«Τι τέταρτος, το όγδοος δεν με ενδιαφέρει καθόλου» βγήκε αυθόρμητα από το στόμα του λίγα λεπτά αφότου τερμάτισε στην πιο σημαντική – μέχρι την επόμενη – κούρσα της ζωής του. Και πώς να είναι ευχαριστημένος και γεμάτος όταν φτάνει τόσο κοντά, όταν αγγίζει το μετάλλιο όμως αυτό του γλιστρά για δύο κλάσματα του δευτερολέπτου; Πως; Τι να του πεις;
Ο Απόστολος Χρήστου μπήκε για πρώτη φορά σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, έδωσε μία τιτάνια μάχη εκεί, σχεδόν ανέβηκε στο βάθρο των νικητών γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας τεράστιος νικητής πολλώ δε μάλλον μιλώντας για μία 4η θέση στην κλασσική κολύμβηση με τον τεράστιο ανταγωνισμό, αλλά στις αποσκευές του, δεν θα έχει αυτό που ονειρεύτηκε.
Μία επιθυμία έμεινε ανεκπλήρωτη ή αν προτιμάτε πήρε αναβολή διότι είναι δεδομένο πως αν συνεχίσει με τη αυτήν την προσήλωση και την προσπάθεια, ο Έλληνας πρωταθλητής θα ζήσει πολλές ακόμα μεγάλες στιγμές της ήδη τεράστιας καριέρας του. Είναι ο κορυφαίος εν ενεργεία – βάσει διακρίσεων – Έλληνας αθλητής, αυτός που έφτασε πιο κοντά από ποτέ άλλοτε σε ένα ολυμπιακό μετάλλιο (μέχρι πρότινος η 5η θέση του Σπύρου Γιαννιώτη στα 1500μ το 2004 αποτελούσε την καλύτερη επίδοση).
Είναι απολύτως φυσιολογική η πρώτη του αντίδραση στη μεικτή ζώνη όπου και δεν φάνηκε ικανοποιημένος έστω κι αν όλη η Ελλάδα – και όχι μόνο – τον αποθέωσε. Τα έδωσε όλα.
“Ό,τι και να πούμε είναι λίγο, είσαι φοβερός. Ξέρω το συναίσθημα και ξέρω ότι δεν μπορεί κανείς να σε παρηγορήσει. Να ξέρεις όμως ένα, όλοι είμαστε μαζί σου!
Μπορεί να έχασες για 2 εκατοστά το μετάλλιο, αλλά είσαι βγαλμένος από μέταλλο!!!”, ήταν το μήνυμα του Σπύρου Γιαννιώτη, της τεράστιας αυτής φυσιογνωμίας και προπονητή πλέον του Άλκη Κυνηγάκη που του έβγαλε το καπέλο.
«Έχασα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο για δύο κλάσματα, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Δεν με ικανοποιεί τίποτα άλλο γιατί ήξερα πως θα είμαι στον τελικό, εγώ ήθελα το μετάλλιο. Δεν πήρα το μετάλλιο, έκανα ένα βήμα παραπάνω από ό,τι είχα κάνει στο παρελθόν αλλά δεν μου λέει κάτι αυτό. Τι είμαι τέταρτος, τι είμαι όγδοος δεν με απασχολεί καθόλου.
Την ευχαριστήθηκα περισσότερο την κούρσα σε σχέση με χθες, ήμουν πάρα πολύ ανταγωνιστικός αλλά έχασα το μετάλλιο, αυτό μένει. Μένει η πίκρα, μένουν αυτά τα δύο κλάσματα που μου στέρησαν το μετάλλιο. Δεν γίνεται να μην στενοχωρηθείς, όλη μου τη ζωή την έχω αφιερώσει σε μία πισίνα.
Από αυτό ζω, αυτό με τρέφει και μου δίνει δύναμη οπότε είναι λογικό να με στενοχωρεί. Στο τέλος δεν είχα κάτι άλλο, είχα αρχίσει ήδη να χάνω δυνάμεις, δεν είχα κάτι να δώσω. Τώρα δεν ξέρω καν αν θα κολυμπήσω στα 200μ, μάλλον θα κολυμπήσω στην σκυταλοδρομία.
Εγώ ήθελα να κάνω το βήμα παραπάνω, το ότι μπήκα στον τελικό δεν μου λέει κάτι. Οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πολύ μακριά, χρειάζομαι ένα διάλειμμα τώρα». Συγκλονιστικός, καθηλωτικός, συγκινητικός.
Λίγη ώρα νωρίτερα είχε πει μεταξύ άλλων μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ: “Στεναχωρήθηκα γιατί ήταν πάρα πολύ κοντά, ήξερα πως σε εμάς τους τέσσερις θα κρινόταν το μετάλλιο. Είναι κρίμα, όχι για τίποτα άλλο αλλά επειδή κρίθηκε στο νήμα. Δεν είχα παραπάνω δυνάμεις να τερματίσω πιο δυνατά, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δεν μου αρκεί η 4η θέση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σε τέσσερα χρόνια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι το Λος Άντζελες”.
Απόστολε Χρήστου «έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισό σου και μπες μέσα» όπως θα σου έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης.
Το «αχ» και το «κρίμα» ακολούθησε ένα συνεχές και πολύβουο χειροκρότημα από την Κρήτη μέχρι το Παρίσι.
