Όσο επιβλητική κι αν είναι η φυσιογνωμία της και το μέγεθος του ονόματός της με όλα όσα έχει καταφέρει στον χώρο της ελληνικής υδατοσφαίρισης και όχι μόνο, η Αλεξία Καμμένου (προσπαθεί να) παραμένει ένας άνθρωπος γαλήνιος, συμπονετικός, ειλικρινής και ευθύς όπου χρειάζεται και απαιτείται.
«Έχει χιούμορ, μας καταλαβαίνει» είπαν οι Νικόλ Ελευθεριάδου και Ειρήνη Νίνου στην κάμερα του #AQF24 σε μία από τις τελευταίες προπονήσεις της «γαλανόλευκης» επί ελληνικού εδάφους πριν βρεθεί στο Παρίσι για να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί που επιστρέφει μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.
Είναι εμφανές διά γυμνού οφθαλμού πως η παρουσία της στο τιμόνι της ομάδας σε συνδυασμό με μία πολύ χαρισματική φουρνιά δύο (σχεδόν) γενιών, ένωσε το σύνολο και το έκανε να πιστέψει στις δυνατότητές του. Έτσι επήλθε η πρόκριση, έτσι λύθηκαν τα… μάγεια.
Η ομοσπονδιακή προπονήτρια, δεκτική και καλοσυνάτη ως συνήθως να απαντήσει σε ερωτήσεις, ανοίχτηκε για μία ακόμα φορά στην κάμερα του #AQF24 και την ευχαριστούμε γι’ αυτό. Τόνισε ότι παρά το σημαντικό επίτευγμα αυτό καθ’ αυτό της παρουσίας στο μεγάλο αθλητικό γεγονός πρέπει το μυαλό να μείνει συγκεντρωμένο ενώ δεν έκρυψε πως η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της ήταν όταν έβγαλε την τελική 13άδα.
Η στιγμή που θα άλλαζε από αυτό το ταξίδι που βρίσκεται στον προπονητικό θώκο και εκείνη που θα ήθελε να τη ζει κάθε μέρα. Αληθινη, απολαυστική Αλεξία Καμμένου που είχε την Πέμπτη (25/7) και γενέθλια, τα οποία γιόρτασε μαζί με τις παίκτριές της στην «Πόλη του Φωτός».
«Πέρασαν οι μέρες. Πάντοτε ένας προπονητής μετά από τέτοιες διοργανώσεις λέει ‘ας είχα λίγο καιρό ακόμα’ αλλά είμαστε πολύ συγκεντρωμένες. Πρέπει σωματικά και ψυχικά να είμαστε 100% μέσα στο στόχο μας. Η προσμονή ενός τόσο μεγάλου γεγονότος είναι πολύ έντονη για όλους και όλες μας όμως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα. Πηγαίνουμε για να παίξουμε καλά και να εκπροσωπήσουμε επάξια την πατρίδα μας και να δείξουμε τις δυνατότητες της ομάδας σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από τόσα χρόνια.»
Όσον αφορά τα φιλικά και τα αποτελέσματά τους και το κατά πόσον αυτά μπορούν να σε αποπροσανατολίσουν, η ομοσπονδιακή τεχνικός τόνισε πως… «Η εμπειρία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό και επίσης πόσο καλά ξέρεις την ομάδα σου. Δεν έχω κάποια ανησυχία γιατί ξέρω πως θα είναι τα παιδιά όταν πρέπει.»
Σε ερώτηση που της έγινε για τη στιγμή που θα ήθελε να ζήσει ξανά και εκείνη που θα άλλαζε, ήταν ξεκάθαρη και δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να τις κατονομάσει. «Η στιγμή της πρόκρισης στο Αϊντχόβεν είναι κάτι που όσες φορές την βλέπω, κλαίω και συγκινούμαι πάρα πολύ. Ήταν λυτρωτικό. Θα ήθελα να τη ζήσω άλλες 100 φορές, κάθε μέρα να ζω και μία τέτοια στιγμή.
Και εκείνο που θα άλλαζα είναι προφανώς η τελευταία στιγμή με την Ισπανία στην Ντόχα που μας στέρησε το μετάλλιο. Δεν θα άλλαζα αυτό που έκανα, είναι μια τεράστια συζήτηση αυτό. Δεν μπορεί ένας προπονητής να μετανιώνει κάθε απόφαση που παίρνει. Όλοι οι προπονητές ζούμε και ξυπνάμε με τις καλές και τις κακές στιγμές μας, πρέπει όμως να τις αφήνουμε στην άκρη και να ζούμε με το ‘τώρα’.»
