις ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην αθλητική σου καριέρα και αν στο μέλλον υπάρχει η πιθανότητα να σε δούμε να υπηρετείς το αγαπημένο σου άθλημα από άλλο πόστο.
«Δε θα ήθελα να χαρακτηρίσω κάποια στιγμή ως «καλύτερη» ή «χειρότερη». Όλη μου η διαδρομή ήταν γεμάτη στιγμές, κάποιες δύσκολες αλλά και όμορφες, στιγμές που μου έδωσαν το κίνητρο να εξελιχθώ όχι μόνο σαν αθλήτρια, αλλά και σαν άνθρωπος. Η υδατοσφαίριση είναι προφανώς ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου και η αθλητική ταυτότητα θα είναι για πάντα στην τσέπη μου. Δε γνωρίζω τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά δε θα αναιρούσα κανένα ενδεχόμενο».
Και κλείνοντας. Έχεις μπροστά σου μια κόλλα χαρτί και σου λένε να περιγράψεις σε μια πρόταση την πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια στις πισίνες. Τι θα έγραφες;
«Θα χαρακτήριζα την πορεία μου γεμάτη προκλήσεις που μόνο θετικά λειτούργησαν, καθώς με οδήγησαν στο να ωριμάσω νωρίς και να «χτίσω» χαρακτήρα.»
