Η πρώτη σκέψη όταν μου ζητήθηκε να γράψω για τον Χρήστο και τον Μανώλη, ήταν το πώς θα καταφέρω να αποτυπώσω σε ένα άρθρο όλα αυτά που σκεφτόμουν για αυτούς από όταν ήταν τα είδωλα μου και τους έβλεπα να παίζουν στην Εθνική ομάδα πριν 10 χρόνια, μέχρι αυτά που έζησα και «κέρδισα» από αυτούς.
O Άγγελος Βλαχόπουλος γράφει για πρώτη φορά στο Aquafeed24.com!
Πρώην, νυν συμπαίκτες, αντίπαλοι ακόμη και απλοί θαυμαστές γράφουν για αυτούς. Αναπολούν στιγμές που πέρασαν στις πισίνες, στα ξενοδοχεία ακόμη και στην τηλεόραση, παρακολουθώντας τα παιχνίδια της Εθνικής.
Αυτό δεν γίνεται γιατί είναι απλά τεράστιοι παίκτες ή γιατί κατάφεραν πολλά στην καριέρα τους, αλλά γιατί σε συνδυασμό με αυτά κατάφεραν να κρατήσουν σταθετό και αμετάβλητο τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Ξεκινώντας οποιοδήποτε άθλημα κάθε παιδί έχει τα δικά του είδωλα και πρότυπα παικτών. Στη δική ου γενιά, λοιπόν, μας έβλεπες όλους να ασχολούμαστε με το τι έκανε ο Χρήστος, ο Μανώλης, ο Άφρου, ο Αντώνης και τα υπόλοιπα μέλη της Εθνικής χωρίς όμως να σκεφτόμαστε ότι κάποια στιγμή μπορεί να είμαστε δίπλα τους. Σίγουρα αν μας ρωτούσαν το 2005 αν θα προτιμούσαμε να πάμε ένα μήνα ακόμη σχολείο για να κερδίσουμε μια προπόνηση μαζί τους, η απάντηση θα ήταν δεδομένη…
Λίγα χρόνια μετά, Χρήστος και Μανώλης έγιναν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δύο γενιές επιτυχιών. Ήταν αυτοί που μετέφεραν τις εμπειρίες της παλιάς ομάδας, τα λάθη που είχαν γίνει, αλλά και τον τρόπο που κατάφεραν όλες αυτές τις διακρίσεις. Όλες οι ομάδες χρειάζονται τέτοιους παίκτες, αλλά στη δική μας περίπτωση αυτοί οι δυο παίκτες πέρα από το εξαιρετικό πόλο που έπαιζαν, ήταν πάντα πρώτοι στην προπόνηση και το σημαντικότερο είναι ότι έβγαιναν πάντα μπροστά στα προβλήματα της ομάδας και ήταν δίπλα στους συμπαίκτες τους.
Μανώλης Μυλωνάκης
Πολλοί τον θεωρούν τον καλύτερο δεξιόχειρα παίκτη στη θέση του στον κόσμο, αλλά αυτό που κατά την άποψή μου έχει κερδίσει περισσότερο ο Μανώλης είναι ο σεβασμός και η αγάπη όσων ασχολούνται με την πισίνα. Ένα εξαιρετικό «παιδί» που δεν του αρέσει η αδικία και που έβαζε πάντα το συμφέρον της Εθνικής πάνω από τον εαυτό του. Ήταν ο πρώτος που θα έπαιρνε την ευθύνη σε λάθη της άμυνας, αλλά και αυτός που θα τα κάλυπτε σχεδόν πάντα.
Δεν πιστεύω ότι ο κύκλος της Εθνικής θα κλείσει από τώρα για αυτόν και ελπίζω ότι σε λίγο καιρό που η κορούλα του θα τα καταλαβαίνει όλα, θα πρέπει να τον δει ξανά με το «γαλανόλευκο» σκουφάκι!
Χρήστος Αφρουδάκης
Τον άφησα για το τέλος γιατί ήταν πάντα η αρχή και το τέλος της Εθνικής τα τελευταία χρόνια. Ο ηγέτης της Εθνικής που κλήθηκε από τα 17 (!) του να εκπροσωπήσει τη χώρα μας με την Εθνική ομάδα ανδρών.
Ήταν η ομπρέλα της ομάδας απέναντι σε όλους και σε όλα, ο αρχηγός που δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλό του και δεν έθαψε ποτέ τις απόψεις του!
Ο Χρήστος δεν διαβάζει απλώς το παιχνίδι, αλλά βρίσκεται μονίμως δύο κινήσεις μπροστά, σκακιστής εγκλωβισμένος σε κορμί αθλητή. Αυτός ήταν και ο λόγος που σε όλα τα κρίσιμα σημεία κάθε παιχνιδιού η μπάλα ήταν στα χέρια του. Άλλαξες το πόλο ρε μεγάλε και στο αναγνωρίζουν όλοι!
Σας ευχαριστούμε!
Με εκτίμηση,
Άγγελος Βλαχόπουλος
2 comments
Τι να σκεφτείς διαβάζοντας τόσο καθαρές κουβέντες. Ευχαριστούμε που υπάρχετε σαν άνθρωποι και αθλητές για να κρατάτε όρθιο το άθλημα εντός και εκτός συνόρων, εντός και εκτός πισίνας.