Αναφορικά με αυτό που έχει αλλάξει στο DNA της ομάδας από όταν την ανέλαβε, σημείωσε ότι... «Μπορούν πλέον να μπουν μέσα τα κορίτσια έχοντας στο μυαλό τους και γνωρίζοντας ότι μπορούν να κερδίσουν την οποιαδήποτε ομάδα. Έχουν μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες που έχουν.
Είναι χαρακτηριστικό των ομάδων που θέλω να έχω. Αυτή η ομάδα κάθε προπονητής θα την ονειρευόταν πως θα την αναλάμβανε. Δίνοντας αυτό το πράγμα όσο μπορώ και εγώ μέσα από μία προπόνηση ή έναν αγώνα, είμαι πολύ χαρούμενη που βγαίνει προς τα έξω. Είναι τεράστιο κέρδος και θα πρέπει να μείνει και στις επόμενες γενιές για να παίξουν και σε πολλούς ακόμα Ολυμπιακούς Αγώνες.»
Πόσο όμως έχει αλλάξει η Αλεξία ως ύπαρξη, ως άνθρωπος από τη Ντόχα μέχρι το Παρίσι; «Τώρα που πλησιάζει η ώρα, σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι που κάθε μέρα κάνω προπόνηση με αυτήν την ομάδα και αυτά τα παιδιά. Μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτό που γίνεται. Αυτό που μεσολάβησε από τη Ντόχα μέχρι σήμερα είναι ότι αρχίσω και συνειδητοποιώ ότι καταφέραμε κάτι αλλά δεν πρέπει να το βλέπουμε ως κάτι που έχει τελειώσει αλλά ως κάτι που έχουμε μπροστά μας. Ως κάτι που θα πρέπει να δώσουμε την ψυχή μας και τον καλύτερό μας εαυτό γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα στη ζωή μας.
Χρωστάω ένα κέρασμα στον Θοδωρή το Βλάχο ενός κρασιού. Μάλλον προς το τέλος, να έχουν τελειώσει οι αγώνες. Του είχα πει πριν την πρόκριση ότι αν περάσουμε, θα σε κεράσω ένα από τα ωραιότερα κρασιά του κόσμου στο Παρίσι. Ήταν σίγουρος ότι αυτό θα συμβεί και του το χρωστάω.
Δεν έχω συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες και εγώ. Η συγκίνηση θα είναι μεγάλη. Θα πρέπει να βολευτούμε όμως γρήγορα και να μην μας αποπροσανατολίσει τίποτα. Και η Παρέλαση είναι μεγάλο γεγονός, θα μας βλέπει κόσμος. Οι συγγενείς μας όπου βρίσκονται. Όμως εμείς θα πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένες στους αγώνες μας.»
«Διαλύομαι, υποφέρω». Αυτές τις λέξεις είχε χρησιμοποιήσει ως φιλοξενούμενη στο #Aquapod και μόνο στην ιδέα ότι θα πρέπει να επιλέξει την δεκατριάδα που θα πορευτεί.
«Η πιο δύσκολη απόφασή μου. Πάρα πολύ βαρύ για μένα, υπέφερα. Με βοήθησε πάρα πολύ η ψυχολόγος της ομάδας γιατί ήταν κάτι που σαν άνθρωπο με αγγίζει. Δεν θέλω να στενοχωρώ τους ανθρώπους, είναι τέτοια η φύση μου οπότε μου έπεσε βαρύ. Από την άλλη, είναι ο ρόλος του προπονητή τέτοιος που πρέπει να κάνεις και αυτό. Πρέπει να πάρεις μία απόφαση και να φανείς ψύχραιμος. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ.
Όταν έβγαλα την ομάδα, την τελική 13άδα, όλες έκατσαν στο καμαράκι. Δεν ξέρω τι είπαν, ούτε με αφορά. Όμως με συγκίνησε ότι όλα τα παιδιά έμειναν μαζί για να αντιμετωπίζουν τη χαρά και τη λύπη των κοριτσιών που θα ερχόντουσαν και άλλων που θα έμεναν πίσω. Ήταν συγκλονιστικό. Είναι μία τεράστια κληρονομιά για τις ίδιες πρώτα ως άνθρωποι και μετά ως αθλήτριες και για μένα ως προπονήτρια που το έζησα.»
Κλείνοντας, κλήθηκε να «γράψει» τον πρόλογο του τελευταίου κεφαλαίου της περιπέτειας αυτής με τίτλο Παρίσι…
«Να είμαστε φωτισμένες στην Πόλη του Φωτός. Να γευτούμε τη χαρά των Ολυμπιακών Αγώνων διότι ήταν ένα όνειρο ζωής για όλες μας και να κάνουμε για άλλη μία φορά την πατρίδα μας υπερήφανη όσο γίνεται περισσότερο.»
